Για τα μάτια ενός άντρα

Αν ξεψαχνίσει κανείς το παιχνίδι της διεκδίκησης απέναντι στο άτομο που μονοπώλησε το ενδιαφέρον μας, ίσως αναρωτηθούμε τι νόημα θα είχε όλο αυτό χωρίς λίγο ανταγωνισμό, ίσα ίσα για να νιώθουμε λιγάκι πιο έντονα, πως κάτι προσπαθούμε να κερδίσουμε. Πάνω στη διαφοροποίηση αντρών και γυναικών στο θέμα αυτό, σχετικά με τη διεκδίκηση των πρώτων από τις δεύτερες, αναδεικνύεται κοινωνικά, η τάση pick-me. Πρόκειται για ένα φαινόμενο διόλου σπάνιο κι αφανές πια, όπου ο ρόλος μας ως φύλο παρέχει και το πιο ισχυρό πρόσημο στον απόηχο των θετικών η μεμπτών μας πράξεων. Κι όσον αφορά το κεφάλαιο «εγώ αυτόν τον άντρα τον θέλω», το pick-me, έχει πολλά να πει- το αν ειναι καλά είναι άλλη συζήτηση.

Μιλώντας για τη συγκεκριμένη συνθήκη, θα μας φανεί πολύ σύνηθες ν’ ακούσουμε ως χαριτωμένο κουτσομπολιό μέσω των φίλων μας πως η Μαρία σφάχτηκε με την Άννα, για χάρη του Γιάννη. Μετά τα πρώτα γέλια, θα πέσουν και οι πρώτες ευθύνες στη μεν ή στη δε, θα βγει το πόρισμα για το φταίξιμο και πού απονέμεται, και το θέμα θεωρείται λήξαν. Με «αστείο» πρόσημο πάντα. Και πίσω από μια τόσο αναμενόμενη συζήτηση θα δούμε πως έχουμε αποδεχτεί η μια γυναίκα να βγάζει τα νύχια της προς την άλλη, ή ακόμα χειρότερα η μία να προσπαθεί να φανεί ανώτερη στα μάτια της άλλης, για τίποτα άλλο, αλλά για τα μάτια ενός άντρα.

Με λίγα λόγια αποδεχόμαστε πως προσπαθούμε να αποδείξουμε πως είμαστε καλύτερες από τη διπλανή μας, συγκρίνοντας τον εαυτό μας με μάχη να βγούμε πρώτες σε έναν αγώνα δρόμου με έπαθλο έναν έρωτα εξιδανικευμένο, ή απλώς τη μονοπώληση της προσοχής κάποιου. Τοποθετούμαστε δηλαδή, στη λάθος θέση, για τους πλέον λάθος λόγους.

Η μια θα προσπαθεί να ξεπεράσει την άλλη από τα πιο μικρά στα μεγαλύτερα, από το πως θα βγούμε έξω, μέχρι το πόσο μετράει η καθεμιά ως γυναίκα, ως τυπάκι που αξίζει τα εύσημα του γόη. Ως προϊόν, άρα; Από την άλλη πάλι διόλου σπάνιο να βρεθούμε στη θέση να μισούμε πρώην, απλά γιατί στο μυαλό μας κυριαρχεί το παιχνίδι της σύγκρισης, που η θέση της πρωτιάς χωράει μόνο ένα άτομο. Επίσης καθόλου σπάνιο και το αντίστροφο σενάριο, με νυν του δικού μας crash να μην περνάει το τεστ της έγκρισης και φυσικά να τρώει άκυρο.

Σε όλες τις περιπτώσεις, το πεδίο μοιάζει με ξιφομαχία, με το νόημα πίσω από όλο αυτό να παραμένει άφαντο. Γιατί να πρέπει να αποδείξεις ποια είσαι, τι είσαι και τι θέλεις να είσαι σε 10 χρόνια από σήμερα, μόνο και μόνο για να ευχαριστηθεί ένας υποψήφιος έρωτας; Κι αν το δούμε και λίγο πιο ψύχραιμα, τι μας φταίει στο κάτω κάτω η ατομικότητα που βρίσκεται απέναντι σε ακριβώς ίδια θέση. ‘Εχουμε να κάνουμε με δόσεις ανασφάλειας κι αλαζονείας μαζί, ή με κακά κοινωνικά πρότυπα που άθελα μας έχουμε εσωτερικεύσει;

Η ζυγαριά θα γείρει δυστυχώς προς την κοινωνία, προς την πατριαρχική της βάση, προς την άνιση και άδικη κατανομή του σωστού και του λάθους που φαίνεται να μοιράζεται ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες. Αντί να κουνάμε το δάχτυλο η μία στην άλλη για στιγμές που υποτιμάμε την αξία μας πάνω από όλα ως άνθρωποι, μπαίνουμε δίπλα δίπλα να αναμετρηθούμε, να ρίξουμε λάσπη για έρωτα του ποθητού άντρα σαν να ανήκουμε στον βόθρο ενός ατελείωτου μπάτσελορ.

Σε μια κοινωνία που παλεύουμε κατά τα άλλα με αλληλεγγύη η μία δίπλα στην άλλη να ορθώσουμε ανάστημα και να γίνει σαφές πως δεν είμαστε κτήμα κανενός, πως δε μας ορίζει η ύπαρξη ή μη ενός αρσενικού στη ζωή μας, μια τέτοια στάση μόνο υπέρ μας δεν είναι. Ούτε όλες οι γυναίκες γεννήθηκαν κομπλεξικές, ούτε οι άντρες εκεί έξω είναι λιγοστοί, για να μπούμε στον ρόλο κυνηγών έναντι του τέλειου θηράματος.

Απλώς αναπαριστώντας το pick-me με τρόπο ξεκάθαρο σ’ ένα ερωτικό παιχνίδι διεκδίκησης, δυστυχώς θα δούμε την πατριαρχία με τον εσωτερικευμένο μισογυνισμό να προχωράνε χέρι-χέρι. Γιατί πολύ απλά η κόντρα θα αρχίσει εξαιτίας ενός άντρα, που είτε ευθύνεται είτε όχι, θα φέρει δύο γυναίκες αντιμέτωπες, βγάζοντας στην επιφάνεια έναν εαυτό που σε άλλες περιπτώσεις θα χλεύαζαν. Kι όχι επειδή αναφέρουμε τη στρέιτ περίπτωση πως δεν υπάρχει κι η άλλη, η αντίστροφη, με τους άντρες να μάχονται σαν τα κοκόρια για επικράτηση, ή τις γυναίκες να παλεύουν βρώμικα η μία για την καρδιά της άλλης.

Πόσες σκέψεις μπορεί να περνάνε από τις γυναίκες βιώνοντας μια τέτοια κατάσταση άραγε; «Δεν είμαι αρκετή ή αρεστή», «πρέπει να την ξεπεράσω για να του αρέσω», «αφού είμαι ωραιότερη γιατί χάνω έδαφος», κι άλλα τέτοια που μας βάζουν να μετρήσουμε το μέσα και το έξω μας με πολύ άδικα κριτήρια. Στον αντίποδα αυτής της σύγχυσης βρίσκεται μια βαθιά ριζωμένη κοινωνική αντίληψη που βρίσκει λιγότερο ολοκληρωμένες τις single γυναίκες, ενώ αυτές που κατάφεραν να τις ερωτευτεί κάποιος, μάλλον δεν πρέπει να κάνουν τίποτε άλλο, πέραν του να ευγνωμονούν την τύχη τους. Πραγματικότητα που απαντά σε πολλά ερωτήματα. Κοινωνικές κι έμφυλες ανισότητες μπορούν να δημιουργήσουν την ανάγκη να αστυνομεύουμε και να επικρίνουμε συμπεριφορές ψάχνοντας τη σωστή και κατάλληλη, που θα μας βγάλει από το μαρτύριο του σφάλματος και της επικρισίας. Γυναίκα προς γυναίκα διεκδικούν μάλλον με λάθος τρόπο, αφού όποια κι αν τελικά κερδίσει, το νόημα κάπου στην πορεία έχει χαθεί.

Όποιος κι αν είναι ο στόχος, νοητά και μη, το βασικό που πρέπει να κατανοηθεί είναι πως η στάση αλληλεγγύης και ντομπροσύνης που θα δείξουμε η μία στην άλλη στα βαριά, αξίζει να είναι και η ίδια σε τέτοια πράγματα, πιο μικρά κι απλά. Πριν τα βάλουμε με την απέναντι που στολίζουμε ποικιλοτρόπως με προσβολές, ας κάνουμε ένα βήμα πίσω κι ας πούμε όχι. Αν είναι να μοχθήσεις με τον λάθος τρόπο για να έχεις κάποιον, επίλεξε προκαταβολικά να μη μοχθήσεις καθόλου. Κι επίσης αν ήταν στο χέρι μας να δούμε καθαρά ρεαλιστικά την οπτική «ή εγώ ή αυτή», θα ξέραμε πως ήταν προτιμότερο να την πάρουμε από το χέρι να πιούμε μαζί της έναν καφέ, παρά να φαγωθούμε στο όνομα κάποιου τόσο μεγάλου έρωτα. Πολύ κόπος ρε αδερφέ κι είμαστε πολύ ωραίες τύπισσες για να ρίχνουμε τόση κούραση.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!