Αν αναρωτηθεί κανείς πώς μοιάζουν οι σχέσεις μας με όσους αγαπάμε, εύστοχο θα ήταν να τις παρομοιάσουμε με μάχες. Πάλη μέχρι να πάρεις αυτό που θες, μέχρι να βεβαιωθείς πως κατέκτησες τελικά τον άλλον, ανάγκη καμιά φορά να επιβληθείς. Κι όλα αυτά, χωρίς να συνειδητοποιούμε πάντα πως μας χρεώνουν μικρά ή μεγάλα λάθη, αφού το να είσαι ερωτευμένος, συνεπάγεται και μια κρίση αναποτελεσματική. Μια λίγο άδικη τακτική μέσα στη σχέση, είναι αυτή που μας κάνει να φαινόμαστε πως κρατάμε συνεχώς την πόρτα ανοιχτή. Για κάθε ενδεχόμενο, κάθε δύσκολη στιγμή που έρχεται. Υπάρχει λόγος για τέτοιο σκωτσέζικο ντους όμως, για έναν άνθρωπο που λες πως αγαπάς;
Ανάμεσα στους δύο, κάποιος είναι αυτός που θα προσπαθεί να γεννήσει τον φόβο πως θα φύγει από τη σχέση. Θα με χάσεις, θα χαλάσεις ό,τι έχουμε φτιάξει ως τώρα και θα φταις εσύ. Η λογική αυτή δε γεννάται έτσι ξαφνικά, από εγωισμό, ή τάση εκδικητικότητας προς το ταίρι τους. Άνθρωποι που υιοθετούν μια τέτοια στάση μέσα στη σχέση, συνήθως παλεύουν να κρύψουν μια ανασφάλεια που τους βασανίζει και σε μια προσπάθεια αντιπερισπασμού, αναζητούν να νιώσουν σημαντικοί. Αυτό επιτυγχάνεται σχετικά εύκολα, αν σκεφτεί κανείς πως με τον φόβο, ή την έμμεση απειλή ενός χωρισμού, η απέναντι πλευρά κάνει τα αδύνατα δυνατά για να αποφύγει μια τέτοια εξέλιξη. Πέφτει ξανά στο τραπέζι πόσο σημαντικός είναι ο ένας για τον άλλον, όλα όσα τους ένωσαν και τους έφεραν κοντά και κυρίως αποφασίζεται πως αν η σχέση χαθεί, θα έρθει το χάος.
Πώς φτάνετε όμως μέχρι εκεί; Σε κάθε καβγά, αφήνεις ανοιχτό το ενδεχόμενο της διάλυσης. Αναφέρεις συχνά τι θα γινόταν αν εσείς οι δύο χωρίζατε, μπλοφάρεις φανερά ή όχι για τα σενάρια οι δυο σας ν’ ακολουθήσετε δρόμους ξεχωριστούς μελλοντικά. Με μια πρώτη σκέψη, αυτός που λαμβάνει αυτόν τον ρόλο ίσως να έβγαινε κι ο μ*λ*κ*ς της ιστορίας. Η αλήθεια βέβαια, πάντα απέχει από εικασίες και πρόχειρους υπολογισμούς. Στο μπλέξιμο με άλλους ανθρώπους, το μυαλό παίζει παράξενα παιχνίδια, τοποθετώντας μας σε θέσεις πολύ συγκεκριμένες, τις οποίες εμείς πιστά θα υπηρετήσουμε. Φοβάσαι πως δεν αξίζεις για τον άλλον όσο σου δείχνει, πως το μεταξύ σας είναι πιο εύκολο να διαλυθεί τελικά. Κι η σκέψη αυτή σε κάνει σαν σωστό πιονάκι ν’ αντιδράσεις σπασμωδικά, να βγάλεις μπροστά την άμυνα του χαλαρού κι αμετακίνητου, που δεν τον νοιάζει, ό,τι και να συμβεί. Και δυστυχώς εκεί, βγαίνει μπροστά το πρόβλημα.
Είναι πέρα για πέρα αποδεκτό σε μια σχέση να εμφανίζονται στην επιφάνεια οι ανασφάλειες του ενός ή του άλλου. Κανείς δεν είπε ποτέ πως άπαξ κι ερωτευτείς, θα χαθούν μια για πάντα οι δράκοι από το κεφάλι σου- κάθε άλλο. Η ηθική του πράγματος όμως, υπαγορεύει όταν αυτές έρχονται στο φως οι σύντροφοι με όλα τους τα κότσια και την άνεση ν’ ανοίγουν τα χαρτιά τους και να παραδέχονται το πρόβλημα. Είτε αυτό έχει να κάνει με φόβους προσωπικούς, είτε με σύννεφα της ίδιας της σχέσης, που έχουν ως επακόλουθο την ανησυχία, κυρίως για την αρνητική της εξέλιξη. Σε κάθε περίπτωση, το να διαλέξει κανείς να παίξει κλέφτες κι αστυνόμους με τη σχέση του, πέραν του ό,τι θα βάλει τον εαυτό του σε μια επίπονη διαδικασία, ίσως τελικά μεγεθύνει το πρόβλημα.
Τα πράγματα είναι απλά, Αν σε θέλει κανείς, στο δείχνει με την πρώτη ευκαιρία, κάθε μέρα, εφόσον έχει επιλέξει να είναι μαζί σου κι όχι με οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο. Αν από την άλλη, επιλέξει κανείς να τεστάρει με έμμεσους τρόπους συνεχώς αυτό το κομμάτι, τότε κάποιο κουτάκι στη σχέση δε γεμίζει. Εκεί ξετυλίγουμε το νήμα κι ίσως αντικρίζουμε παραπάνω από μια φορά, τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Όποια κι αν είναι η αλήθεια που επιβεβαιώνεται, το σίγουρο είναι πως δεν υπάρχει δράση χωρίς αντίδραση. Και κανένας ερωτευμένος άνθρωπος δεν αποφασίζει ξαφνικά να παίξει παιχνίδια στη σχέση του, με την ευκολία που θα έπαιζε μια παρτίδα τάβλι. Ας θυμόμαστε τουλάχιστον αυτό, καλοί και κακοί παίκτες.
Συντάκτης: Αλίκη Μουσμούλα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
