Όλοι εμείς οι «τα πάντα περνάνε από τα χέρια μου» άνθρωποι

Πώς να νιώθει άραγε κάποιος που τα βρίσκει όλα έτοιμα κι οργανωμένα; Έννοιες που είναι παντελώς άγνωστες, για κάποιους που πρέπει όλα να περάσουν από τα χέρια τους. Όσοι ανήκουμε στη δεύτερη κατηγορία, μερικές φορές αναρωτιόμαστε, τι θα έκαναν όλοι αυτοί που περιμένουν από εμάς, να λύσουμε όλα τους τα προβλήματα -λες κι εμείς έχουμε το μαγικό ραβδί- αλλά και πώς θα ήταν η δικιά μας ζωή αν δε χρειαζόταν να τρέχουμε για τα πάντα. Πιο ξέγνοιαστη κι ανέμελη; Ίσως!

Είναι δύσκολο, όσο κι αν λέμε πως δεν είναι. Πώς είναι δυνατόν όλα να περνάνε από ένα και μόνο άτομο; Σκεφτείτε, με τα τρεχάματα να μην είναι λίγα, να πρέπει και ν’ ανησυχούμε για καθετί που πρέπει να οργανωθεί, διότι διαφορετικά δε θα γίνει καθόλου. Άγχος πάνω στο άγχος δηλαδή! Μας ιντριγκάρει δε λέω, κάποιες φορές είναι αναζωογονητικό, ίσως και να στοιχηματίζουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό, αν θα τα καταφέρουμε ή όχι, να τα βγάλουμε όλα εις πέρας. Ταυτόχρονα όμως, είναι κι εξουθενωτικό, τόσο για εμάς, όσο και για τους γύρω μας.

Έχουμε πάθει βέβαια κι έχουμε μάθει πια, οπότε καθώς σχεδιάζουμε με την παρέα τα πλάνα μας για το επόμενο ΣΚ, για τον επόμενο μήνα ή ακόμα και το ταξίδι του καλοκαιριού, κρατούμε σημειώσεις. Γνωρίζουμε από πριν, ότι εμείς θα είμαστε υπεύθυνοι για την οργάνωση των εισιτήριων, των εκδρομών, ακόμα και των μπαρ, μη σας πω και για το κοκτέιλ που θα πιούμε! Θέλουμε, λοιπόν, να είμαστε προετοιμασμένοι, ώστε να μην κάνουμε διπλούς κόπους. Είναι κάτι σαν άγραφος νόμος ρε παιδί μου. Ξέρουμε πως όλα θα πρέπει να ετοιμαστούν από εμάς, γιατί έτσι έχουμε συνηθίσει ή τους έχουμε συνηθίσει. Είναι κάτι ανάμεσα σε μανία για έλεγχο, ψυχαναγκαστική ανάγκη για βοήθεια κι ενοχές αδράνειας. Από τα εισιτήρια για το ταξίδι, μέχρι και την παραλία που θα κάνουμε βουτιές το επόμενο ΣΚ, από το αν θα έχουμε μαζί μας ποτά, φαγητό, ή αν απλώς θα κάνουμε κράτηση στο μπαράκι πιο πέρα. Όλα από τα δύο μας χεράκια!

Οι ευθύνες όμως, δε σταματάνε εκεί. Ποιος είπε ότι στο σπίτι τα πράγματα θα διαφέρουν; Μπας κι έχουμε δώσει κι εμείς δικαιώματα; Ήρεμα ρωτάω. Οι λογαριασμοί στοιβάζονται αν δεν τους αναλάβουμε εμείς. Η λίστα για το σουπερμάρκετ έμαθε πως γίνεται μόνο από τα χεράκια μας. Αλλά κι όλες οι υπόλοιπες δουλειές του σπιτιού, αν δεν προγραμματιστούν από εμάς, ίσως και να έπεφτε το σπίτι να μας πλακώσει. Λες και γράφει κάπου τ’ όνομά μας κι όλοι οι άλλοι δεν πλησιάζουν καν, μη μας πάρουν τη δουλειά.

Και ξέρεις τι γίνεται άπαξ κι αναλάβεις τον ρόλο του οργανωτή; Δεν μπορείς να παραιτηθείς από αυτόν. Αφού για να περνούν όλα από σένα, πρέπει να έχεις και την αντοχή να τα διατηρήσεις όλα πάνω σου, διαφορετικά να αναπτύξεις την ψυχική δύναμη να τα βλέπεις να γκρεμίζονται όσο κανείς άλλος δεν κάνει βήμα μπροστά. Είναι σαν να έχεις να επιλέξεις να πάρεις την ευθύνη, ή να χαλαρώσεις κι ας διαλυθεί το σύμπαν. Και δεν είναι λίγες ούτε οι φορές που ακούμε το όνομά μας σε φράσεις του τύπου «Άσ’ το μωρέ θα το κάνει άλλος». Χωρίς αυτός ο άλλος να έχει ποτέ όνομα κι επίθετο, οπότε καταλήγει και λίγο κοροϊδία.

Σαφώς, υπάρχουν κι εκείνοι που λατρεύουν να περνάνε όλα απ’ αυτούς. Ναι, υπάρχουμε κι εμείς! Τρέχουμε να προλάβουμε να ελέγξουμε τα πάντα, αφού μόνο τότε είμαστε σίγουροι πως όλα έχουν γίνει σωστά. Έχουν πλυθεί σωστά τα πιάτα, έχει στρωθεί σωστά το κρεβάτι, έχει στρωθεί σωστά το τραπέζι; «Έχουμε κλείσει τραπέζι για το Σάββατο, Κυριακή θα πάμε σινεμά, σωστά; Να πάρω εισιτήρια». Ο ωραίος ο ψυχαναγκασμός, ο τίμιος. Πραγματικά, αν μπορούσαμε να βρισκόμασταν σε 100 διαφορετικά μέρη, ώστε να επιβλέπουμε τα πάντα, θα το κάναμε. Κι ενδεχομένως κι οι γύρω μας να έχουν μάθει πώς αντιδρούμε κάθε φορά που κάτι μας ξεφεύγει, οπότε μας φορτώνουν με όλες τις υποχρεώσεις έτσι ώστε να ικανοποιείται η τρέλα μας. Σαν ένα δωράκι στην «αχόρταγη» πλευρά του εαυτού μας, που αναζητά συνεχώς κι άλλες ευθύνες.

Είναι δύσκολο και πολύ αγχωτικό να πρέπει όλες οι αποφάσεις κι όλες οι υποχρεώσεις να περνάνε από τα χέρια ενός μόνο ατόμου, όσο κι αν αυτό το άτομο «λατρεύει» να ελέγχει αυτές τις καταστάσεις. Όσο όμως, υπάρχουν άτομα σαν κι εμάς, που βγάζουν εις πέρας τα πάντα και μόνοι τους, τότε πάντα θα υπάρχουν κι αυτοί που θα τα περιμένουν όλα έτοιμα και δε θ’ ανησυχούν, γνωρίζοντας καλά πώς κάποιος άλλος θα τ’ αναλάβει γι’ αυτούς. Τέλος, όλοι εμείς πρέπει να μάθουμε να κακομαθαίνουμε λιγότερο τον κόσμο και να βρίσκουμε πιο υγιείς τρόπους να αντιμετωπίζουμε την ανάγκη μας για τάξη, γιατί στην τελική, γεμίζουμε με στρες κι ευθύνες. Α, και για να μην το ξεχάσω: ένα ευχαριστώ, πού και πού δε χάλασε ποτέ κανέναν!