Αν υπάρχει κάτι που με κάνει κι αναρωτιέμαι όταν σε σκέφτομαι, είναι τι πάει τόσο λάθος. Με σένα, με μένα, με το μεταξύ μας. Γιατί όλοι μπορούν και τα καταφέρνουν, ενώ εμείς μένουμε μετέωροι, άχρωμοι μπροστά στην πρόκληση να είμαστε μαζί, που κάποτε την έκανες να μοιάζει παιχνίδι. Απορία τόσο συνηθισμένη πια, αφού στην όψη άλλων ανθρώπων ερωτευμένων, μαζί με την νοσταλγία που μου φέρνει το πρόσωπό σου, μου δημιουργεί και μια απελπισία για το τι έπεται. Γιατί πάντα, πάντα όμως, έχεις τη δύναμη να μου επιβεβαιώνεις το σενάριο που φοβάμαι.
Πας, έρχεσαι, φεύγεις, γυρνάς, ξαναφεύγεις. Κι αν κάτι με παρηγορεί, είναι πως ούτε εσύ ίδιος μπορείς να ξεφύγεις από τη μοίρα σου που τόσο πολύ παλεύεις και καταλήγεις πάλι εδώ, μπροστά μου. Μέχρι τότε όμως; Μέχρι να λήξει αυτή η μπόρα, που τόσο πολύ με φθείρει· εσύ είσαι καλά; Γνωρίζεις τι έχεις προκαλέσει κι είσαι καλά; Κοιμάσαι και ξυπνάς με ηρεμία; Το ενδεχόμενο να αφήνεσαι πια σε άλλα χέρια το αποφεύγω, το κρύβω κάτω από το χαλί με την ασφάλεια πως δεν μπορείς να το πετύχεις. Κι ας επιβιώνω με μια αυταπάτη ανακατεύοντάς τη με τον ναρκισσισμό μου.
Έρχεσαι και φεύγεις με την ηρεμία πως θα με βρεις στη θέση που με άφησες- όπως ήμουν έτσι και θα είμαι. Σωστό ή λάθος, λίγο με νοιάζει πια κι ούτε μπορώ να το ελέγξω. Παραμένω σταθερά σε μια επιλογή που δεν μπορώ πια να αφήσω στην άκρη. Σε συγκρίνω με όλους, με όλα και βγαίνεις κερδισμένος. Ακόμα κι αν δεν το αξίζεις. Εμφανίζεσαι και δυσκολεύομαι να τηρήσω όλ’ αυτά που δασκαλεύω τον εαυτό μου ως σωστά, ως αναγκαία. Δεν ξέρω αν έχει νόημα που τα γράφω, που τα σκέφτομαι, ούτε αν έχει νόημα πια η θέση σου μέσα μου. Τίποτα απ’ αυτά δεν είναι στο χέρι μας, κανένας δεν μπορεί να πατήσει στοπ και να βρεθεί κυρίαρχος σε μια κατάσταση, που μέχρι χθες τον βασάνιζε.
Κι εγώ πια με αυτή τη σκέψη έχω συμφιλιωθεί. Πάντοτε λάτρευα να έχω εγώ τον έλεγχο, απαγορευόταν να σπάσω. Και την αναλγησία αυτή την απολάμβανα. Αυτή την άμυνα την γκρέμισες βίαια μαζί με πολλές άλλες, μου γνώρισες μια πτυχή μου που δεν ήξερα και την καλωσόρισα. Τώρα, σε πλήρη στασιμότητα, σε ένα κεφάλαιο άδικο, εξοργιστικό, που για τη λήξη του απάντηση δεν πήρα ποτέ, ή για τις ευθύνες μου πάνω σε αυτό. Γιατί κοίτα να δεις ένα πράμα, σ’ όλα αυτά τα πήγαινε-έλα, ξεχνούσες να μου λύσεις κάτι τέτοιες ασήμαντες απορίες. Κι είμαστε εδώ, ο καθένας στη θέση του -αν με ρωτάς πολύ λάθος τοποθετημένοι- κι όσο κι αν κρύβεσαι από τον εαυτό σου τον ίδιο, το καταλαβαίνεις πως δεν ηρεμούμε.
Οι άνθρωποι πορευόμαστε με τις επιλογές μας, με τις αποφάσεις μας, με το σθένος που θα δείξουμε για να τις υπερασπιστούμε. Σε μια κυνική αξιολόγηση της μορφής μου δίπλα σου, εγώ σαν επιλογή δεν έλαβα την υπεράσπιση που έπρεπε, αλλά κρατιέμαι ακόμα σ’ ένα απλούστατο «τίποτε δεν τέλειωσε ακόμη». Γιατί έτσι. Γιατί δεν μπορώ αλλιώς, όπως και να το κάνουμε. Όλοι δίπλα μου είναι λάθος, κι εγώ μαζί τους μια ακαταλληλότητα. Δεν ξέρω αν κάποια στιγμή διαλύσεις ό,τι θα έχω συμμαζέψει μέχρι τότε. Ξέρω όμως, πως θα μπορώ να επιβεβαιώσω πια, αν άξιζε που προσπαθήσαμε. Εσύ, μπορείς να το απαντήσεις, άραγε, αυτό;
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αλίκη Μουσμούλα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
