Κάθε χρόνο ακούμε «εκκενώστε την περιοχή» και τίποτα δεν αλλάζει

Θα ήταν περιττό να κάνουμε προλόγους για τη δυσβάσταχτη αίσθηση που αφήνει για ακόμα μια φορά η επικαιρότητα, καθώς τις τελευταίες μέρες θεωρείται δεδομένο πως έχουμε παραδοθεί στα δεινά μας. Εν όψει καύσωνα που μαστίζει τη χώρα το τελευταίο δεκαήμερο, η αναμενόμενη -δυστυχώς- είδηση για πυρκαγιές, δεν έπαψε ούτε φέτος να είναι επίκαιρη. Από το μεσημέρι της Δευτέρας περιοχές γύρω από την Αττική που παλεύουν με τις φλόγες, ένα κυβερνητικό πλάνο αντιμετώπισής τους να βασίζεται την εκκένωση. Σουρεαλιστικό θα το έλεγε κανείς, αφού λίγο-πολύ όλοι νιώθουμε να πρέπει να εκκενώσουμε αυτήν την παρωδία που ζούμε.

Από τη Δευτέρα η πυρκαγιά που χτύπησε πρώτα τις περιοχές Λουτράκι, Κουβαρά και Λαγονήσι, φάνηκε να επεκτείνεται αρκετά επιθετικά, με πυροσβεστικές δυνάμεις και εθελοντές να επιχειρούν ολόκληρη τη νύχτα προκειμένου να κάνουν τις φλόγες να κοπάσουν. Στις πρώτες κιόλας ώρες που ξέσπασε η φωτιά, οι αρχές και το 112 έστειλαν προειδοποίηση εκκένωσης στις γύρω περιοχές, καθώς υπήρχε μεγάλος κίνδυνος να καούν για ακόμα μια φορά σπίτια και περιουσίες. Και όσο οι ώρες περνούν, η φωτιά μεγαλώνει, με το νέο μέτωπο στα Δερβενοχώρια να δημιουργεί μια εικόνα πύρινου κλοιού γύρω από την Αττική. Αυτήν τη φορά όμως, οι βάναυσες εικόνες δε σταματούν μονάχα σε καμμένα σπίτια, η ζημιά δεν περιορίζεται μονάχα στην υλική διάσταση, στους χρόνιους κόπους ανθρώπων να χτίσουν περιουσίες που με υπευθυνότητα τους ζητήθηκε να εκκενώσουν για να καούν με την ησυχία τους.

Η φωτιά στην περιοχή του Λαγονησίου χθες, παρέσυρε μαζί της στον θάνατο ζώα, που φιλοξενούνταν στο καταφύγιο fazoo farm, καθώς βοήθεια δεν εστάλη ποτέ, με τις δυνάμεις των εθελοντών να μην είναι αρκετές ώστε να το εκκενώσουν εγκαίρως. Σύμφωνα με πληροφορίες, σώθηκαν μονάχα 7 σκυλάκια και μια γάτα, με εικόνες που δημοσιεύτηκαν κυρίως στο Twitter, να δείχνουν ανθρώπους που προσπαθούσαν να μεταφέρουν με τα αυτοκίνητά τους τα ζώα εκτός καταφυγίου. Η ιδρύτρια του καταφυγίου, Μαριάνθη Ζαμπέτα, ευχαρίστησε τους εθελοντές που βοήθησαν, έχοντας γράψει πρωτίστως «καήκαμε, τέλος». Δεν ξέρω αν θεωρείται ισχυρό έναυσμα, μα είμαστε αρκετά ικανοί πια για να παραδεχτούμε πως είμαστε μόνοι κάθε φορά μπροστά στη συμφορά, γιατί η καταστροφή καλύπτεται τηλεοπτικά, τα σχόλια γίνονται αρκετά εύστοχα για να τα πούμε από την καρέκλα του πάνελ και να παίξουμε το τέλειο παιχνίδι με το αν έφταιγε το δέντρο που ήταν ψηλό, ή ο άνεμος που ήταν άτιμος. Το μήνυμα πάντως, παραμένει ξεκάθαρο: «Εκκενώστε την περιοχή».

Οι εικόνες της Εύβοιας είναι πρόσφατες, το Μάτι στοίχισε ζωές που βρήκαν τον χειρότερο δυνατό θάνατο, και είμαστε ακόμη εδώ να συζητάμε για το ύπουλο παιχνίδι που παίζει ο καύσωνας σε χώρα με πυκνή βλάστηση, ελλιπείς πυροσβεστικές δυνάμεις για λόγους που ακόμη δε γνωρίζουμε, με ανθρώπους και ζώα να βρίσκονται κυριολεκτικά στο έλεος του θεού. Είναι περιττό να πούμε πως έχουμε καθιερώσει κάθε χρόνο τέτοιες μέρες να περιμένουμε την καταστροφή, χωρίς καμιά πρόληψη να φαίνεται στον ορίζοντα. Φέτος, έχουν καεί μέχρι στιγμής 30.000 στρέμματα γης, και φυσικά ο αριθμός θα αυξηθεί, αφού μιλάμε συνεχώς για νέα πύρινα μέτωπα, ή αναζωπυρώσεις στα ήδη υπάρχοντα. Είναι κάποιου είδους έθιμο ν’ αφήνουμε την καταστροφή να φτάσει στην πόρτα μας και να μην παρέχεται καμιά απολύτως προστασία απ’ αυτό το σύστημα που βλακωδώς ονομάζουμε ακόμα «πολιτεία»;

Το «καιγόμαστε» δεν είναι κάποιου είδους πιασάρικο σύνθημα για να μονοπωλεί στους τίτλους των δελτίων των οκτώ κάθε καλοκαίρι. Και θα ήθελα πολύ να πω πως δεν είναι ο ρόλος της εκάστοτε κυβέρνησης να αφήνει υποστελεχωμένη μια υπηρεσία που καλείται να παλέψει με νύχια και με δόντια, με πυροσβέστες που θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή τους για να σώσουν ό,τι δε σώζεται. Η αλήθεια όμως είναι πως για ακόμα μια φορά, όλες οι ελπίδες των ανθρώπων που βρίσκονται στο επίκεντρο αυτής της τραγωδίας, βασίστηκαν στη βοήθεια εθελοντών, στα χέρια του διπλανού και του γείτονα, που θα τρέξει, γιατί δυστυχώς η δική μας πολιτεία, λύνει τις καταστροφές επικοινωνιακά. Μπορούμε κάλλιστα να προσφέρουμε τρομερούς πολιτικούς λόγους για την απώλεια γης, περιουσίας και ζώων αν επιθυμείτε, ή να υποσχεθούμε αποζημιώσεις για τη στάχτη που αφήσαμε να γίνουν όλα. Για αντιπυρική προστασία, κάλυψη των αναγκών σε πυροσβέστες ή οχήματα, λυπούμαστε. Δεν είμαστε δα και κανένα Βέλγιο.

Όσο η ώρα περνά, η φωτιά πλησιάζει επικίνδυνα σπίτια στην περιοχή της Μάνδρας, με τα υπόλοιπα μέτωπα να είναι αδύνατο να τεθούν υπό έλεγχο. Άνθρωποι μαρτυρούν πως δεν πετά ούτε αεροπλάνο από πάνω τους, πως δεν υπάρχει καμιά μάνικα μπροστά στα μάτια τους. Παρ’ όλα αυτά, αν ανοίξεις την τηλεόρασή σου, ίσως να πέσεις πάνω σε χαλαρό διάλογο δημοσιογράφων που χαριτολογώντας, λένε πως αν σου καεί το σπίτι και το έχεις ασφαλισμένο, ίσως να πληρώσεις πιο χαμηλό ΕΝΦΙΑ στο τέλος του χρόνου. Αν είσαι πάλι τυχερός, θα δεις μεγάλο σεβασμό στον πόνο αυτών των ανθρώπων που βλέπουν κόπους μια ζωής να γίνονται καπνός, με δηλώσεις του τύπου «εσείς τώρα καίγεστε αλλά κάθεστε να μιλήσετε σε κάμερες και δημοσιογράφους». Το έργο επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, οι δηλώσεις και υποσχέσεις μένουν διαχρονικά ίδιες και απραγματοποίητες, και το χτύπημα στην πλάτη βασίζεται στο γεγονός πως ελπίζουμε να μη θρηνήσουμε ανθρώπινες απώλειες. Η καταστροφή και η κατάντια αυτής της χώρας ξεχνιέται ίσως γρήγορα, με ένα «τουλάχιστον» μπροστά από κάθε φράση, να μας μετριάζει την οργή.

Αυτό θα πει καιγόμαστε κύριοι, το γεγονός πως είμαστε παραδομένοι σ’ ένα σύστημα που μας αφήνει να ελπίζουμε περισσότερο σε προσευχές, παρά σε πράξεις και δεσμεύσεις. Και δεν υπάρχει κανένα επικοινωνιακό τρικ σ’ αυτές τις γραμμές. Απελπισία μόνο. Καλό καλοκαίρι είπαμε;

Πηγή Φωτογραφίας