Αν αναρωτηθούμε ποτέ τι είναι αυτό που ως ανθρώπους μας στιγματίζει και μας ακολουθεί, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι αυτό που μέσα του κρύβει ένταση, σε όλες της τις διαστάσεις. Μεγαλώνουμε, γνωρίζουμε ανθρώπους κι ερωτευόμαστε, μέσα σε μια πορεία που επιβεβαιώνει πως ακόμα κι αν μας πονά, μας σημαδεύει, όχι πάντα αυτό που μας έκανε χαρούμενους αλλά, αυτό που μας πέρασε από χίλια κύματα μέχρι να μπει η τελεία. Κι αν μιλάμε για τη γοητεία του έρωτα που μας παρασύρει ν’ ανοίξουμε το πορτάκι της δέσμευσης, επιζητούμε και την αναγκαιότητα του άδοξου, αυτού που ξέρουμε πως θα τελειώσει πριν καν ξεκινήσει.
Αρχικά, μια τέτοια σκέψη θα μπορούσε στον καθένα να φανεί έστω και λίγο οικεία. Ο έρωτας παρομοιάζεται με βενζίνη, γιατί έρχεται και μας ξυπνάει, μας θυμίζει όλες αυτές τις πτυχές μας που μπορεί ν’ αφήσαμε στην άκρη χάριν κάποιας συμβατικής συγκυρίας. Θυμάσαι εκείνη την παρορμητική σου πλευρά που δε θα σε εμπόδιζε να μπεις στο αμάξι μέσα στα άγρια χαράματα, απλώς και μόνο επειδή το άτομο που βρισκόταν στην άλλη άκρη της πόλης κατάφερε να σε φέρει στα όριά σου; Ε, ακόμα κι αν η σχέση τελείωσε, τον άνθρωπο αυτόν τον βάζεις σ’ ένα κουτάκι του μυαλού σου λίγο διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Δεν εννοούμε απαραίτητα ανώτερο, αλλά σίγουρα ξεχωριστό.
Ν’ αναφέρουμε, μήπως, εκείνες τις περιπτώσεις που ήμασταν έτοιμοι να παραδοθούμε μια και καλή, αλλά τελευταία στιγμή μας ήρθε ένα περιποιημένο αντίο, που δεν ξέραμε πώς να συμμαζέψουμε; Όλα μοιάζουν με πληγές και λακκούβες, μνήμες που πολλές φορές στην εμφάνισή τους δημιουργούν άβολα συναισθήματα, μας κάνουν να αμφιβάλλουμε για τη σταθερότητά και την ισορροπία μας. Αυτό που τις κάνει να ξεχωρίζουν όμως, είναι πως δεν υπάρχει αίσθηση μετάνοιας, δε βαφτίζονται λάθος επιλογές, αλλά ιστορίες που η ζωή μας χρωστούσε να έχουν διαφορετικό τέλος.
Κι εδώ ακριβώς, είναι που ξεγυμνώνεται η μαγεία του άδοξου. Χρειαζόμαστε δύσκολες κι επίπονες ιστορίες, κεφάλαια με μεθύσια, κλάματα, ταξίδια για ένα παρακαλετό και σύρσιμο, καθώς πάντα υπάρχει ένα ακόμα «μα εγώ σ’αγαπάω» που δεν έχουμε πει, κι ίσως είναι αυτό που θα σώσει ό,τι δε σώζεται. Οι σχέσεις που καταλήγουν άδοξα, μας υπενθυμίζουν πώς είναι να παλεύεις, να ζυγίζεις πόσο ερωτευμένος είσαι ή δεν είσαι τελικά, πόσα μπορείς να κάνεις ή να θυσιάσεις για κάποιον πέραν του εαυτού σου.
Στο άλλο άκρο των επιλογών μας βρίσκεται η συμβατικότητα, το αντιστρόφως ανάλογο ενός άδοξου έρωτα. Τοποθετώντας τον εαυτό μας ανάμεσα στα δύο, ίσως να επιλέγαμε στο πρώτο, ακόμα κι αν ξέραμε πως θα βρεθούμε σε θέση όχι και τόσο ευχάριστη. Αγαπάμε όλους τους ανθρώπους που έρχονται στον δρόμο μας, κι αυτούς που δεν μπορέσαμε να τους το δείξουμε όπως θα θέλαμε, τους τοποθετούμε σε μια γωνιά λίγο πιο βαθιά μέσα μας. Τους κρύβουμε μέσα στην ασφάλεια πως ακόμα κι αν δεν υπάρχουν πια στην καθημερινότητά μας, κάποτε θέλαμε όσο τίποτα να τους κρατήσουμε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Ακόμα κι αν επιφανειακά τους μισούμε, τους χαμογελάμε ευγενικά στον δρόμο, ή αδιαφορούμε πλήρως.
Το συμπέρασμα είναι πως ψάχνουμε τον έρωτα τον άδοξο, την ιστορία που δε θα λήξει στις σελίδες που του αναλογούν. Οι άνθρωποι αναζητούμε σημεία αναφοράς και γεγονότα στη ζωή μας, για να έρθουν και να επισφραγίσουν ποιοι είμαστε, ποιες είναι οι επιλογές και οι πορείες μας. Ψάχνουμε ευκαιρίες να ζήσουμε πράγματα που θα μας κάνουν να νιώθουμε ζωντανούς, ακόμα κι αν αυτό τυγχάνει να μεταφράζεται σε ανελέητο πόνο, ατελείωτο.
Δεν έχει σημασία αν το άδοξο κάποτε κατέληξε συμβατικό και στην αγκαλιά μας, αν βρήκαμε άλλους ανθρώπους να μας κρατήσουν το χέρι. Εκείνο που μετράει κι επιβεβαιώνει τη δύναμη που έχει ο πόνος πάνω μας, είναι πως δε θα ήμασταν οι ίδιοι αν δε μαθαίναμε με τον δύσκολο τρόπο τι εστί έρωτας, στην πραγματική του όψη, που αλίμονο σ’ αυτόν που πιστεύει πως είναι μονάχα όμορφη.
«…Εκείνοι που μας χαμογέλασαν βούλιαξαν σε βαθιά πηγάδια και ‘μείναν εκείνοι που αρνήθηκαν να τους υποταχτούμε. Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιο πολύ.» Ν. Χριστιανόπουλος
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αλίκη Μουσμούλα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
