Μιλάμε για χωρισμό από σχέση αλλά πόσο επίπονο είναι όταν «χωρίζεις» μια φιλία;

Όλοι μιλάνε για χωρισμούς από σχέσεις, φέρνουν το τέλος του κόσμου περιγράφοντας τη ζωή τους που έχει γκρεμιστεί και καταρρέει. Κανένας όμως, δε μιλάει για τους χωρισμούς από φίλους. Ας βάλουμε λοιπόν έναν άλλο θέμα λοιπόν στο τραπέζι, «Γιατί όλοι μιλάνε για χωρισμό από μια σχέση, και όχι πόσο επίπονο είναι όταν χωρίζεις από ένα φίλο»; Μα ποιος – θα μου πείτε – έχει τα «κότσια» να μιλήσει ανοικτά γι’ αυτό; Δυστυχώς ποτέ, κανένας δεν έχει το θάρρος να εκφραστεί ελεύθερα, κι εφ’ όλης της ύλης για το συγκεκριμένο θέμα. Γιατί; Επειδή πονάει όσο το να χωρίσεις από κάποιο σύντροφο, αλλά και άλλο τόσο! Είναι ένας πόνος εντελώς διαφορετικός, που δυστυχώς δεν περνάει με τίποτα, όσους κι αν γνωρίσεις, όσες παρέες κι αν κάνεις. Γι’ αυτό και είναι μετρημένες οι φορές που θα το συζητήσεις, πολύ απλά γιατί δε θέλεις να θυμάσαι!

Είναι περίεργο πώς χάνονται οι άνθρωποι. Από τη μια στιγμή στην άλλη φεύγουν από τη ζωή σου, κι εσύ μένεις αγκαλιά με τις αναμνήσεις, είτε αυτές είναι καλές ή αντίστοιχα κακές. Οι αιτίες; Πολλές! Πολλοί λόγοι μπορεί να κρύβονται πίσω από την απομάκρυνση από ένα φίλο. Τις περισσότερες φορές όμως, είτε επιλέγουμε τη φυγή, είτε όχι, πονάει πολύ. Πρόκειται για ένα πλατωνικό χωρισμό που όμως, σου «δίνει» και καταλάβεις!

Είναι όμως, και ως ένα βαθμό λογικό. Σε βάθος χρόνου, αλλάζουμε, τόσο εμείς, όσο και οι καταστάσεις, ερχόμαστε σε μια φάση που μπορεί ο «κύκλος» μας, να μη μας «ικανοποιεί», άρα λογικό είναι να απομακρυνθούμε από αυτόν. Μεγαλώνοντας γινόμαστε όλοι περισσότερο επιλεκτικοί, ίσως για αυτό μερικές φορές γινόμαστε και πιο σκληροί. Μαθαίνουμε να σκληραίνουμε την καρδιά μας, και να «χωρίζουμε» από άτομα που λέγαμε ότι θα περάσουμε μαζί όλη μας τη ζωή. Θυσιάζουμε όνειρα, πλάνα, και αναμνήσεις, πολλές φορές, για «κούφιους» λόγους. Ίσως στην τελική για αυτό τέτοιοι αποχωρισμοί μας «σκοτώνουν».

«Η φιλία είναι μια ψυχή που κατοικεί σε δύο σώματα», είπε ο Αριστοτέλης. Τι γίνεται όμως, όταν ένα από τα σώματα θέλει να «ξεριζωθεί» με το ζόρι; Τι γίνεται όταν όρκοι αιώνιας φιλίας, σπάνε, επειδή απλά δε μας γεμίζει πια ένας φίλος; Πώς χωρίζεις από αυτόν; Ξεριζωμός, αυτό είναι. Μπορεί πολλοί να περιγράφουν ως επίπονο, ένα χωρισμό από τη σχέση τους, έχουν όμως ποτέ χωρίσει από φίλο; Αμέτρητα ξενύχτια με δάκρυα στα μάτια για να συνειδητοποιήσεις τι πήγε τελικά τόσο λάθος. Προσπάθειες επαναπροσέγγισης, γιατί ο εγωισμός σε τέτοιες περιπτώσεις μένει απ’ έξω. Και τέλος, απογοήτευση όταν συνεχώς βρίσκεις τοίχο απέναντι σου. Δε συγκρίνονται οι δύο χωρισμοί, πολύ απλά γιατί η φιλία δεν περνάει με φιλία, όπως στην περίπτωση του έρωτα! Δεν μπορεί κανένας να γεμίσει το κενό από ένα χαμένο φίλο, μόνο οι αναμνήσεις σας, και όλα εκείνα που σχεδιάζατε να κάνετε μαζί. Μπαίνουν όλα σε ένα χρονοντούλαπο, που κατά καιρούς ανατρέχουμε, γιατί ποτέ δεν ξεχνάμε έναν φίλο, ό,τι κι αν έχει γίνει μεταξύ μας, όποιος λόγος κι αν υπάρχει πίσω από τον «χωρισμό» μας.

Πιστεύω, πως λίγο ή πολύ, όλοι μπορούμε να ταυτιστούμε με τις παραπάνω γραμμές. Μπορεί να μη μιλάμε ανοιχτά για τις χαμένες φιλίες μας, γιατί οι πληγές είναι ακόμα ανοιχτές. Όλοι όμως έχουμε «χάσει» άτομα από τη ζωή μας, ενώ πιστεύαμε ότι θα γερνούσαμε μαζί. Πονάει έτσι; Ποιος μπορεί να χαίρεται στο κάτω-κάτω όταν φεύγουν άνθρωποι από τη ζωή του; Μπορεί οι τσακωμοί και οι παρεξηγήσεις να βοηθούν τη φυγή, δυνατός όμως δεν είναι μόνο αυτός που φεύγει, θεωρείται κι αυτός που αποφασίζει να μείνει και να παλέψει να σώσει ότι σώζεται. Στο τέλος της μέρας, δύο άνθρωποι για να αποφασίζουν να γίνουν φίλοι, κάτι τους ένωσε έστω και για μια στιγμή, εκεί είναι και το μυστικό, κάπου εκεί πρέπει πάντα να ψάχνουμε, τους λόγους που μας ενώνουν, και όχι τους λόγους που μας χωρίζουν.

Χάνονται οι φίλοι, πολλές φορές περνάνε από μπροστά μας, κι όμως κλείνουμε τα μάτια και τους αφήνουμε να φύγουν, ακόμα κι αν τις περισσότερες φορές αυτό μας σκοτώνει. Δεν κρατάμε κακία, απλά τις περισσότερες φορές, φοβόμαστε ίσως να προσπαθήσουμε ακόμα λίγο. Χάνονται οι φίλοι, μα στην ουσία μένουν πάντα μέσα στο μυαλό και στις σκέψεις μας. Είναι αυτό αρκετό; Γιατί όμως ακόμα μας «τρώει»; Τροφή για σκέψη!