Για τους πελάτες εκείνους, που κάνουν τη δουλειά μας πιο γλυκιά

Εξυπηρέτηση πελατών ακούς κι αν το έχεις βιώσει ως εργαζόμενος, λίγο μέσα σου πονάς. Κεφάλαιο τεράστιο και για πολλούς δύσκολο, τόσο για τη σωματική κούραση, όσο και για την ψυχολογική, που εδώ που τα λέμε, αυτή είναι που σου τσακίζει τα νεύρα. Για να είμαστε ειλικρινείς όμως, η εστίαση στο πόστο του πάγκου έχει προσφέρει και σχέσεις αγάπης με πελάτες, με ανθρώπους που η παρουσία τους σε κάνει να χαμογελάς πραγματικά. Αυτοί λοιπόν σήμερα έχουν την τιμητική τους, που το πουρμπουάρ στο αφήνουν με την ψυχή τους.

Λένε πως για να δουλεύεις με κόσμο χρειάζεται στομάχι, γιατί η επαφή με ανθρώπους που η επικοινωνία σας περιορίζεται στο “τι θα θέλατε παρακαλώ”, καμιά φορά καταλήγει σε καψόνι τρίτου βαθμού. Απαιτητικότητα, αγένεια και ίσως παραλογισμός που πρέπει να παρακάμψεις με χαμόγελο, διπλωματία, να μη φανεί πως μέσα σου βρίζεις σε όσες γλώσσες ξέρεις κι όσες δε θα μάθεις ποτέ. Στον αντίποδα βρίσκονται οι καθημερινοί πελάτες που θα σε βοηθήσουν να τους μαζέψεις το τραπέζι, θα σου πουν πόσο σου πάει το μπλουζάκι που φοράς και σε τυχόν λάθος δε θα σου πάρουν το κεφάλι λες και τους δηλητηρίασες με κώνειο αντί για φρέντο εσπρέσο σκέτο που αρχικά είχαν ζητήσει. Ναι, ξέρω, ακούγεται υπερβολή, μα ζώντας στο πετσί του κανείς τον ρόλο του υπαλλήλου, μαθαίνει να εκτιμά αλλιώς το χαμόγελο, την καλή κουβέντα κι ίσως να κατανοεί και την κακεντρέχεια σε αντίθεση με την καλή πρόθεση.

Εκείνος ο κύριος που ουδέποτε δέχτηκε να πάρει ρέστα, αυτός που μετά από κάθε συναλλαγή σου δίνει ευχές κι αυτός που πρωί πρωί θα κάνει χιούμορ μόνο και μόνο για να σπάσει αυτή τη μουντίλα του «πάλι Δευτέρα». Πολλών ειδών άνθρωποι, που ο καθένας με τον τρόπο του κερδίζει την εκτίμησή σου, ενώ σε κάνει να χαιρετάς με χαρά κι εκτός δουλειάς. Μικρές και τόσο ασήμαντες φαινομενικά κινήσεις, που στο τέλος της ημέρας τις σκέφτεσαι και καταλαβαίνεις πως ήταν αυτές που έκαναν την οποιαδήποτε βάρδια λίγο πιο εύκολη. Σε τέτοιες δουλειές, η σχέση που θα δημιουργήσεις με όσους καθημερινά ανταλλάσσετε μια καλημέρα, είναι αυτή που θα καθορίσει και την εικόνα για την εργασία σου. Είναι επίσης ο παράγοντας από τον οποίο εξαρτάται αυτό που λέμε μεράκι. Πόσο θα προσπαθήσεις για να τους εξυπηρετήσεις όλους όσο το δυνατόν καλύτερα, πόσο μακριά θα αφήσεις τον κακό σου εαυτό που μέσα του λέει «δε θέλω να σας ξαναδώ ούτε σε φωτογραφία».

Δεν ξέρω τι εικόνες έρχονται στον καθένα όταν ακούν αυτό το κλασικό «καλός πελάτης», μα το μόνο σίγουρο είναι πως χωρίς αυτούς δεν υπήρχε περίπτωση να επιβιώναμε στα πόστα μας. Η σωματική κούραση της ημέρας απαλύνεται κι είναι ένα είδος επιβράβευσης όταν ακούς ένα «ευχαριστώ», όταν δεν αντιμετωπίζεσαι σαν υποδεέστερος που πρέπει απλώς να εκτελεί εντολές. Δεν είναι τυχαίο, που πολύ συχνά γίνονται ανοιχτές αναφορές για τον σεβασμό στον εργαζόμενο, την ανάγκη να κατανοούμε περισσότερο, να μουτρώνουμε λιγότερο. Για παιδιά που δουλεύουν όλη μέρα μ’ έναν δίσκο στο χέρι, αυτούς που φοράνε την ποδιά τους και στέκονται όρθιοι για ώρες πίσω από έναν πάγκο θα έπρεπε να είναι δεδομένο και το χαμόγελο και το ευχαριστώ κι η κατανόηση σε λάθη που γίνονται σε ώρες που δεν ξέρεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι από φόρτο και στρες να τα κάνεις όλα σωστά.

Αυτό το άρθρο λοιπόν αφιερώνεται σ’ εσάς. Σ’ εσάς που δε μας κάνετε τη μέρα πιο δύσκολη, που μας πειράζετε όταν έχουμε τις μαύρες μας, που θα περιμένετε κάθε φορά υπομονετικά τη σειρά σας. Σ’ εσάς που αν μπορούσαμε να βγούμε έξω από τον πάγκο να σας αγκαλιάσουμε, να ξέρετε πως θα το κάναμε με μεγάλη μας χαρά κι ας μην τα παίρναμε ποτέ τα tips. Αρκεί που μάς κάνετε να σηκωνόμαστε με κέφι τις Δευτέρες.