Γιατί είναι ανησυχητικός ένας κεραυνοβόλος έρωτας

Έρωτας. Η αρχή του παντός κι η τελεία που θα μπει σε κάθε όμορφο συναίσθημα που έχτιζες άπαξ και τον χάσεις. Αν μιλάμε δε, γι’ αυτούς του κεραυνοβόλους, τότε γνωρίζεις εκ των προτέρων πως την έχεις πατήσει άσχημα. Εξυμνούμε την ομορφιά του ξαφνικού, του απρόσμενου που ήρθε κι έσκασε μπροστά σου και δεν ξέρεις πού να κρυφτείς. Και ναι, δεν αντιλέγω, ωραιότερη σφαλιάρα από το “καλησπέρα σας, σας θέλω” δεν υπάρχει. Τι συμβαίνει όμως και με την άγρια πλευρά του πράγματος; Είναι ο κεραυνοβόλος αυτό που λέμε ευχή και κατάρα;

Αυτό που λέμε σαν μεγάλα παιδιά κεραυνοβόλος έρωτας, αν με ρωτάς, πιστεύω πως στο μεγαλύτερο μέρος του συνιστά ένα ξεβόλεμα. Ένα ξαφνικό ξεκούνημα που έρχεται και σε στέλνει εκεί που απολαμβάνεις ηρεμία ψυχική, απαλλαγμένος από ακούσια καρδιοχτύπια και τρέμουλα. Ποτέ δεν κατάλαβα πώς μια καλημέρα μπορεί να με κάνει να ξεχάσω κάθε ελληνική συλλαβή που έμαθα στη σύντομη ζωή μου, γιατί πράγματι συνέβη φίλτατοι. Μόνο έτσι μπορώ να το ερμηνεύσω και να το μεταφράσω. Δυο ματιές πολύ σύντομες -κι αρκετές να τα κάνουν όλα μπάχαλο- και κάπως έτσι όμορφα και ντελικάτα, την έχεις πατήσει και φεύγεις με χίλια. Θυμάσαι ξανά πως είσαι ζωντανός σε τέτοιες καταστάσεις, βγαίνεις από το τακτοποιημένο πλάνο σου, αυτό που με τόσο κόπο έχτιζες για να βολευτείς σε μια φωλιά ασφαλείας, που βαφτίσαμε καθημερινότητα. Αν θες να μιλήσουμε για βέλη κι έρωτες που ήρθαν απ΄το πουθενά, καλά θα κάνεις αυτά, -προς το παρόν τουλάχιστον- να τα αφήσεις πίσω σου. Δεν έχεις φίλτρα, δεν έχεις επιλογή. Βλέπεις μόνο το πάθος, την ομορφιά, την τελειότητα του δικού σας μαζί. Από ‘κει και πέρα όμως, υπάρχει κάτι;

Καλώς ή κακώς, σε περιπτώσεις τόσο σύντομες, αστραπιαίες, όπου δυο άνθρωποι έρχονται κοντά κι ερωτεύονται τόσο απόλυτα, υπάρχει ο κίνδυνος, όσο γρήγορα ανέβεις, άλλο τόσο γρήγορα να κατέβεις. Τη μια μπορεί να είσαι θεός, την άλλη να μην υπάρχεις. Να ξυπνήσετε μια μέρα κι εκείνο το «δεν είσαι ο άνθρωπος που ερωτεύτηκα» να έχει πράγματι αλήθεια μέσα στην πίκρα που ξεβγάζετε. Δεν ερωτεύτηκες το σύνολο, μα τα σημεία κι αυτά δυστυχώς δημιουργούν μια επιλεγμένη άγνοια για τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου κι αποκαλείς δικό σου.

Οι κεραυνοβόλοι έρωτες δε χαρακτηρίζονται σαρωτικοί μονάχα επειδή είναι παθιασμένοι, αφυπνιστικοί σε μια ζωή τυπικά οργανωμένη. Χάνουμε άμυνες, αμφιβολίες, ερωτήματα που υπό άλλες συνθήκες δε θ’ αντέχαμε ν’ αφήσουμε αναπάντητα, πριν προχωρήσουμε στην όποια σχέση. Στην προκειμένη αυτά έφυγαν στον αγύριστο κι εσείς οι δυο τρέχετε με χίλια κι ας αναβοσβήνει κόκκινο φανάρι στο τέλος του τούνελ. Ποιος νοιάζεται; Μαζί να ΄μαστε και χαλάλι η καταστροφή. Δεν το βλέπουμε ακόμα το ζόρικο της υπόθεσης; Αυτό που μας τραβάνε απ’ τον γιακά φωνάζοντάς μας “σύνελθε ηλίθιε θα σκοτωθείς”. Όχι ε;

Αν μη τι άλλο, έχουμε την ανάγκη να αγαπηθούμε άνευ όρων. Κι όχι στην κλισέ διάσταση της υπόθεσης, σε καμία περίπτωση. Ζητάμε να έρθει κάτι στη ζωή μας να κλειδώσει, να μας αποδεχτεί και να μας αγκαλιάσει χωρίς πολλά γιατί και πώς, να είναι απλό, αβίαστο. Ίσως αυτή την πτυχή του κεραυνοβόλου να τη ζηλεύω κι εγώ κι ο καθένας μας. Αυτό το “σ’ αγαπώ γιατί είσαι εσύ” που απ’ τη μια σπανίζει, απ’ την άλλη το θεωρείς ανθυγιεινό για καρδιά και σώμα. Μήπως, στην τελική, αυτό που μας διαλύει, αυτό μας συντηρεί κιόλας; Μήπως αυτοί οι έρωτες είναι μαθημένοι να επιβιώνουν ισορροπώντας σε ένα λεπτό σκοινί; Δεν ξέρω, ίσως δεν έχω απάντηση ποτέ. Το μόνο που υπογράφω όμως, είναι πως οφείλουμε την καρδιά μας να την προσέχουμε και να τη φροντίζουμε. Ακόμα κι αν μπλέξουμε, ακόμα κι αν μπούμε με χίλια και προορισμό άγνωστο, ας έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας πως μπορεί το τέλος του δικού μας love story να μη θυμίζει αυτά στις ταινίες. Ας είμαστε συμφιλιωμένοι με το γεγονός πως αγαπιόμαστε, αλλά ακροβατούμε κιόλας. Και πού ξέρεις, μπορεί και να τα καταφέρουμε. Προσοχή ερωτευμενάκια.