Τι είν’ αυτό που φωνάζει τόσο δυνατά μέσα σου που κάνει κάθε άλλη φωνή να σωπαίνει; Κάθε λογική και μη επισήμανση, που οι άνθρωποι έχουμε την τάση να βάζουμε στην άκρη, προκειμένου να μπει μπροστά το μεγαλύτερο συναίσθημα που ένας και μόνο άνθρωπος κατάφερε να μας προκαλέσει. Μιλάμε για μια συνθήκη που είτε είναι υγιής είτε όχι, υπερτερεί όλων των άλλων, γίνεται προτεραιότητα στα μέσα και στα έξω μας, ενώ εμείς δίχως αρνήσεις κι ενστάσεις είμαστε έρμαια ενός εξουσιαστή που έχουμε λατρέψει να λατρεύουμε.
Κι όχι, δε σου περιγράφω απλώς την έννοια ενός έντονου έρωτα, αλλά το προφίλ μιας ψυχολογικής κατάστασης που έρχεται μαζί του, της συμβιωτικής προσκόλλησης. Μιας πραγματικότητας που πολλές φορές μπορεί να λειτουργήσει καταστροφικά για την ψυχή σου, για τον τρόπο που θ’ αντιμετώπιζες τη ζωή σου χωρίς την παρουσία του αγαπημένου σου προσώπου στη ζωή σου.
Ένα ιδιαίτερο στοιχείο που χαρακτηρίζει τις σχέσεις ήταν κι είναι η δύναμή τους να εισχωρούν στις άμυνές μας, ακόμα κι αν η σχέση πάψει να υφίσταται. Ένας έρωτας μπορεί να μοιάζει με ξαφνική έφοδο, που κανείς δε σε προετοίμασε για τον ερχομό της και δυστυχώς κανείς δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για κάποια ηρωική έξοδο, που αν μη τι άλλο, μόνο καλά δε θα σε αφήσει. Όλη μας η δύναμη, ψυχική και συναισθηματική, παίρνει τη μορφή του ανθρώπου που επιλέξαμε ως τον έναν, τον αναντικατάστατο. Κι έτσι, τελικά, να μην ξέρουμε τι να την κάνουμε, χωρίς αυτόν ή αυτή να βρίσκεται δίπλα μας.
«Δεν ξέρω πώς είναι να αγαπάω, αν δεν αγαπάω εσένα», λες. Και δυστυχώς ή ευτυχώς το εννοείς στο μέγιστο. Έχοντας συνηθίσει κάποιοι έρωτες να μας αγγίζουν επιδερμικά, χωρίς ν’ αφήνουμε κομμάτια του εαυτού μας να πέσουν κάτω, κρατώντας τον έλεγχο, η ύπαρξη μιας τόσο έντονης συνθήκης δε μας αφήνει ποτέ πια ίδιους.
Τα παραδείγματα μπορούμε να τα βρούμε παντού, καθώς δεν είναι λίγοι που μετά τη λήξη μια σχέσης που τους σημάδεψε, θα επιλέξουν είτε την απομόνωση, την άρνηση μιας νέας αγάπης, είτε να προχωρήσουν προσπαθώντας να μη δοθούν ξανά. Θ’ αγαπήσουν, αλλά ο έρωτας ήρθε μια φορά, και δεύτερη δεν πρόκειται να του ανοίξουν την πόρτα. Ερμηνεύοντας τέτοιες συμπεριφορές, θέλουμε να αιτιολογήσουμε ξανά πως άνθρωπος ερωτευμένος, ίσον άνθρωπος παραδομένος και δεν πρόκειται πάντα γι’ αδυναμία όπως θα θέλαμε να πιστεύουμε, χάριν υπεραπλούστευσης του θέματος.
Στην ψυχολογία, ή έννοια της προσκόλλησης θεωρείται σύνθετη, γι’αυτό και σε κάθε είδους σχέση θα λάβει μια ερμηνεία πιο ιδιαίτερη. Στην ερωτική σχέση, η προσκόλληση του ενός συντρόφου στο πρόσωπο του άλλου, είναι σε θέση να δημιουργεί έντονα συναισθήματα αγωνίας κι απόγνωσης- όταν βλέπουμε πως οι προσδοκίες μας για το έτερόν μας ήμισυ δεν εκπληρώνονται κατά πώς τις επιθυμούσαμε νοητά. Νιώθοντας προσκολλημένος κανείς στον άνθρωπο με τον οποίο είναι ερωτευμένος, όσο κι αν μας προκαλεί εντύπωση, γεννιούνται συναισθήματα εγωκεντρισμού.
Αναπαρίσταται μια μάχη στην ψυχή μας, ανάμεσα σ’ έναν εγωισμό κατακρεουργημένο, αφού θα κάναμε τα πάντα για να μη χάσουμε αυτόν που αγαπάμε και σ’ έναν εαυτό κρυφό και πανίσχυρο, έτοιμο να παλέψει με κάθε τι ξένο που μπορεί να πάρει μακριά την αγάπη του. Σύγχυση, έρωτας, δάκρυα λαχτάρας και φόβου μαζί, ένα πακέτο δύσκολο να το διαχειριστεί ένας άνθρωπος που μάλλον το μόνο που ήθελε τελικά είναι ν’ αγαπάει πολύ αλλά ν’ αγαπιέται περισσότερο.
Εάν θέσει κανείς το ερώτημα «γιατί δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα;» πιθανότατα η απάντηση θα είναι ασαφής, έως κι άφαντη. Η συναισθηματική σταθερότητα πάει περίπατο και το μόνο που μένει στο προσκήνιο είναι ο ευάλωτος εαυτός σου, που περιμένει εκείνη τη μία και μοναδική αγκαλιά, που καμιά άλλη δεν είναι ισάξιά της, που δίπλα της ό,τι και να σου προσφέρει κάποιος άλλος φαίνεται τόσο λίγο, που δεν αξίζει ούτε τη σύγκριση να κάνεις στο μυαλό σου.
Ο νικητής μέσα σου υπάρχει ήδη και δεν μπορείς να βρεις λόγους ή αφορμές να συνεχίσεις χωρίς αυτόν. Ακόμα κι αν υπάρχουν χιλιάδες εκεί έξω να σε τραβήξουν από το χέρι και να ζήσεις χωρίς το πέπλο της εξάρτησης, δεν τους βλέπεις- δε θες να δεις. Το σίγουρο είναι πως η ζωή μαθαίνει με τον εύκολο κι αν χρειαστεί με τον δύσκολο τρόπο, πως τίποτα δεν είναι φτιαγμένο σε τούτο τον κόσμο για να διαρκεί παντοτινά.
Κι αν μέσα σ’ όλα αυτά, την εξαίρεση καλείται να αποτελέσει ο έρωτας της ζωής σου, είναι χρέος σου να τον ζήσεις χωρίς να πληγώσεις το μέσα σου, προτού να είναι πολύ αργά . Και το αν σε συμβουλεύει μια παθούσα ή όχι, το αφήνω πάνω σου.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αλίκη Μουσμούλα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
