Ή παίρνεις στα 4 χρόνια πτυχίο ή είσαι τεμπελόσκυλο

Η αλήθεια είναι πως κάθε ενήλικα σχεδόν, οποιοδήποτε στάδιο της ζωής του, συνοδεύεται κι από την εκπλήρωση ενός στόχου, που αν δεν πραγματοποιηθεί, ίσως τελικά να μην αξίζεις και τόσο. Πριν καλά καλά πατήσεις τα δεκαοχτώ σε ζώνουν τα φίδια, με εκείνο το τέρας των Πανελληνίων. “Η ζωή σου τώρα ξεκινάει, η πρώτη σου δοκιμασία θα είναι, απόδειξε ποιος είσαι.” Αλλά εντάξει μωρέ, δεν έγινε και κάτι αν δεν τα καταφέρεις. Κι όταν τελικά με χίλια ζόρια τα καταφέρεις και λες πως επιτέλους θα το βουλώσουν, αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση, για το “άντε τώρα καλό πτυχίο”.

Μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο, δε θεωρείσαι σε καμία περίπτωση ενήλικας, εντελώς έτοιμος να πάρεις αποφάσεις και να χαράξεις πλάνα σταθερά να σε συνοδεύουν όλη σου τη ζωή. Έχεις ξεφύγει κατά μία έννοια από το στίγμα του λυκειόπαιδου όμως, κι αρχίζεις να απολαμβάνεις βήμα βήμα ελευθερίες και χαρές, με την στάμπα του φοιτητή πάνω σου. Δε φαίνεται να κρατάει πολύ η ροζ περίοδος όμως. ‘Εχεις πετύχει για τους άλλους, στο διάστημα από τη λήξη των εξετάσεων μέχρι να μπεις κι επίσημα στη σχολή. Άπαξ και πατήσεις το πόδι σου σε πανεπιστήμιο, υπολογίζουμε πως μέχρι το πέρας της τετραετίας είσαι ένας υποψήφιος αποτυχημένος. Για το σπίτι, για τη γειτονιά, για την παρέα, για σένα τον ίδιο. Καμιά σημασία δεν έχει αν εσύ ξεσκίζεσαι ή όχι, η ιδέα είναι εκεί, δυστυχώς πολύ ικανή να σε στοιχειώνει για όλο το διάστημα της φοιτητικής σου ζωής.

Κανείς δε θα σου πει βέβαια -άντε και το πήρες στα 4 χρόνια και το κορνιζάρατε στο σαλόνι και κεράσατε τη γειτονιά- ότι αυτό που μετράει είναι το μετά. Μαθαίνουμε να κυνηγάμε στόχους που αντιστοιχούν στα πρέπει τρίτων και χάνουμε την ουσία τη δική μας. Προφανώς και γνωρίζεις ως φοιτητής πως η τετραετία σου καλό θα ήταν να λήξει και με την ορκωμοσία σου, έτσι για να ξεμπερδεύεις. Αν δε γίνει όμως και τι μ’ αυτό; Θα πάψουν αυτομάτως να υπάρχουν ευκαιρίες για την εξέλιξή σου, αν καθυστερήσεις για ένα διάστημα; Δε θα έχουν πια νόημα οι κόποι των γονέων σου, ή κι οι δικοί σου, αν δεν τηρήσεις αυτό το πούστικο το timeline, που στις περισσότερες περιπτώσεις, έχουν ορίσει άλλοι για σένα;

Και για να γίνει πιο ξεκάθαρο, ούσα εικοσάρα, καμιά φοιτητική ζωή δεν επισφραγίζεται επειδή τυχαίνει να να ζήσεις μόνος σε μια γκαρσονιέρα για λίγα χρόνια. Έχεις τη δυνατότητα να ξεχάσεις προσωρινά τις μεγαλύτερες ευθύνες που μετέπειτα θ’ αναλάβεις, έχεις το δικαίωμα να κρεπαλιάσεις ασταμάτητα με τους φίλους σου και ναι, έχεις το δικαίωμα να βγάλεις την εβδομάδα με 4,60 ευρώ, αφού τα υπόλοιπα ή τα ήπιες, ή τα ψώνισες. Και ναι, είναι πολύ εντάξει τακτική, όσο κι αν παλεύουν να σου μάθουν με το ύφος του Λεβένταγα πως ήρθε η ώρα να σοβαρευτείς. Δεν υπάρχει ώρα και δεν υπάρχει πρέπει, όταν ξέρεις πως τα χρόνια αυτά δε θα γυρίσουν πίσω, ούτε στους σοβαρούς, ούτε και στους καραγκιόζηδες. Πριν έπρεπε να διαβάσεις- μην τα σκατώσεις. Τώρα πρέπει να βιαστείς- το πτυχίο είναι σταθμός στη ζωή του ανθρώπου που θέλει να πετύχει.

Για να τα πούμε λίγο ξεκάθαρα να φύγει αυτή η ειρωνεία από το μυαλό μας: Η επιτυχία στη ζωή σου μπορεί να έρθει με χιλιάδες άλλους τρόπους, πλάι στο πτυχίο σου. Ο δρόμος που τελικά θ’ ακολουθήσεις, μπορεί να είναι απόλυτα σχετικός με το αντικείμενο των σπουδών σου, μπορεί όμως να είναι και τελείως άσχετος. Και καμία από τις παραπάνω επιλογές δε χαρακτηρίζεται σωστή ή λάθος. Πολύ απλά γιατί ως φοιτητής θα πάρεις το βάπτισμα του πυρός γι’ αυτά που η ζωή θα φέρει στον δρόμο σου και κυρίως θα πρέπει να μάθεις πως οι επιλογές σου θα έχουν τη δική σου υπογραφή κι ευθύνη. Αυτή είναι η ουσία γιατί αν με ρωτάς, καλό το πτυχίο, αν είναι να χαρούμε με τα κομφετί και τα πανό· αν η χαρά σταματήσει εκεί όμως;

Γι’ αυτούς που έχουν τους φοιτητές μέσα στο σπίτι, έχουν όντα που ξυπνάνε και χαίρονται που δεν πρέπει ν’ αγχωθούν παρά μόνο για τάπερ κι εξεταστικές. Για όσους κατέχουν τον ρόλο του φοιτητή, η αλήθεια είναι πως πάντα υπάρχει κρυφά μια φωνούλα που λέει “κι αν δεν τα καταφέρω;” μα σιγά-σιγά ηρεμεί, αφού οι θετικές σκέψεις και τα ερεθίσματα ευχόμαστε να είναι περισσότερα. Κι όσο για το timeline, τολμώ να πω πως προτιμώ να είμαι ευτυχισμένη πτυχιούχος όταν έρθει η ώρα κι ας τα χαλάσουμε στη συνέπεια, αν χρειαστεί. Χαλάλι οι στιγμές.