Εκείνος ο έρωτας που αντιλαμβάνεσαι πως μαζί του θες να γεράσεις

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, θα πρέπει να παραδεχτούμε πως μέσα μας τον έρωτα δεν τον έχουμε συνδέσει με τρικυμία, αλλά με γαλήνη. Κι ενδόμυχα κάθε φορά αυτό ψάχνουμε, ακόμα κι αν ενίοτε απολαμβάνουμε το δράμα. Τι γίνεται όταν έρθει τελικά το πλήρωμα του χρόνου κι από τις δοκιμασίες περάσεις στο επόμενο στάδιο; Τέρμα το άγχος, τέρμα η αγωνία μήπως βρεθείς πάλι προδομένος ή μόνος. Δε σε ακουμπάνε ούτε σαν σκέψη πια όλα αυτά. Σειρά λαμβάνει η εικόνα μ’ εσάς τους δυο μαζί, να σου κρατάει το χέρι και ξαφνικά νιώθεις απερίγραπτα πλήρης. Τόσο απλό είναι το τέλειο, καμιά φορά.

Οι σχέσεις είναι περίπλοκες κι είμαστε έτοιμοι κάθε φορά να προτάξουμε πρώτα άμυνα και μετά όλα τα υπόλοιπα. Γι’ αυτό κι όταν έρθει η στιγμή που δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα, κομπιάζεις και σου φαίνεται σαν αστείο. Έχει βρεθεί ο άνθρωπος που μαζί του έμαθες το αβίαστο, το αυθόρμητο, επιβεβαιώθηκες πως όταν έρθει η στιγμή δε θα πρέπει να προγραμματίσεις απολύτως τίποτα. Το πρωινό ξύπνημα έχει αλλάξει, η θέση στο κρεβάτι δίπλα σου δεν είναι πια άδεια κι αυτό είναι η νέα σου πραγματικότητα, όχι ένα ευχάριστο ξεβόλεμα μια δυο φορές τη βδομάδα. Δε θες ν’ αλλάξεις ρουτίνα, δε θες να πειράξεις τίποτα γιατί είναι τόσο απλό· ό,τι έκανες πριν φαίνεται πια ανούσιο.

Πολύ μελό, πολύ ρομαντικό, θα μου πεις. Δεν είναι θ’ απαντήσω, είναι μια πτυχή της ζωής του καθενός που αν σταθεί έστω και λίγο τυχερός, έρχεται και τον ολοκληρώνει. Κοιτάς αυτόν που πράγματι θες να γεράσετε μαζί, όχι γιατί προέκυψε, αλλά γιατί με κανέναν άλλο δε θα είχε νόημα. Οι δυο σας σ’ ένα σπίτι γεμάτο από τη δική σας μυρωδιά· ονειρεύεσαι να κάθεσαι σ’ ένα μπαλκόνι μικρό μ’ ένα λάπτοπ αγκαλιά και τον σκύλο να κοιμάται στα πόδια σου. Δίπλα σου μόνο μια μορφή έχει θέση, μόνο τότε ολοκληρώνεται το παζλ. Μιλάτε κι οι ώρες κυλάνε νερό, ξεχνάς να κοιτάξεις το κινητό σου, δεν υπάρχει κόσμος έξω από την πόρτα σας. Κι εύχεσαι αυτό το σχήμα να ισχύει και σήμερα κι αύριο και για πάντα. Όσο δύσκολο και ζόρικο ακούγεται, άλλο τόσο δυνατό είναι να συνειδητοποιήσουν δυο άνθρωποι μαζί τι χρειάζεται για να πετύχει. Θα δώσω μόνο το πρώτο συστατικό, κι αυτό είναι η πίστη. Σε σένα, σ’ σας τους δυο μαζί. Κι οι υπόλοιπες εικόνες θα έρχονται μόνες τους, μια προς μια, ως απόδειξη πως τα καταφέρατε.

Δεν είναι μια σκέψη πέραν της πραγματικότητας, είναι η αλήθεια για πολλούς εκεί έξω. Το λάθος που ίσως κάνουμε, είναι πως άπαξ και το αποκτήσουμε, ξεχνάμε πολύ γρήγορα τη σημασία του, τη λάμψη που κρύβει μέσα του ένας έρωτας απαλλαγμένος από ανάγκη εντυπωσιασμού κι επιβεβαίωσης. Είναι το σπάνιο, που μέσα του ο καθένας εύχεται να είναι αναμενόμενο. Εκείνη η ιστορία που δε βρει κανέναν κακό στον διάβα της, που ξέρεις πως δε θα ξεφτίσει στις επόμενες σελίδες  γιατί δε σας βγαίνει, γιατί κάποιος θα περνάει τις φάσεις του και πάει λέγοντας. Είστε δυο κι από κει και πέρα ξεκινάνε όλα. Δεν έχει σημασία τι δυσκολίες θα συναντήσει ο ένας ή ο άλλος, είναι πια δεδομένο πως δεν πρόκειται να λειτουργήσετε ως μονάδα ξανά.

Δεν ξέρω αν όλοι είχαν ή θα έχουν την τύχη να το βιώσουν, δεν ξέρω καλά-καλά αν όλοι άνθρωποι πιστεύουν σε τέτοιες συνθήκες γενικότερα. Αυτό που ξέρω με βεβαιότητα είναι πως υπάρχει. Πως όταν συμβαίνει ξαφνικά νιώθεις ελαφρύτερος, σαν ένα κομμάτι σου να το κουβαλά μαζί του ο άλλος. Οι μέρες γίνονται λίγο πιο εύκολες, οι Δευτέρες πιο χαλαρές, οι καβγάδες δε σηματοδοτούν τέλος, αλλά επανέναρξη. Το άγγιγμα ξεπερνάει και παυσίπονο κι ο περήφανος εγωισμός που κάποτε έβαζες πολύ πάνω από το ίδιο σου το μπόι, τον έχεις πετάξει πια στο καλάθι αχρήστων. Μιλάμε για έρωτα που σου έμαθε πως δεν είχε αξία όλη αυτή η επιμονή σου να μείνεις εσύ και το καβούκι σου. Μιλάμε για το πρόσωπο που έσβησε κάθε παρελθόν και κάθε “αν”. Κάθε πρωί που ξυπνάς, βάζεις καφέ για δυο πια, και πιο γαμάτη -συμβατική- πραγματικότητα, δε φανταζόσουν πως μπορείς να ζήσεις.