Όταν θες κοινό για να μαλώσεις με τη σχέση σου ή τη φοβάσαι ή δεν την εκτιμάς

Έχει τύχει σε όλους μας –και μη δω κάποιον να διαφωνήσει– να βγούμε με φίλους κι ενώ η κουβέντα κυλάει ομαλά, μια διαφωνία μεταξύ ενός ζευγαριού, είναι πάντα αρκετή για ν’ ανάψουν οι φωτιές και να βγουν τα μαχαίρια. Η συζήτηση εννοείται πάει σε άλλο επίπεδο, ενώ οι υπόλοιποι στην παρέα θέλουν ν’ ανοίξει η γη να τους καταπιεί βουτηγμένοι στην αμηχανία.

Ένας τσακωμός που μπορεί να ξεκινήσει από μια λέξη, μια άποψη, ένα οποιοδήποτε τρίγκερ που θα κάνει τα άτομα της σχέσης να μπουν στο ρινκ. Είναι γεγονός ότι όταν υπάρχει αρκετή οικειότητα σε μια παρέα, κανείς δε θα δυσκολευτεί ιδιαίτερα να εκφράσει τα προσωπικά του συναισθήματα και να ενεργοποιήσει έναν καβγά ανά πάσα στιγμή, ακόμα κι αν πρόκειται για προσωπικά ζητήματα της σχέσης. Κι έτσι, αυτός ο καβγάς, όπως ένας χείμαρρος, μπορεί να παρασύρει τα πάντα. Ωστόσο, κι αν το δούμε από την άλλη πλευρά, πόσο άνετα μπορεί κανείς να αισθανθεί όταν αποφασίσει να ξεκινήσει έναν τσακωμό, γνωρίζοντας ότι όλοι γύρω παρακολουθούν; Γιατί, το να ακουστούν προσωπικά θέματα είναι τουλάχιστον δυσάρεστο, καθώς μπορεί να εκτεθεί αυτός που ξεκινάει, αυτός που δέχεται την “επίθεση” αλλά κι εν τέλει να διακυβευτεί κι η σχέση.

Η «ρίζα του προβλήματος» είναι αυτή η λάθος τοποθέτηση μέσα μας για το πού τελειώνει η οικειότητα και πού αρχίζει η εκμετάλλευσή της με σκοπό να ξεράσουμε απλώς τα απωθημένα μας και τα προβλήματά μας. Δυο άνθρωποι που μαλώνουν μπροστά στην παρέα τους, εκθέτουν τους εαυτούς τους αλλά και την ίδια τους τη σχέση σε τρίτα πρόσωπα- όσο δικά τους κι αν είναι. Έπειτα, ανοίγεις την πόρτα στην σκληρή κριτική που μπορεί να δεχθείς, όπως αντίστοιχα και βάζεις τους φίλους σου στην πολύ άβολη θέση να επιλέξουν να πάρουν θέση ή να παραμείνουν στη σιωπή παίζοντάς το βλάκες όσο εσύ θα ξεκατινιάζεσαι με τη σχέση σου. Και δε λέω, είναι λογικό σε μια παρέα να ανάψουν τα αίματα σε κάποιες συζητήσεις, καθώς δεν έχουμε όλοι τις ίδιες απόψεις. Είναι όμως πολύ διαφορετικό το να μιλάς έντονα απέναντι σε κάποιον γιατί υποστηρίζεις τις απόψεις σου και διαφορετικό το να βγάζεις τα «άπλυτα» μιας σχέσης στη φόρα, με σκοπό πολλές φορές να έχεις και κερκίδα.

Όσο εγωιστικό λοιπόν κι αν ακούγεται, μια παρέα δεν οφείλει να ανέχεται τους καβγάδες των υπολοίπων, απλώς και μόνο επειδή είναι κοινή παρέα και υπάρχει ευγένεια. Ούτε και να νιώθει «φυλακισμένη» ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα που δημιουργούνται την ώρα του καβγά, λες και πρέπει απαραίτητα να διαλέξει με ποιον συμφωνεί ή όχι. Να πρέπει, δηλαδή, να «εξηγηθεί» γιατί υποστηρίζει τη μια ή την άλλη πλευρά. Το μόνο που καταφέρνουν λοιπόν τέτοιες καταστάσεις είναι να χαλάσουν τη νύχτα, αλλά και να διχάσουν την παρέα.

Συνήθως τα προβλήματα μιας σχέσης κι οι συγκρούσεις σε κοινή θέα, δείχνουν μια ανικανότητα διαχείρισης της κατάστασης, κάτι σαν “έχω μπουχτίσει τόσο που δε με νοιάζει”. Δεν είναι λοιπόν ότι ανοίγεις το παράθυρο της σχέσης σου και δίνεις στους άλλους το ελεύθερο να κοιτάξουν μέσα στην προσωπική σου ζωή, αλλά και να την κρίνουν. Ούτε πως τους δίνεις απλόχερα το δικαίωμα να επέμβουν σε αυτή, είτε με την άποψή τους, είτε με οποιοδήποτε άλλο μέσο διαθέτουν. Είναι πως αυτό ακριβώς σου το ξέσπασμα, σου δείχνει πως η επικοινωνία μεταξύ εσένα και της σχέσης σου είναι σε τόσο κακό επίπεδο, που δεν μπορεί να γίνει με τους δυο σας- και μόνο με τους δυο σας.

Σε όλους μας έχει τύχει να είμαστε παρόντες σε καβγά μεταξύ ενός ζευγαριού της παρέας. Επιβιώσαμε, αν κι έμοιαζε δύσκολο εκείνη τη στιγμή, όσο περιμέναμε να φύγουν τα πρώτα ποτήρια από το τραπέζι και να καρφωθούν στα κεφάλια τους. Ούτε σταματήσαμε να τους αγαπάμε επειδή είχαν μια αδύναμη στιγμή. Απλώς, κι ας κρατήσουμε αυτό και μόνο, ίσως το να μην μπορεί κανείς να μαλώσει με τη σχέση του χωρίς κοινό δείχνει ή πως τη φοβάται, ή πως δεν την εκτιμά. Και στις δυο περιπτώσεις, δεν αξίζει να συνεχίσει.