Σχέσεις από ‘δω, σχέσεις από ‘κει, καιρό είχαμε να μιλήσουμε γι’ αυτές που επιβιώνουν χάριν συμβιβασμού. Χλιαρή η αίσθηση, δύσκολη για πολλούς, μα αν κοιτάξουμε δίπλα μας, θα δούμε πως υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου η συντροφικότητα, για κάποιους ανθρώπους, δεν υφίσταται από έρωτα. Πώς όμως μια σχέση αρχίζει και ξεφτίζει μέσα σου, μέχρι να καταλάβεις ότι δε σου πάει; Για να λυθούν οι απορίες, για ν’ ανοίξουν τα ερμητικά κλειστά μάτια μπρος στο θεϊκό βόλεμα, σου έχω δέκα χτυπητά σημάδια. Κι αρχίζω:
1. Κι αν ο άλλος χτίζει γέφυρες, εσύ τις διαλύεις
Αυτό είναι το δεδομένο, όταν στη σχέση σου δε δίνεις την ψυχή σου. Δε φοβάσαι μη χαλάσει το μεταξύ σας, φοβάσαι μη σοβαρέψει. Οι συζητήσεις για ενδεχόμενη συγκατοίκηση, επισημοποίηση σχέσης, ή ακόμα χειρότερα για παιδί, σε κάνουν να βγάζεις σπυριά. Κάθεσαι κι αρνείσαι μια προς μια τις προσπάθειες δεσίματος, με δικαιολογίες του τύπου “είναι νωρίς” ενώ υπερ- προβάλεις εμπόδια της ρουτίνας σας που σε άλλη περίπτωση θα είχες ξεπεράσει με τη μια. Δουλειά, οικονομικά στενέματα, πού να τρέχετε τώρα μωρέ. Πότε ο Γιάννης δεν μπορεί, πότε ο κώλος του πονεί.
2. Κι αν δε σε δω δε με πειράζει
Εδώ καλά θα κάνουμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς. Όταν το ταίρι σου το γουστάρεις, ψάχνεις συνέχεια ευκαιρίες να ξεκλέψεις χρόνο για είστε τα δυο σας. Μια ταινία το βράδυ στην ησυχία, μια έξοδος χωρίς φίλους, γνωστούς και παρατρεχάμενους. Αν εσύ στην πρώτη κλεψιά ελεύθερου χρόνου βαράς τηλέφωνα στην παρέα σου, η αλήθεια μαρτυρά πως η σχέση σου δε σου λείπει. Δε χρειάζεσαι την συντροφιά του έρωτά σου, απλώς την παρουσία του στη ρουτίνα σου, για να μην μπεις στη λίστα των singles. Τη ζωή σου, αν συμβιβάζεσαι με λίγα λόγια, την καλύπτουν όλοι οι άλλοι εκτός από το έτερον ήμισυ.
3. Νιώθεις εκτός από άβολα, λίγο ενοχικά με την οικογένεια της σχέσης σου
Αυτό είναι σαν ψυχολογικό red flag από τη μεριά σου. Σε σχέσεις που θα αποκαλούσαμε υγιείς, οι συναντήσεις αυτές προκαλούν ενίοτε ένα τυπικό αίσθημα αμηχανίας, αν όχι ντροπής. Στο σενάριο που ο σύντροφός σου αποτελεί τον κομπάρσο μέσα σου, ακόμα κι αν δεν το παραδεχτεί ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό, η παρουσία στον ίδιο χώρο με τους δικούς του ανθρώπους, είναι σαν να σε ξεγυμνώνει. Είσαι ο ένοχος της υπόθεσης μέσα σου, αφού δε δίνεις αυτό που παίρνεις, κι εκεί είναι που ίσως οι πολυαναμενόμενες ενοχές κάνουν την εμφάνισή τους.
4. Κάπου, κάποτε νιώθαμε μια έλξη
Μπορεί να μην το καταλαβαίνει κάποιος όταν συμβαίνει, αλλά όντας σε μια σχέση που δε σε εξιτάρει, δεν αντιλαμβάνεσαι την ερωτική επαφή ως μια στιγμή ξεχωριστή, όμορφη, γαμάτη από μόνη της. Τη θεωρείς μέρος του συνόλου, της ρουτίνας. Τρώμε μαζί, πίνουμε κάναν καφέ, πού και πού κάνουμε και σεξ. Όχι, δεν είναι έτσι τα νορμάλ ζευγάρια. Αν νιώθεις πως δε θες να το ξεντύσεις το ταίρι σου, σκέψου ξανά αν έχεις κάνει την κατάλληλη επιλογή. Η καμπάνα χτυπάει για σένα.
5. Δεν κάνεις σχέδια, βαριέσαι και να το σκεφτείς
Ταξίδια, εκδρομές, ρομαντικές και μη καταστάσεις βρίσκονται στο καλάθι των αχρήστων. Δεν υπάρχει πρωτοβουλία για αλλαγή, γιατί δεν τη θέλεις. Είσαι σαν το πιονάκι που σε τοποθέτησαν στην κατάσταση του δεσμευμένου, και δεν πρόκειται να φύγεις από αυτή με δική σου προαίρεση. Οπότε η οποιαδήποτε προσπάθεια για αναζωπύρωση, ανανέωση, σου φαίνεται λίγο κουραστική, αν όχι ανούσια. Δε γέρασες, γερνάς τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου.
6. Σ’ αγαπάω, αλλά…
Η αγάπη δεν παύει να υφίσταται. Ο έρωτας έχει πεθάνει εδώ και καιρό, το σεξ είναι ρουτίνα, γενικά ένα τοπίο κιτρινισμένο, σαν παλιά εφημερίδα. Στις σχέσεις αυτές, που υπάρχει συμβίωση αρμονική, ένας βασικός λόγος διατήρησης του ζευγαριού είναι πως ο ένας έχει μάθει ν’ αγαπάει τον άλλον. Τον θεωρεί δικό του άνθρωπο, τον σκέφτεται στις αποφάσεις του, αλλά όχι πια ως εραστή του. Η διαφορά της συμβιβαστικής αγάπης, από αυτήν που διαδέχεται τον έρωτα, είναι πως στην πρώτη περίπτωση, το συναίσθημα μοιάζει με αγαθοεργία. Το κιτρίνισμα που λέγαμε.
7. Ο χωρισμός ούτε ανακουφίζει, μα ούτε και πληγώνει
Νομίζω είναι μια αλήθεια που δύσκολα παραδέχεται κανείς σε τέτοια θέση. Ο συμβιβασμός στην πράξη, σημαίνει πως αποδέχεσαι να χάσεις κάποια πράγματα, έτσι ώστε να κρατήσεις αυτό που έχεις. Στην προκειμένη για να κρατήσεις την ασφάλειά σου, κάνεις τον μαλάκα στα συναισθήματά σου που με τον καιρό χάνονται, αλλά η ιδέα ενός νέου ξεκινήματος σε αφήνει μετέωρο. Δεν απαντάς κατηγορηματικά όχι, δε χάλασε κι ο κόσμος αν χωρίσεις όμως. Είναι η ίδια εξήγηση που θα δίναμε στο ερώτημα “γιατί κρατάμε καβάντζες στις σχέσεις μας;”. Ακριβώς γιατί η ανασφάλειά μας απαιτεί να φτιάξουμε έτσι τα πράγματα, ώστε να έχουμε καλυμμένο τον εαυτό μας σε κάθε ενδεχόμενο. Άσχετα αν αυτό περιλαμβάνει το να χρησιμοποιήσεις ανθρώπους, στην τελική.
8. Το μάτι παίζει ε;
Πόσες φορές θα δεις, από τρίτους τουλάχιστον, να στέλνουν μηνύματα δεξιά κι αριστερά, ενώ η σχέση τους φαινομενικά έχει βγει από νουβέλα; Εγώ θα σου πω, άπειρες. Αναρωτιόμαστε συχνά γιατί με άλλους είμαστε, άλλους κοιτάμε, με άλλους θα κερατώσουμε άμα λάχει. Η απάντηση είναι απλή. Η σχέση αποτελεί τη φωλιά, την αγκάλη που θα σε πείσει ότι μετράς κι αξίζεις, αλλά τη λίμπιντο θα σου την ανεβάσει άλλη ύπαρξη, ξένη. Και ποιος σου είπε πως αυτά τα δύο δεν πάνε μαζί, στο ίδιο άτομο; Μήπως δεν έψαξες όσο έπρεπε;
9. Μιζέρια, μουντίλα, κι όλα κυλάνε όμορφα
Πάντα πίστευα ακράδαντα πως ο έρωτας μάς ομορφαίνει. Δεν εξαφανίζει τα προβλήματά μας, αλλά σίγουρα τα μικραίνει, γιατί μας δίνει αυτή την αίσθηση παντοδυναμίας. Στην εκδοχή που η σχέση σου δεν πληροί αυτά τα κριτήρια, ίσως έχεις αποκτήσει αυτή τη στάση του γλυκούλη, Σκρουτζ. Δεν βλέπεις με πολύ καλό μάτι όσα έπονται, δεν ελπίζεις σε τρελές εκπλήξεις της ζωής. Γιατί τι άλλο να περιμένεις πια; Εδώ το βράδυ που πέφτεις να κοιμηθείς, είτε δεις το ταίρι σου στο κρεβάτι, είτε τον κυρ-Παντελή τον γείτονα, το ίδιο σου είναι. Είμαστε για ανατροπές τώρα; Συνέλθετε.
10. Δεν μετράει το πρόσωπο, αλλά ο ρόλος
Μια φορά άκουσα σε σχετική συζήτηση, μια άποψη που υποστήριζε πως δεν έχει σημασία να ψάξεις άλλον σύντροφο, να χωρίσεις, καθώς όποιον και να βρεις, το ίδιο θα είναι. Πάλι θα έχεις κάποιον να σε πρήζει. Δεν ξέρω αν έχω ακούσει παράδειγμα πιο καραμπινάτο, πιο ξεκάθαρο. Η σχέση και η συντροφικότητα να ταυτίζεται με βάρος, με μουρμούρα και πίεση που ονομάζεις αναγκαίο κακό, γιατί πώς αλλιώς θα περάσει κι αυτή η ζωή; Με γάτες και Netflix; Η σκέψη πως βρίσκεται κανείς δίπλα σε λάθος άνθρωπο, που μπορεί ο ένας να μαυρίζει τον άλλον, φαίνεται ν’ απορρίπτεται πολύ συχνά. Άλλωστε έχουμε την τάση σαν human beings, να φταίμε σπάνια, έως και ποτέ.
Η επιλογή ενός ανθρώπου να ακολουθήσει την πορεία μιας σχέσης, να απαρνηθεί τη μοναχικότητά του, είναι γενναία. Απαιτεί να βάλεις στην άκρη κομμάτια του εαυτού σου, προκειμένου να χωρέσουν αυτά του συντρόφου σου και να φτιάξετε έναν δεσμό ικανό να επιβιώσει στη φθορά που θα φέρει ο χρόνος, κι όποια άλλη συνθήκη. Αυτό θα ονόμαζα εγώ επιθυμητό συμβιβασμό. Σ’ όλα όσα αναφέρουμε παραπάνω αντίθετα, επιβεβαιώνεται μια ρότα που κανέναν δεν κάνει χαρούμενο στο τέλος της μέρας. Κι αν φοβόμαστε τη μοναξιά, ένα κολπάκι της είναι πως μπορεί να τρυπώσει κάτω από το πάπλωμα, ακόμα κι αν κοιμόμαστε αγκαλιά με τον άνθρωπό μας. Ας επιλέγουμε τους σωστούς λοιπόν.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αλίκη Μουσμούλα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
