Την «αστρική αγάπη» που τραγουδά η Ζαμάνη τη ζεις μόνο 1 φορά

Δεν υπάρχουν μέσα για να κάνεις την αγάπη μετρήσιμη, λένε. Ούτε τρόποι για την ερμηνεύσεις και να την κατανοήσεις απόλυτα, καλύπτοντας όλο της το μεγαλείο. Γι’ αυτό υπάρχει η μουσική όμως, που μέσα στην ελευθερία της κάνει πολύ κατανοητά όσα εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε αφήγημα με λόγια σοβαρά. Η Ματούλα Ζαμάνη, τραγούδησε την Αστρική Αγάπη, μιαν αγάπη λίγο αλλιώτικη από τις άλλες. Το ακούς και το ξανά ακούς το τραγούδι, μα δεν καταλαβαίνεις τι εστί «αγάπη αστρική», τι διαφορετικό συνιστά από αυτήν που θα έχουμε την τύχη να ζήσουμε κάποιοι κοινοί θνητοί. Πίσω από την έμπνευση του κομματιού, έχω να σου πω πως υπάρχει το συμπαντικό παραμύθι, που εξηγεί πως αγάπη υπάρχει ακόμα κι ανάμεσα σε ουράνια σώματα και μάλιστα απόλυτη κι αδιαπραγμάτευτη.

Το παραμύθι της Αστρικής Αγάπης ξεκινά περιγράφοντας μια σύνδεση ανάμεσα σ’ έναν πλανήτη κι ένα αστέρι, τον Φαέθωνα. Η συμφωνία που έδενε τούτη τη σχέση, ήταν πως ο πλανήτης θα έπρεπε να περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του συνεχώς, ώστε να φωτίζεται κι από τις δύο πλευρές. Μια μέρα που ο πλανήτης αποκοιμήθηκε και δεν τήρησε αυτό που είχαν συμφωνήσει με τον Φαέθωνα, αυτός θύμωσε και πίστεψε πως ο φίλος του τον πρόδωσε. Άρχισε λοιπόν να ρίχνει όλες του τις δυνάμεις και το φως στον πλανήτη, ώστε να κάνει τη ζωή αφιλόξενη για τα πλάσματα που τον κατοικούσαν. Τα ζώα δηλαδή, που είχαν τη δύναμη ν’ αντιληφθούν ανθρώπινη λαλιά.

Δύο από αυτά, προσπαθώντας να επιβιώσουν ξεκίνησαν ένα ταξίδι για άλλους πλανήτες, πιο μακρινούς. Στο ταξίδι τους εμφανίστηκε ο σοφός του Άλφα του Κενταύρου, που ήταν σε θέση να τους πει τι θ’ απογίνει ο πλανήτης τους, που αργοπέθαινε, αλλά κι ο Φαέθωνας, που τον τύφλωνε το μίσος κι η θλίψη του. Ο σοφός τους μίλησε γι’ αυτό που λέμε μέχρι σήμερα, το “σύντροφοι μέχρι τέλους”.

Δύο αστέρια που αγαπήθηκαν τόσο πολύ, που ρουφούσαν ζωή το ένα από το άλλο. Μέχρι που κάποιο από τα δύο αδυνατεί να επιβιώσει και σκάει σκορπίζοντας τα κομμάτια του σε ολόκληρο το σύμπαν. Την ίδια μοίρα έχει και το άλλο αστέρι, αφού έμαθε να ζει μονάχα με την ύπαρξη αυτής της αγάπης, ως πηγή δύναμης. Το τέλος του ενός, σηματοδοτεί και το τέλος του άλλου, με κομμάτια που φτάνουν σε κάθε άκρη του σύμπαντος, επιβεβαιώνοντας με μια περίεργη αλληγορία πως πράγματι η αγάπη μας δίνει ζωή, αλλά και μας κλέβει ταυτόχρονα. «Αυτοί οι δύο γεννήθηκαν μόνο και μόνο για να κάνουν αυτό το πράγμα κάθε μέρα. Αν δεν υπήρχε αυτό, δε θα υπήρχαν ούτε εκείνοι. Είναι ο τρόπος τους για να δείξουν ότι αγαπάνε.»

Η Ματούλα τραγουδά για ένα πρόσωπο που μπορεί της προσφέρει το χάδι το γέλιο και την πιο απλή του κουβέντα με τρόπο πριγκιπικό, παρομοιάζοντάς τον με μικρό παιδί. Για την αθωότητα, τη χαρά κι ίσως και την αβίαστη ειλικρίνεια που μας δείχνουν τα μικρά παιδιά, όχι μόνο στην αγάπη που νιώθουν, αλλά σε όλα τους τα μικρά και μεγάλα συναισθήματα. Αυτή την αγάπη, τη μετατρέπει σε αστρική, την οποία φορά πάνω της κι αφήνει να την καθορίσει, να την κατευθύνει σε μια ζωή που γεμίζει με την παρουσία, μονάχα, του αγαπημένου της.

Ξέρεις να λες πριγκιπικά
Το ναι το χάδι το γέλιο σαν τα παιδιά
Το ναι το χάδι το γέλιο σαν τα παιδιά

Στις θάλασσες σε γνώρισα
Σαν αστρική αγάπη σε φόρεσα
Σαν αστρική αγάπη σε φόρεσα

Τώρα ένα χρόνο σε φιλώ
Και σαν το καλοκαίρι σε προσκυνώ
Και σαν το καλοκαίρι σε προσκυνώ

Μιλώντας για ένα αίσθημα δυνατό κι απόλυτο, σκεφτόμαστε πως τελικά μπορεί να υφίσταται το “δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα” χωρίς να κρύβει μέσα του συναισθηματική πίεση για τον άνθρωπο που του το εκφράζουμε, παρά μόνο αλήθεια που βγαίνει από μέσα μας. Σε τρία μόνο ζευγάρια στίχων, δηλώνεται το πιο απλό, πως η αγάπη του ενός είναι η αφορμή για την ευτυχία κι ολοκλήρωση του άλλου. Κι όσο το ακούς, βγάζει νόημα τελικά ένα παραμύθι που για τις απλές και κοινές σχέσεις που απαρνιόμαστε στην πρώτη στραβή, ίσως φαντάζει όνειρο άπιαστο. «Σε προσκυνώ» του λέει κι η δήλωση της αγάπης δε δύναται να λάβει πιο σύντομη κι αδιαμφισβήτητη μορφή.

Το τραγούδι γράφτηκε το 2012 από την ίδια την Ματούλα Ζαμάνη, που το έντυσε και με δική της μελωδία. Εντάσσεται στο άλμπουμ Varligali, με τίτλο “Aamononoke- Αστρική Αγάπη”.

Οι πληγές και τα σημάδια που μας αφήνουν έρωτες που λοξοδρομούν στο πέρασμα του χρόνου, έχουν τραγουδηθεί χιλιάδες φορές, κάνοντας τον πόνο μας λίγο πιο ελαφρύ. Τραγούδια που βρίσκονται στην απέναντι όχθη, εξηγώντας αβίαστα γιατί έχουμε το σθένος να αφήσουμε σε ξένα χέρια την ψυχή μας και να προσκυνήσουμε ανθρώπους που τους δινόμαστε με ψυχή και σώμα, ίσως μας πείθει για το ότι αξίζει τον κόπο και να πονάς και να χαίρεσαι όταν αγαπάς. Αυτή είναι η ουσία, όσο κι αν την ψάχνουμε αλλού.

Θα κλείσω με τα λόγια του σοφού, δε χρειάζονται παραπάνω άλλωστε: «Όταν η αγάπη δημιουργεί, χτίζει τείχη γερά, απόρθητα, τείχη που τίποτα δεν μπορεί να γκρεμίσει. Μάλλον, η λύση είναι μέσα μου, μέσα σου, μέσα μας. Αυτή η λύση μας ενώνει και λέγεται αγάπη.»

(πηγή παραμυθιού: Spacegates)