Αν μια από αυτές τις μέρες αναζητήσει κανείς σειρούλα για Netflix and chill, κατά πάσα πιθανότητα θα δελεαστεί με τη σειρά που γυρίστηκε αφιερωμένη στον Jeffrey Dahmer, και φυσικά στα εγκλήματά του, που συγκλόνισαν στη δεκαετία του ’90. Όλα καλά θα μου πεις, εφόσον η σειρά έχει από τις πρώτες εβδομάδες, δισεκατομμύρια προβολές. Μόνο που τα πράγματα παύουν να είναι τόσο καλά, όταν δει κανείς τη φρενίτιδα ενθουσιασμού που έχει ξεσπάσει, στο πλαίσιο της αναβίωσης του Dahmer ως θρυλικού δολοφόνου φερειπείν.
Για να το πάρουμε από την αρχή, ο Jeffrey Dahmer υπήρξε πρωταγωνιστής στις πιο φρικιαστικές δολοφονίες και περιστατικά κανιβαλισμού, με θύματά του συνολικά 17 νεαρούς άνδρες. Η έλξη του για τα καλλίγραμμα, γυμνασμένα κορμιά, η διαστροφή με τον διαμελισμό και την προσπάθεια δημιουργίας ενός αληθινού ζόμπι, σαφέστατα κινούν την περιέργεια, αν μιλάμε για δεδομένα τηλεοπτικής προβολής. Η φύση του εγκλήματος, άλλωστε, όσο κι αν μας τρομάζει ή μας σοκάρει, δεν παύει να μας ξυπνά το ενδιαφέρον για να μάθουμε περισσότερα πράγματα για τις συνθήκες, τους λόγους, το background πίσω από το οποίο ο εκάστοτε Dahmer, μένει στην ιστορία ως serial killer.
Η πραγματικότητα βέβαια, ξεφεύγει αυτές τις μέρες από τα όρια της περιέργειας. Παρακολουθούμε σε όλες τις πλατφόρμες των social, χιουμοριστικά δημοσιεύματα, στολές του Χάλογουιν για παιδάκια, του Jeffrey Dahmer Παιδάκια, που κάποιοι γονείς θεωρούν κουλ και γαμάτο να ντύσουν με την στολή ενός διεστραμμένου δολοφόνου. Προσπαθώ όσο τα γράφω αυτά, να βρω μια συλλαβή, που να χαρακτηρίζεται αστεία, μα δεν μπορώ, Γιατί ας μη γελιόμαστε, ο άνθρωπος αυτός έχασε τη ζωή του πριν από 20 και παραπάνω χρόνια. Ναι, ομολόγησε και φυλακίστηκε για τα εγκλήματά του. Ποιοι έμειναν πίσω όμως, να πονούν για τους ανθρώπους που τους στέρησε τη ζωή; Κάποιες οικογένειες, που σίγουρα δε γελούν τόσο με αυτό το κύμα θαυμασμού που έχει ξεσπάσει το τελευταίο διάστημα.
Υπάρχει μια σύγχυση, για το πόσο πετυχημένη ήταν η σειρά, συγκριτικά με τη θλιβερή πραγματικότητα που όντως έζησαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Η απήχηση απευθύνεται σε πράξεις, που ανθρώπινος νους δεν μπορεί να συλλάβει στη ρεαλιστική τους διάσταση και μετά από 30 χρόνια , οι οικογένειες των θυμάτων είναι εκεί, να παρακολουθούν την τραγωδία τους ν’ αναβιώνει μπροστά στις οθόνες όλου του πλανήτη, με πατατάκια και μπίρες για συνοδευτικό ψυχαγωγίας, Αυτό σαν εικόνα, μόνο ντροπή μπορεί να δημιουργήσει, για μια κοινωνία που θεωρείται προηγμένη, έτοιμη να κάνει βήματα μπροστά. Μάλλον όχι τόσο έτοιμη.
Είναι θεμιτό να παρακολουθήσεις μια σειρά, για τους σωστούς λόγους. Είναι άρρωστο κι ανεπίτρεπτο να θαυμάσεις και να ταυτιστείς μ’ έναν δολοφόνο, να του φτιάξεις στολή, να εντάξεις το όνομά του σε στίχους τραγουδιού, σαν να πρόκειται για είδωλο, άξιο προς μίμηση. Αν κάτι πρέπει να διατυπωθεί ξανά από την αρχή, είναι πως όσοι άνδρες σκοτώθηκαν από τα χέρια του Jeffrey, μέχρι σήμερα είναι οι γιοι κι οι αδερφοί που λείπουν από κάποιο σπίτι. Φαίνεται μια πτυχή της κοινωνίας ανισόρροπη, που νοσεί από έλλειψη ενσυναίσθησης, κατανόησης του ορίου. Δεν είμαστε σε θέση να καταλάβουμε πού τελειώνει η ψυχαγωγία και πού αρχίζει ο κρετινισμός μιας κατάστασης, δεν μπορούμε να πούμε συνολικά, πως σεβόμαστε τη μνήμη αδικοχαμένων αγοριών.
Τέτοιες σειρές, αποτελούν δοκιμασίες για τ’ αντανακλαστικά μας. Μας προσφέρεται ένα θέαμα, με πληθώρα πληροφοριών με την ικανότητα εμείς να τις χειριστούμε όπως πρέπει. Αν παρακολουθώντας πώς έγινε κάποιος κατά συρροή δολοφόνος, δε σκέφτεσαι τι πήγε λάθος και μια προσωπικότητα έγινε τόσο διεστραμμένη, αλλά ενθουσιάζεσαι, τότε το πρόβλημα είναι τεράστιο.
Πηγή φωτογραφίας: Netflix
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αλίκη Μουσμούλα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
