6 πράγματα που όσο κρατάς ίδια στη ζωή σου σέ καταστρέφουν

«Μα ό,τι μας δένει στα παλιά είναι οι κακές συνήθειες», λέει ένα τραγούδι και δε θα μπορούσε να περιγράψει καλύτερα αυτά που θέλω να συζητήσω μαζί σας σήμερα. Μιλώντας για αποφάσεις που παίρνουμε κατά καιρούς, οι χειρότερες είναι αυτές που τείνουν να μονιμοποιηθούν ως οι πιο ανθυγιεινές, εκείνες που μας κρατούν στάσιμους και ουσιαστικά μάς καταστρέφουν αργά και σταθερά. Τις περισσότερες φορές, για τη διατήρησή τους, βέβαια, κομβικό ρόλο παίζει ο φόβος, αφού έχουμε πλήρη αντίληψη ότι μας βλάπτουν, αλλά συνεχίζουμε να τις αγκαλιάζουμε τα βράδια.

Τρέμουμε να βγούμε από τη ζώνη ασφάλειάς μας αφήνοντας τις ευκαιρίες να περνάνε από μπροστά μας, την ίδια στιγμή που εμείς μένουμε πίσω. Φανταστήκατε, όμως, πόσο διαφορετική θα μπορούσε να είναι η ζωή μας, αν τολμούσαμε να βγούμε για λίγο έξω από τα νερά μας; Πάμε να δούμε μαζί μερικά πράγματα που καταβάθος φοβόμαστε να αλλάξουμε, όμως μας καταστρέφουν μέρα με τη μέρα, ακριβώς γι’αυτόν τον λόγο.

Μια σχέση ή μια φιλία με μη υγιή χαρακτηριστικά

Κόμλπεξ κατωτερότητας; Φόβος απόρριψης; Αγωνία να μην αγαπηθούμε ξανά; Πέστε το όπως θέλετε! Η σιγουριά του «βολέματος» μοιάζει τόσο ελκυστική και καμιά φορά ακόμα και μια σχέση με μη υγιή χαρακτηριστικά, μοιάζει προτιμότερη από καμία σχέση. Με αυτό όμως το σκεπτικό, η άρνηση να κοιτάξουμε την πραγματικότητα, και να παραδεχθούμε ουσιαστικά πως υπάρχουν στη ζωή μας άτομα που, όχι μόνο δε μας προσφέρουν κάτι, αλλά μας δημιουργούν και μια θηλιά στον λαιμό, μόνο να μας πνίξει μπορεί στο τέλος.

Ένα στάσιμο εργασιακό περιβάλλον

Συμφωνούμε, φαντάζομαι, στο ότι το περιβάλλον στο οποίο δουλεύουμε είναι πολύ σημαντικό αν αναλογιστούμε ότι περνάμε τις περισσότερες ώρες της μέρας μέσα σε αυτό. Είναι όμως αρκετό επιχείρημα ώστε να μη ρισκάρει κανείς για νέες ευκαιρίες ανέλιξης; Ο φόβος ανεργίας, ο οποίος κυριαρχεί ξέρει ήδη την απάντηση, δυστυχώς. Η απόφαση να μην αλλάζουμε εργασιακό χώρο, μας κρατάει πίσω από πολλές ευκαιρίες. Δεν είναι λοιπόν μόνο το ότι μένουμε σε μια δουλειά που δε μας φέρονται καλά. Είναι ότι, αν ρισκάραμε έστω και λίγο, θα μπορούσαμε να πετύχουμε μεγάλα πράγματα στον επαγγελματικό τομέα και να κάνουμε ένα όραμά μας πραγματικότητα.

 Μια μη οριοθετημένη σχέση με τους γονείς σου

Δεν εννοώ απαραίτητα μια πολύ στενή, ασφυκτική σχέση. Μπορεί να είναι μια σχέση που βασίζεται στις ενοχές ή τα ψέματα για την ταυτότητά μας και τη ζωή μας. Να είναι μια σχέση φόβου ή μια σχέση αποξένωσης. Αφήνουμε τους γονείς μας να επηρεάζουν τόσο τη ζωή μας, που μειώνουμε τον εαυτό μας, αφήνοντάς τους να μας υποσκιάζουν. Δεν κάνουμε αυτά που πραγματικά γουστάρουμε, μένουμε με το παράπονο και στο τέλος τα βάζουμε με εμάς και τις αποφάσεις μας, που δεν ήταν δικές μας. Αυτό κι αν είναι αυτοκαταστροφικό!

Αγαπάς τον εαυτό σου; Πολύ καλή ερώτηση!

Δυστυχώς, δε μάθαμε ποτέ να αγαπάμε τον εαυτό μας. Δεν είχαμε την αυτοπεποίθηση να βγούμε μπροστά και να πούμε: «Μπορώ και θα το κάνω.» Μιλάμε για μια κατάσταση τόσο ανθυγιεινή που μπορεί να μας καταστρέψει ψυχολογικά, να μας κάνει αυτοκαταστροφικούς, να χαλάσει την ποιότητα των σχέσεών μας, να βάλει μπροστά μας έναν παραμορφωτικό φακό που ξαφνικά, θα κάνει τα πάντα να μοιάζουν εξαιρετικά άσχημα, ή απλησίαστα όμορφα.

Η παραμονή στο πατρικό ή σε μια συγκατοίκηση λόγω φόβου μοναξιάς

Λίγο οι ευθύνες που θα πρέπει να πάρουμε στους ώμους μας, λίγο το ζεστό φαγητό της μαμάς που πάντα βρίσκουμε έτοιμο, ε πώς να αλλάξουμε σπιτάκι; Δεν καθόμαστε στα ζεστά μας; Πού να τρέχουμε τώρα να βρίσκουμε σπίτι; Έχει ακριβύνει και το ρεύμα! Το να ζούμε όμως μια ζωή με τους γονείς μας, έχει καταστροφικές συνέπειες για εμάς τους ίδιους. Μας αποδυναμώνει ως χαρακτήρες, ενώ μας καθιστά υπό τον γονικό έλεγχο- και τους πιο φιλελέ γονείς του κόσμου να έχουμε. Κι όχι, η ακρίβεια δεν είναι δικαιολογία, γιατί υπάρχουν και συγκάτοικοι.

Η αντίληψη ότι δε χρειάζεσαι βοήθεια

Προτιμάμε να κάνουμε τα πάντα μόνοι μας, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι μας πάρουν  τον τριπλάσιο χρόνο. Μπορεί να πνιγόμαστε σ’ ένα ποτήρι νερό αλλά δε θα δεχθούμε βοήθεια από κανένα. Ίσως, γιατί εμπιστευόμαστε μόνο εμάς για την επίτευξη μιας συγκεκριμένης εργασίας, είτε γιατί πολύ απλά δεν μπορούμε να μην έχουμε τον έλεγχο. Κουραζόμαστε σωματικά και ψυχολογικά και δε χαλαρώνουμε ποτέ, ενώ φορτωνόμαστε διαρκώς με ευθύνες. Και τι θα γίνει αν «σβήσουν οι μηχανές»;

Το να αλλάξει κάποιος συνήθειες ή τρόπο ζωής, ίσως να είναι από δύσκολο έως και ακατόρθωτο. Άλλοι φυσικά, λένε πώς όσο γρήγορα μαθαίνεις, τόσο εύκολα ξεμαθαίνεις. Εγώ θα σας πω ότι στη ζωή, μεγαλύτερη σημασία έχει να προσπαθούμε πάντα για το καλύτερο. Να μη φοβόμαστε να αλλάξουμε, ούτε να νιώσουμε ευάλωτοι. Μπορεί μέσα στη ζώνη ασφαλείας μας, στο σπίτι μας, δίπλα σε ανθρώπους που νιώθουμε οικεία, να είναι όλα πιο εύκολα, όμως για σκεφτείτε να είχαμε όλα αυτά που ονειρευόμασταν, απλά γιατί για μια στιγμή αποφασίσαμε να προσπαθήσουμε γι’ αυτά! Και όπως είπε και ο Jack Canfield: «Everything you want is on the other side of fear», που θα πει πως ό,τι κι αν θέλουμε, μπορούμε να το αποκτήσουμε, αν απλώς περάσουμε στην απέναντι όχθη από αυτή που βρίσκεται ο φόβος. Στο κάτω-κάτω η ζωή θέλει και λίγο ρίσκο, σωστά;