Βάζοντας καμιά φορά κάτω όλα αυτά που μας τραβάνε στον βούρκο που λέγεται έρωτας, θα δούμε πως αυτά που κυρίως βαραίνουν είναι πράξεις με πρόσημα αρνητικά και θετικά, που τελικά ολοκληρώνουν την εξίσωση. Δεν έρχονται όλα με το σενάριο της νουβέλας που βλέπαμε μικρά· γνωριστήκαμε, αγαπηθήκαμε, τώρα είμαστε μαζί. Πολλές φορές για να γίνει αυτή η σκαλέτα πράξη, χρειάζονται χίλια δυο πίσω μπρος για να δουλέψει τελικά το εγχείρημα του «μαζί». Με λάθη, με υπερβολές, με απουσίες και παρουσίες που όταν έπρεπε πάτησαν τα κατάλληλα κουμπιά για να σε φέρουν σήμερα στη θέση που είσαι. Κι αν όλες τις άλλες φορές κάθεσαι κι αναλύεις το ζουμί από το love story, ήρθε η ώρα να πιάσεις τον πρόλογο, που στην τελική καθόρισε τα πάντα, κι αξίζει να δούμε το γιατί.
Αυτό που θα δημιουργήσει την ένωση δύο ανθρώπων, αν δεν εξαρτάται από την τύχη, όπως ευκόλως θα θέλαμε να πιστεύουμε για να καλύψουμε καμιά φορά τα σκατά, εξαρτάται κι από τις συγκυρίες που εμείς διαχειριζόμαστε και φέρνουμε βόλτα. Σκάκι σαν να λέμε, με αντιπάλους που ζητούν την ίδια ακριβώς επιβράβευση. Κι όσο το αναλύουμε, βλέπουμε πως το κλειδί της αλληλεπίδρασης μεταξύ των δύο, φτιάχνει νοητά τόσα διαφορετικά παρακλάδια, που το μυαλό μας το ίδιο δεν το χωράει. Αν ζητούσαμε ποτέ από διαφορετικούς ανθρώπους να μας απαντήσουν για το τι ήταν αυτό που τους έκανε να ερωτευτούν πολύ, μάλλον πολλές απαντήσεις θα σχετίζονται με πράξεις, διεκδικήσεις και σωστό παιχνίδι, που επί της ουσίας μόνο παιχνίδι δεν αποδεικνύεται.
Μέσα σ’ όλα αυτά, θα πρέπει κάπου εδώ, κάνοντας τον δικηγόρο του διαβόλου, να προσθέσω την ισορροπία. Αυτή τη μαγική λέξη που στο πέρασμά της τα κάνει όλα να φαίνονται ανέλπιστα πετυχημένα, για το ταίριασμα δύο ατόμων. Για να κερδίσεις κάποιον, αν όχι επιβάλλεται, χρειάζεται να δώσεις αλλά και να πάρεις πίσω. Αυτό τουλάχιστον μου έμαθε μια σειρά από ανάμεικτες εμπειρίες- πως ερωτεύεσαι όταν νιώθεις ότι λαμβάνεις κι εσύ αντίκρυσμα στο συναίσθημα.
Αξίζει να κάνει κανείς το πρώτο βήμα, μ’ ένα μήνυμα, μια κλήση, ένα τσίγκλισμα έστω, σαν να εκπέμπεις SOS «Αχ, ανάθεμά σε, εδώ είμαι!». Δεν αρχίζει ούτε και τελειώνει εκεί όμως. Το νόημα βρίσκεται στην αντίδραση, τη συνέχεια. Αυτό που μπορεί να εξάψει και να προκαλέσει ενδιαφέρον ίσως να είναι το μη δεδομένο. Αυτό που προκαλεί και μια μικρή ανησυχία, που θα κάνει τον άλλον να σε ψάξει μετά το δικό σου SOS, και να μη θεωρήσει πως θα εμφανιστείς ξανά, ακόμα και χωρίς να πάρεις απάντηση.
Θα διεκδικήσεις, όχι αποκλειστικά για να υποκύψει ο άλλος, θα το κάνεις για να δείξεις ότι εσύ, έτοιμος να τα δώσεις όλα. Χωρίς αυτό να σε παρασύρει όμως, χωρίς να γίνεις έρμαιο του πάθους σου, αυτό άσ’ το για μετά. Έναν έρωτα δεν τον κάνουν εκρηκτικό ή ισχυρό απλώς τα συναισθήματα, ακόμα κι αν αυτά είναι αμοιβαία. Πόσες φορές ακούσαμε αυτό το βαρύγδουπο το «δεν τραβάει μεταξύ μας», όχι γιατί δεν ήθελε κάποιος από τους δύο, αλλά γιατί η πορεία φανέρωνε πως η σπίθα δε μεγάλωνε.
Θα επιμένω πάντα, είτε για όσα βλέπω ή ζω κι εγώ η ίδια, πως για να ζήσουμε μια κατάσταση σαν αυτές που φανταζόμαστε δεν αρκούν μόνο τα συν. Γιατί όπως και να το κάνουμε, λίγο ανάλατο θα βγει στο τέλος. Θα καψουρευτείς όταν συνειδητοποιήσεις πως το άτομο που πας να κερδίσεις, αξίζει να το αντιμετωπίσεις σαν πρόκληση, όχι σαν υπόθεση ρουτίνας που κάποια στιγμή θα βαρεθείς ν’ αφηγείσαι, όχι να τη βιώνεις κιόλας.
Οι σχέσεις έχουν αντίκτυπο στο ποιοι είμαστε και στο ποιοι γινόμαστε στη συνέχεια. Σε μια πορεία εξελικτική, που οι άνθρωποι κουβαλάνε μέσα τους τις εμπειρίες τους, κυρίως στιγματίζονται από τις πιο έντονες. Αν στο ερωτικό κομμάτι προσδοκούμε να ζήσουμε μια σχέση γεμάτη, πρέπει να προετοιμαστούμε και για γκάζια. Αν συγκριτικά με το ποιος ήσουν χθες, σήμερα πρέπει να δεις τον εαυτό σου ένα σκαλί πιο πάνω, ίσως πρέπει να ανοίξεις κα τη χούφτα σου λίγο παραπάνω και να δώσεις κάτι από το μερτικό που κουβαλάς μέσα σου. Είτε αυτό λέγεται απλότητα, είτε θάρρος, είτε κατανόηση ή διαχυτικότητα. Αυτό είναι μάλλον το σημείο που ο έρωτας ξεχωρίζει από μια συμβατική σχέση που αν και θα περάσει, δε θ’ ακουμπήσει.
Με λίγα λόγια, η συνθήκη αυτή δομείται δύσκολα, με ζόρια κι αναστεναγμούς που πολλές φορές ίσως να γεννάνε απελπισία. Θα ερωτευτείς, όχι μόνο με αγκαλιές κι υποσχέσεις, γιατί αυτά καλώς ή κακώς μπορεί να σβηστούν πιο εύκολα. Οι άνθρωποι χαράσσονται μέσα μας όταν μας δείχνουν πλευρές που καθρεφτίζουν κι εμάς τους ίδιους μέσα τους. Έντονες, αυθόρμητες, δυσβάσταχτες καμιά φορά.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν τα κατάλληλα λόγια για να περιγράψουν πώς νιώθει κανείς όταν τελικά αυτό το σκάλωμα πάρει σάρκα κι οστά για τα μάτια του ανθρώπου που αγάπησες. Το σίγουρο είναι, πως αυτό που αισθάνεσαι βρίσκεται ανάμεσα στα άκρα του ίδιου συνεχούς. Ποιος μας λέει λοιπόν πως η πορεία για να φτάσουμε μέχρι εκεί είναι ομαλή;
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αλίκη Μουσμούλα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
