Κάνοντας ένα ακόμη scroll στα social, θα πέσουμε σε άλλη μια είδηση της επικαιρότητας, που μάλλον δε θα μας σοκάρει, αλλά πιθανότατα θα σκεφτούμε «όχι πάλι». Και η είδηση αφορά την αποχώρηση της Δάφνης Λαμπρόγιαννη, από παράσταση στην οποία συμπρωταγωνιστούσε με τον Σπύρο Παπαδόπουλο. Η αιφνίδια λήξη της επιτυχημένης συνεργασίας των δύο καλλιτεχνών, αποδίδεται κατά την πρώτη, σε απότομο ξέσπασμα οργής σε βάρος της. Και κάπου εδώ καταλαβαίνουμε γιατί κολλάει πολύ το «όχι πάλι».
Την περασμένη χρονιά βιώσαμε ένα κύμα αποκαλύψεων -κυρίως από τον καλλιτεχνικό χώρο-, που έφεραν στο φως ένα κουβάρι από άσχημες κι ανεπίτρεπτες συμπεριφορές που για τους μεν είχαν γίνει τα λάβαρα της εξουσίας τους, για τους δε η αφορμή του εφιάλτη που ονομαζόταν για πολλά χρόνια «παρασκήνια». Βιασμοί, απόπειρες βιασμού, χλευασμοί, εκβιασμοί με στόχο τη σεξουαλική υποταγή, λεκτική, ψυχολογική και κάθε είδους βία, ήρθαν στην επιφάνεια για να μπει ένα στοπ στα κλειστά στόματα και στην ανοχή, στην υποτίμηση του ψυχολογικού φορτίου που κουβαλά κανείς από ένα εργασιακό περιβάλλον που κάποιος συνάδελφος, λόγου χάριν, μετατρέπει σε κολαστήριο. Το γνωστό σε όλους “metoo” λοιπόν, άνοιξε τον δρόμο σε όλους κι όλες, να ανοίγουν τo στόμα τους και το βήμα τους, απέναντι σε γεγονότα που κάποτε θα λέγαμε «συμβαίνουν αυτά», ελαφρά τη καρδία.
Και γιατί αυτός ο πρόλογος θα μου πεις; Η Δάφνη Λαμπρόγιαννη, έδωσε τέλος σε μια συνεργασία, όχι γιατί υπήρξε βιαιοπραγία. Αποχώρησε γιατί ένα ξέσπασμα του συναδέλφου της, το θεώρησε ανεπίτρεπτο, αδικαιολόγητα ακατάλληλο για τη συνύπαρξη δύο ανθρώπων που προσπαθούν να παράξουν τέχνη, πάνω στο σανίδι. Όπως δηλώνει η ίδια, δε στέκεται απέναντι στο πρόσωπο αυτό καθ’ αυτό, αλλά στη νοοτροπία που κρύβεται πίσω από την πράξη. Κι αυτό γίνεται η αφορμή για να βάλουμε μια άνω τελεία, πριν πούμε για άλλη μια φορά, πως πρόκειται για υπερβολές, για έλλειψη ανεκτικότητας.
Ακόμη κι αν οι σχέσεις μεταξύ συναδέλφων, μεταξύ ανθρώπων γενικότερα, χαρακτηρίζονται πολλές φορές από ξεσπάσματα, μικρά και μεγάλα, κάπου μπαίνει ένα όριο που δυστυχώς καθυστερημένα είδαμε καθαρά. Η οργή η δική μου, δε μου δίνει το δικαίωμα να τη μετατρέψω στον δικό σου φόβο, στο δικό σου ξέσπασμα κι αυτό να γίνει ο λόγος που κάποιος άλλος θα δεχτεί τον δικό σου θυμό και πάει λέγοντας. Γιατί αυτός ήταν ο φαύλος κύκλος που για δεκαετίες ολόκληρες διαιωνίζονταν μέσα σε μια κοινωνία που το «τα ήθελε ο κώλος της» το έχει ψωμοτύρι. Κάναμε το μεγάλο βήμα, χάρη στο θάρρος που έδειξαν πολλοί άνθρωποι κι ελπίζουμε να δείξουν ακόμη περισσότεροι. Κι είναι πια ανεπίτρεπτο να ανεχόμαστε αυτά τα «μικρά», έχοντας νικήσει τα μεγάλα.
Η νοοτροπία που πιστεύω πως θ’ άγγιζε το background αυτής της αποχώρησης, είναι ίσως η έλλειψη σεβασμού ακόμα κι αν αυτό έγινε στιγμιαία. Μπορεί όντως, να ήταν ένα ξέσπασμα και μέχρι εκεί. Το ευτυχές γεγονός εδώ, είναι πως πια δεν είναι -και έτσι πρέπει- ανεκτό. Ούτε το στιγμιαίο, ούτε η υποψία. Χωρίς να καταδικάζεται πάντα το πρόσωπο, αλλά η συμπεριφορά. Γιατί το πρόσωπο δε θα είναι πάντα ίδιο, οι ασυμβίβαστοι χαρακτήρες δε θα ταυτίζονται πάντα με τους ίδιους ανθρώπους. Αυτό που δε θα αλλάξει όμως είναι πως η οργή κι ο θυμός μας , δεν πάει πακέτο με την ανοχή ή τη σιωπή, αλλά με το στοπ, που όσο πάει γίνεται πιο δυνατό. Από τα μικρότερα στα μεγαλύτερα.
«Τη δική μου τη γενιά γυναικών τη μεγάλωσαν μαθαίνοντάς της να αντέχει, να καταλαβαίνει, να δικαιολογεί και τέλος πάντων να πηγαίνει παρακάτω. Δυστυχώς πολλές φορές η ενσυναίσθηση ή η ανοχή εκλαμβάνεται ως αδυναμία…Με όση αγάπη, ενσυναίσθηση αλλά και συνείδηση μπορώ να διαθέσω αυτή τη στιγμή, λοιπόν, δε στέκομαι απέναντι στο πρόσωπο αλλά στη νοοτροπία και την πράξη. Εύχομαι μακροπρόθεσμα αυτό να είναι καλό για όλους μας.»- Δαφνη Λαμπρόγιαννη
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αλίκη Μουσμούλα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
