Γιατί αυτό που κάνουν οι γυναίκες στο Ιράν είναι σημαντικό να το μάθεις

Τα νέα των ημερών για μια ακόμη φορά ακολουθούν τη ρότα της οργής και την άρνηση της πραγματικότητας. Προ ολίγων ημερών, τον γύρο της παγκόσμιας ειδησεογραφίας έκανε η είδηση του θανάτου της 22χρονης Αμινί Μαχσά, από την Τεχεράνη, στο Ιράν. Κάποιος θα έλεγε πιο σωστά, πως θανατώθηκε, κι αυτό γιατί η κοπέλα δε θα ήταν νεκρή, εάν δεν είχε συλληφθεί από την αστυνομία ηθών, που είχε ως καθήκον ( ; ) τον έλεγχο της «ευπρεπούς ενδυμασίας».

Για να το πάρουμε από την αρχή: η κοπέλα συνελήφθη από αστυνομικούς, καθώς δε φορούσε σωστά το χιτζάμπ της, τη μαντήλα δηλαδή που πρέπει να καλύπτει το κεφάλι των γυναικών κι η σύνδεσή του ξεκινά με το Κοράνι. Η Αμινί, βρέθηκε στο τμήμα μέσα σε μια αίθουσα όπου δίπλα της υπήρχαν κι άλλες γυναίκες, που είχαν συλληφθεί για τον ίδιο λόγο. Απρεπής ενδυμασία, που είναι αφορμή για φυλάκιση, βασανισμό, αφαίρεση του δικαιώματος στη ζωή, με τρόπο που ο χαρακτηρισμός βάναυσος, μοιάζει με χάδι. Γιατί αυτό ακριβώς έπαθε το άτυχο κορίτσι. Βασανίστηκε από τα χέρια των αστυνομικών, χτυπήθηκε με βία στο κεφάλι, διακομίστηκε καθυστερημένα στο νοσοκομείο, όπου και κατέληξε.

Στις κατηγορίες αυτές, η ιρανική αστυνομία δηλώνει άρρηκτη άρνηση, με την απάντηση πως δεν υπήρξε καν σωματική επαφή ανάμεσα σε θύτες και αρμόδιους που επιτελούν το έργο του νόμου. Ακόμη κι ο Υπουργός Εσωτερικών της χώρας, σε μια δήλωση που ξεπερνά κάθε όριο θράσους, υποστήριξε πως η κοπέλα προφανώς είχε υποκείμενα ιατρικά προβλήματα, ευχόμενος παράλληλα να μη χρειαστεί στο μέλλον να βρεθούν αντιμέτωποι με τέτοια περιστατικά.

Περιστατικά. Γυναίκες που θανατώνονται από χέρια εξουσίας με τις ευλογίες ενός κράτους, μιας θεσμοθετημένης κυβέρνησης και θρησκείας, αποκαλούνται περιστατικά κι όχι άγριες γυναικοκτονίες. Η Αμινί δολοφονήθηκε έχοντας μαρτυρήσει για ένα κομμάτι ύφασμα, που κατά τον νόμο δεν είχε φορεθεί σωστά. Κι οι απαντήσεις που δίνονται περί επιτέλεσης του ιερού έργου που ονομάζεται νόμος, είναι απλώς συννεφάκια για να καλύψουμε τη μαυρίλα, που στέκει για δεκαετίες μπρος στα μάτια μας, σε βάρος των αδελφών μας. Μόνο που αυτή τη φορά, η οργή ξεπέρασε κάθε προσπάθεια αποσιώπησης του συμβάντος. Διαδηλώσεις ξέσπασαν από άκρη σ’ άκρη, σε κάθε πόλη του Ιράν, με την αστυνομία να χρησιμοποιεί δακρυγόνα και φυσικά ξυλοδαρμούς για να καταστείλει τις οργισμένες.

Μάταια όμως. Γυναίκες, ακόμη κι από άλλες χώρες, δημοσίευσαν στα media βίντεο με τα πρόσωπά τους, όπου αμίλητες, έκοβαν τα μαλλιά τους, σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Διαμαρτυρία, θρήνος. Τα χιτζάμπ χιλιάδων γυναικών, καίγονται στους δρόμους του Ιράν κι οι φωνές τους ενώνονται από κάθε γωνιά του κόσμου, μπας και γίνει πια αντιληπτή η κτηνωδία.

Δε θα μιλήσω μόνο για το πρωτοφανές της διαμαρτυρίας, σε μια χώρα που κι η σκέψη μονάχα, να ξεστομίσει κανείς λόγο ενάντια σε αρχές και κυβέρνηση, ισοδυναμεί με υπογεγραμμένο θάνατο. Κάθε μέρα επιβεβαιώνεται πως δεν είναι αρκετά όσα φρικτά έχουν συμβεί για να σταματήσει το κακό, είναι όμως μια αφορμή επιπλέον για να δούμε καθαρά, να υψώσουμε ανάστημα και μια κραυγή, ένα «φτάνει», που για χρόνια τώρα στερεί άδικα τις ζωές ανθρώπων. Εν προκειμένω, γυναικών, γιατί σύμφωνα με τον νόμο δικαίου κάποιων, η φύση τις κατέταξε σε θέση κατάλληλη μόνο να υποτάσσονται να υπακούν. Μόνο που η αλήθεια βρίσκεται πολύ μακριά και δυστυχώς γράφει ιστορία πνιγμένη στο αίμα.

Αν αναφερθούμε στην έμφυλη βία, στον τρόπο που αντιμετωπίζεται η γυναίκα σε προηγμένες και μη κοινωνίες, το κοινό όλων των περιστατικών που κατατάσσονται σ’ αυτήν, είναι η ανισότητα. Θέσεις, ρόλοι, αξιώματα και διεκδικήσεις, εκλαμβάνονται αλλιώς, εφόσον δε δηλώνεις -περήφανα φυσικά-, γένους αρσενικού. Και δε λειτουργεί πια η ψευδαίσθηση πως τα πράγματα ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση απέχουν παρασάγγας. Για χρόνια, βλέπαμε την υποδούλωση των γυναικών σε χώρες της Ανατολής και λέγαμε πως έτσι είναι ο νόμος τους, τι να κάνεις; Δεν πρόκειται για νόμους, ήθη κι αξίες, όμως, αυτό είναι το πρόβλημα. Μια νεαρή γυναίκα σκοτώθηκε με τρόπο που ανθρώπινος νους δεν μπορεί να συλλάβει στη ρεαλιστική του μορφή. Χάριν της ιερότητας που κουβαλά ένα κομμάτι ύφασμα. Πώς διάολο ταυτίζεται αυτό το πράγμα με ηθική, με θεό κι ιερότητα, πώς οι ανθρώπινες ζωές ακόμα διαχωρίζονται σε σημαντικές κι άξιες αφανισμού ;

Στις 16 Σεπτεμβρίου, η Αμινί Μαχσά θανατώθηκε βίαια από χέρια αστυνομικών, όχι γιατί καταπάτησε το σοβαρότατο ηθικό τους έργο. Σκοτώθηκε, γιατί η ευκολία που τους δίνει το οπλισμένο τους χέρι, σε συνδυασμό με την απέχθεια που εκδηλώνουν προς τις γυναίκες, έκανε τον θάνατό της να μοιάζει με μια τυπική μέρα στη δουλειά. Αυτή θα έπρεπε να είναι η είδηση, αν έπρεπε να πούμε την αλήθεια ωμή. Τα χρόνια περνούν και κάθε μέρα μια ακόμη χάνεται, απλώς γιατί δεν κουβαλά το προνόμιο της επιβολής από τη γέννα της. Ως πότε;

«Αυτός που σκοτώνει από εγωισμό, σκοτώνει λίγο. Από φιλοδοξία, πολύ. Από ιδεολογία, τερατωδώς.» – Jean Rostand.

Φωτογραφία από times-Japan.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!