Εκατομμύρια φορές στη ζωή σου θα χρειαστεί να αντικρίσεις κατάματα την έννοια του λάθους και την καλωσορίσεις, να αναγνωρίσεις πως έσφαλες και να μπεις στη διαδικασία του restart, αν θες να ξελασπώσεις. Αλληλένδετες με τα λάθη μας, καλώς ή κακώς είναι οι σχέσεις μας, οι επιλογές μας στον έρωτα. Και για να μη με πάρουν με τις πέτρες οι ρομαντικοί της υπόθεσης, προφανώς και στεκόμαστε στις επιλογές που κρίθηκαν ακατάλληλες για εμάς, όσο κι αν προσδοκούσαμε το αντίθετο.
Την τιμητική τους θα έχουν σήμερα αυτά τα ταιριάσματα που μπορεί να μην επαναλαμβάνονται με τον ίδιο άνθρωπο, βρίσκουν όμως σημείο επαφής και μας κρούουν τα καμπανάκια λέγοντάς μας «φύγε, για αλλού είσαι». Αλλά τα αγνοούμε, τα βάζουμε στην άκρη, γεννάμε έναν φαύλο κύκλο που δε μας αφήνει ευχαριστημένους. Μέχρι που έρχεται η ώρα να ρωτήσεις τον εαυτό σου γιατί; Κι από κει και πέρα ίσως πιάσεις την αρχή του νήματος.
Αρχικά, άξιο απορίας είναι το θέμα την συνειδητής επιλογής ενός ανθρώπου που φαίνεται ακατάλληλος για όσα ζητάμε μέσα στο πλαίσιο ενός έρωτα, πόσο μάλλον μιας σχέσης, καθώς εκεί τα πράγματα ζορίζουν για όλους, με μηδενικές εξαιρέσεις. Πιανόμαστε από μικρότερες λεπτομέρειες και γνωρίσματα στον χαρακτήρα κάποιου κι έτσι αποφασίζουμε να τον κρατήσουμε στη ζωή μας. Στο πρόσωπό του αντικρίζουμε κάποιου είδους πρόκληση που πρέπει να σπάσουμε και να δώσουμε τα εύσημα στην εγωιστική μας τακτική. Δεν είναι λίγες οι φορές άλλωστε που ακούμε από φιλικά μας πρόσωπα κι από εμάς τους ίδιους ακόμα το παράδοξο του «δεν ξέρω γιατί, μα δε θέλω να χωρίσω». Μια εκρηκτική σχέση, ένα πάθος που μπορεί να ξεκινά από το κρεβάτι και να εξελίσσεται σε σχέση ολοκληρωτικά, το ταμπεραμέντο του ατόμου που ενώ σε ελκύει, ταυτόχρονα σε εκνευρίζει πέραν του δέοντος. Και κάπου εκεί το παράδοξο ξεκινά να μην είναι πια τόσο ξένο στη φαινομενικά τακτοποιημένη λογική μας.
Επιλέγεις ξανά και ξανά τον ίδιο άνθρωπο, όχι τόσο για λόγους συναισθηματικούς, αλλά το αντίκρισμα αυτής της πράξης έγγειται στην ύπαρξη ανοιχτών λογαριασμών με τον εαυτό σου. Για να το κάνουμε πιο λιανό το πράγμα, ένα μελανό σημείο μέσα στην ψυχή σου πιστεύεις πως θα το νικήσεις παλεύοντας να σώσεις ό,τι δε σώζεται με κάποιον άνθρωπο, που τουλάχιστον για σένα παρομοιάζεται με τσουνάμι. Μιλάμε για φαύλο κύκλο που μας αφήνει όλο και πιο ανικανοποίητους, όλο και πιο ανολοκλήρωτους. Κι άντε να γίνει μια φορά, συγχωρείται. Αν γίνει παραπάνω, ποιος μας εγγυάται πως θα βγούμε αλώβητοι από μια διαδικασία που μας αναλώνει και μας ξοδεύει αποθέματα αγάπης κι υπομονής σε άτομα που δεν το αξίζουν;
Η απάντηση πιο προφανής δε θα μπορούσε να είναι, αφού πολλές φορές λέμε πως όλα αρχίζουν και τελειώνουν σε σένα. Κρύβουμε μέσα μας μια δύναμη αυτοκυριαρχίας που μάλλον τη χρησιμοποιούμε κάπως επιλεκτικά. Άλλοτε στυλώνουμε τα πόδια στο έδαφος και παραμένουμε αμετακίνητοι ως προς τις αποφάσεις μας, αφού είμαστε σίγουροι για όσα λέμε κάνουμε. Άλλοτε πάλι θα αφήσουμε κάποια κακώς κείμενα να μας παρασύρουν στο βούρκο μαζί τους, με το πρόσχημα ενός έρμαιου για ένα χαμένο πάθος, για έναν έρωτα που ζητά αναβίωση κι ας μας αφήσει ρέστους. Δε βαριέσαι, όπου χαρά, κάπου δίπλα θα παραμονεύει και η λύπη που της αναλογεί.
Λυπάμαι που θα το χαλάσω το όνειρο, αλλά δεν πάει καθόλου έτσι, και ποτέ δεν ίσχυε αυτή η ρότα. Γεννιόμαστε με πανίσχυρο ένστικτο πρώτα πρώτα για τους εαυτούς μας και μετά για οποιονδήποτε άλλον. Το να στρέφουμε το βλέμμα μας ξανά και ξανά σε ανθρώπους που μας φέρονται σκάρτα, σε μάτια που δε θα μας κοιτάξουν καθαρά, δεν μπορεί να ονομάζεται λάθος, ως ένα βαθμό προσβάλλουμε και την ίδια την έννοια. Η λύτρωση θα έρθει μόνο όταν βρει ο καθένας ξεχωριστά το κουράγιο να αντιληφθεί τα κενά του και να τα παλέψει μόνος του. Εγώ ζητάω προσοχή, εσύ θαυμασμό, ο απέναντι πλήρη αφοσίωση. Δικοί μας πρώτα οι λογαριασμοί και μετά όσων θα πάρουμε στο πλάι μας.
Οι λανθασμένες επιλογές θα μετατραπούν σε ευτυχείς μνήμες και ζωηρά παρόντα όταν υπακούσουμε το φωτεινό κομμάτι της ψυχής μας και του δώσουμε όσα πραγματικά χρειάζεται. Τούτο τον φαύλο κύκλο θα τον διορθώσουμε μόνοι μας.
Συντάκτης: Αλίκη Μουσμούλα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
