Έρχεται κάποτε ένας άνθρωπος που αξίζει κάθε αναμονή

Στα on και off της ζωής σου, πιθανότατα κατατάσσεις κι αυτά των ερωτικών σου. Πότε ξημερώνεις μόνος, πότε μ’ έναν άνθρωπο δίπλα σου που αν είσαι λίγο τυχερός, έρχεται κι αλλάζει τη ρουλέτα της τύχης σου. Τι συμβαίνει όμως στο διάστημα εκείνο πριν στηθεί το παιχνίδι; Έχουμε βιώσει όλοι την περίοδο αναμονής, που μοιάζει σαν να είναι όλα νεκρά κι αδιάφορα γύρω μας, αφού αυτό που λαχταράμε για να πούμε πως ερωτευτήκαμε, δεν υπάρχει ούτε κατά φαντασία στον ορίζοντα. Κι έρχομαι να κάνω την ερώτηση: Αν έχεις βιώσει τέτοια νέκρα, τέτοιο ατελείωτο συναισθηματικό “περίμενε” και ξαφνικά βρεθείς στα χαμένα από καψούρα, τι λες; Άξιζε η ρημάδα η αναμονή;

Ζώντας περιόδους που συνοπτικά θα χαρακτηρίζαμε μοναχικές, είτε αναζητούμε σύντροφο είτε όχι, τείνουμε να σκεφτόμαστε τι θέλουμε και τι όχι. Είναι ίσως μια τέλεια ευκαιρία να πάρεις τον εαυτό σου απ’ το χεράκι -κι αν οι πλανήτες ευθυγραμμιστούν- να ανοίξεις τα γκαβά σου και να θέσεις έναν πήχη ρεαλιστικό για το τι ζητάει η ψυχούλα σου. Επομένως, αν θεωρήσουμε αυτό το στάδιο το εύκολο της υπόθεσης, έρχεται εκείνη η ζόρικη στιγμή που πρέπει να αποδεχτείς πως ίσως αυτό που θες, δεν έρχεται κατόπιν παραγγελίας. Οι κατακτήσεις κι οι ευκαιρίες που μπορεί να έχεις ενδεχομένως είναι πολλές, μα θα έχεις νιώσει πως τίποτα δε σε συγκινεί, δε σε γεμίζει για να ρίξεις δεύτερη ματιά, μη σου πω ούτε πρώτη. Εκεί αρχίζει η μαυρίλα, που είναι και λίγο αστεία εδώ που τα λέμε. Σκέψεις βγαλμένες από χαζό ρομάντζο, αφού φοβάσαι πως θα μείνεις μόνος μια για πάντα, πως μόνο εσένα σ’ έχει φτύσει πατόκορφα η τύχη σου και βλέπεις μόνο τους άλλους ερωτευμένους γύρω σου. Σταυρώνεις τα χέρια λοιπόν, κι αφήνεσαι στις πιθανότητες. Μέχρι να γίνει το μπαμ, μέχρι οι σκέψεις αυτές να αποτελέσουν παρελθόν, κι εσύ να νιώθεις ακαταμάχητα βλαμμένος που τις άφηνες να σε κατευθύνουν.

Τώρα θα σε πάω στο ωραίο κομμάτι του story, το ζουμερό. Η ζωή η ρουφιάνα, που κάνει κύκλους περίεργους, έχει την τάση να τα φέρνει όλα τούμπα κι από την αδιαφορία να σε πετάξει στο χάος. Από τη μοναξιά που την ένιωθες σαν μούχλα κολλημένη στο πετσί σου, ίσως σου έφερε μπρος στα μάτια σου ολοζώντανο, τον άνθρωπο εκείνο που συνέβαλε στο να ξεχάσεις πόσο κάνει ένα κι ένα. Καλό το plot twist; Οι ισορροπίες άλλαξαν, τα συναισθήματα πήραν χρώμα και μάλλον τώρα μπορώ να θέσω πιο επίμονα το αρχικό ερώτημα: Άξιζε το γεγονός πως δε δέχτηκες να συμβιβαστείς, να ενδώσεις σε κάτι το οποίο δε σε καλύπτει απλά για να παλέψεις τη βαρεμάρα σου και το άδειο σου κρεβάτι; Η ζυγαριά εύχομαι να γέρνει προς το “ναι” κι ακόμα κι αν δε σε βρει σύμφωνο το γιατί, εδώ είμαστε να το συζητήσουμε.

Αν με ρωτάς θεωρώ πολύ καλύτερο, έχοντας μπροστά σου τον εύκολο και αναμενόμενο δρόμο, που δεν είναι άλλος από το να αρπάξεις όποια ευκαιρία βρεθεί και να βγεις από τον βούρκο του single, να μείνεις με την πάρτη σου και να μη βολευτείς. Σε μέρες που χαλάμε και διαλύουμε σχέσεις για ψύλλου πήδημα, που άλλους θέλουμε και με άλλους είμαστε, είναι τιμητικό να προστατεύουμε τα θέλω μας και να περιμένουμε να τα αφήσουμε στα σωστά χέρια. Να την παλέψουμε με τη μοναξιά μας, να ηρεμήσουμε το θηρίο με την όποια ανασφάλεια μας άφησαν παλιές ιστορίες και να δούμε με χαμόγελο ό,τι έρθει στον δρόμο μας. Δεν είναι κουλοχέρης οι σχέσεις, ό,τι βρούμε κι ό,τι αρπάξουμε. Αφήστε μας να πιστεύουμε και λίγο στο γραφτό, το ξαφνικό, αυτό που αφήνει αίσθηση ψυχρολουσίας στο καλωσόρισμά του. Δεν έχασε κανείς ποτέ, όταν άφησε τους ρυθμούς της δικής του ζωής να τον πάνε εκεί που ανήκει. Και δεν πρόκειται για μελό πασάλειμμα στον πόνο μας. Είναι με μαθηματική ακρίβεια, ένας κύκλος που επαναλαμβάνεται σχετικά με το πού βρισκόμαστε, και πού πρέπει να καταλήξουμε.

Η αναμονή, είναι βαριά σαν λέξη, αβέβαιη και καμιά φορά ψυχρή. Κι όταν αφήνεις και το συναίσθημα να περιμένει, παγώνεις, φοβάσαι πως θα ξεχάσεις πώς είναι να αγαπάς, να ξυπνάς το πρωί με ένα ηλίθιο μειδίαμα που εύκολα θα θύμιζε ψύξη, αλλά τελικά είναι καψούρα. Με βεβαιότητα δηλώνω, πως τίποτα δεν ξεχνιέται και τίποτα δεν πεθαίνει. Όταν έρθει το δικό σου πακέτο, αργά ή γρήγορα θα τα νιώσεις όλα ξανά στο μέγιστο. Το στοίχημα είναι αν βρίσκεσαι ακόμα στο πρώτο στάδιο, να μην πιστέψεις πως η μοιρασιά για τα καλά τα love stories σε άφησε στην απ’ έξω κι απογοητευτείς. Έχοντας ζήσει και τις δύο πλευρές από το ανέκδοτο, θα σ’ αφήσω με ‘κείνο το πολύ ωραίο που τραγουδάει ο Χαρούλης: “Οι αγάπες δε διαλέγονται, εκείνες μας διαλέγουν”, λέει. Και νομίζω θα έρθει η ώρα που θ’ ανατριχιάζεις για τους σωστούς λόγους στο άκουσμα της φράσης. Υπομονή να έχεις.