Γιατί γίνονται ακόμη ρεπορτάζ για την «αποτυχία» των πλαστικών;

Θλιβερές για άλλη μια φορά οι επιτυχίες που σημειώνουμε ως κοινωνία, ως άνθρωποι, ως πρόσωπα ισχυριζόμενα πως φέρουμε φαιά ουσία. Τα βλέμματα στραμμένα προς τις γυναίκες αυτή τη φορά, που ίσως πιο έντονα από ποτέ νιώθουμε στο πετσί μας την ανασφάλεια, την προσβολή, την αποκαθήλωση της έννοιας του σεβασμού, ενός προνομίου που φαίνεται να μη μας αξίζει.

Με μια σύντομη περιγραφή μάς είναι εύκολο να καταλάβουμε, πως εκτός από αφύπνιση συνείδησης, είναι αναγκαίο να δούμε τα πράγματα πιο σοβαρά πια, να προστατεύσουμε πρώτα τους εαυτούς μας και να ξορκίσουμε το κακό όλοι μαζί, να δώσουμε γιατρειά στο πρόβλημα που λέγεται βιαιότητα, σε όλες της τις εκφάνσεις. Αυτά για κανόνα, γιατί στην πράξη, το σκηνικό αλλάζει.

Από εκεί που περιμένεις από μια κοινωνία με όλα της τα μέσα, διαδικτυακά και μη, να προάγει τρόπους και πρότυπα υγιή, να αγαπήσει με την στάση της γυναίκες και ανθρώπους γενικότερα, αυτή σερβίρει απλόχερα σεξισμό, ανισότητα, ασέβεια απέναντι σε συνθήκες και συγκυρίες άκρως βαριές. Ένα απλό ζάπινγκ σε καθημερινές πρωινές εκπομπές αρκεί, για να καταλάβει κανείς. Ρεπορτάζ αφιερωμένα σε πλαστικές χειρουργικές επεμβάσεις που απέτυχαν, ντοκουμέντα από φωτογραφίες που συγκρίνουν το πριν το μετά και φυσικά με γυναικεία πρόσωπα εικονιζόμενα, που πάνω τους προβάλλεται η «αποτυχία» του εγχειρήματος.

Ποια η θέση μιας τέτοιας έρευνας σε τηλεοπτική εκπομπή σε μέρες τόσο ρευστές για ένα σύνολο ανθρώπων που οι γυναίκες πια, ίσως νιώθουμε πιο ευάλωτες από ποτέ; Κι όχι λόγω έμφυλης ανισότητας, αλλά λόγω έμφυλης βίας αστείρευτης, που εκρήγνυται δίχως σταματημό. Σχολιασμός για το πριν και το μετά των διάσημων γυναικών με μια δόση «σάτιρας» γιατί μάντεψε- πουλάει και λίγο. Με τη λογική της αρένας, φτιάχνουμε τηλεοπτικά Κολοσσαία ξανά και ξανά με τέχνη και ρίχνουμε στα θηρία όποιον μας κάνει να αισθανόμαστε λίγο καλύτερα με τον ανασφαλή και λυπηρό εαυτό μας. Είναι η δική μας αίσθηση αυτοεικόνας που έχει το πρόβλημα όμως κι όχι μια επέμβαση που απέτυχε ή πέτυχε.

Η σύγκριση της εικόνας ενός ανθρώπου που αποφάσισε να αλλάξει οποιαδήποτε χαρακτηριστικό στο πρόσωπό του, για την αισθητική βελτίωσή του, με το πριν και το μετά του για τέρψη, τσάι και καθόλου συμπάθεια είναι κανιβαλισμός. Η απορία δε, που γεννάται μέσα σε αυτό το πλαίσιο, είναι πώς στα κομμάτια οι άνθρωποι που έχουν βρεθεί σε αυτή τη θέση, μπορούν να νιώσουν καλά με την εμφάνισή τους παρακολουθώντας έστω και τυχαία, ένα τέτοιο τηλεοπτικό περιεχόμενο. Μήπως τελικά, με φαινόμενα body shaming να σε καλωσορίζουν καθημερινά σε κάθε είδους περίσταση, με ανασφάλειες για τα do’s and don’ts που πρέπει να πληρούμε για να φτάσουμε το επιθυμητό και αρεστό, τέτοιες εικόνες είναι το κερασάκι στην τούρτα για να νιώσουμε παντελώς ανεπαρκείς;

Κι αυτός ο άνθρωπος που βλέπει τον εαυτό του και πρέπει να διαχειριστεί μια αλλαγή στην εικόνα του, χρειάζεται την κάθε τηλεπερσόνα και τη θεία Νίτσα ή τον κύριο Τάκη να της λένε πώς θα έπρεπε να είναι για να της δώσουν το μετάλλιο της ομορφιάς; Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε ότι τα σχόλια όντως πειράζουν και καμιά φορά απλώς δεν πρέπει να γίνονται; Και στο 34% των παγκοσμίων αποτυχιών στις αισθητικές επεμβάσεις, αντιστοιχεί ένα σχόλιο αντίστοιχου τύπου; Ή μήπως ένα τέτοιο σχόλιο αντιστοιχεί και σε ανθρώπους που ίσως να μην έχουν τη δυνατότητα να βελτιώσουν -κατά πώς οι ίδιοι θέλουν και θεωρούν- την εικόνα τους;

Όπως και να έχει, είναι καθήκον μας να πάρουμε πίσω όσα μας στερούν ανάσες. Είναι καθήκον μας να νιώσουμε και πάλι ασφάλεια μέσα στο σώμα μας, με τις επεμβάσεις του, ή και χωρίς αυτές, με όσα σημάδια η ζωή του άφησε στο πέρασμα του χρόνου ή με όσα -και μαγκιά μας- σβήσαμε. Η αξιοπρέπεια δεν πωλείται για ένα ρεπορτάζ για να πιάσεις το 11 στο νεανικό κοινό- που δε θα το πιάσεις κιόλας.

Μέχρι να πάψουμε να απορούμε και να σαστίζουμε με όσα βλέπουμε, μέχρι να αντιληφθούμε πως συμβαίνουν πράγματα μέγιστης σημασίας, άξια να τα ψάξουμε και να τα προωθήσουμε, ας ψάχνουμε λίγο περισσότερο, λίγο πιο βαθιά την αλήθεια. Ας ξεκινήσουμε από το επόμενο ζάπινγκ.