Σε αρκετές περιπτώσεις οι άνθρωποι αισθάνονται, εκτός από πληγωμένοι και μόνοι. Όχι απαραίτητα γιατί δεν υπάρχουν γύρω τους άλλοι ώστε να τους στηρίξουν, αλλά γιατί πολλές φορές, η πληγή του καθένα, είναι προσωπική υπόθεση. Και μιλάμε για την ανάγκη να διορθώσει κανείς μόνος του αυτό που τον πονά, ακόμα κι αν μετά, το μόνο παράσημο που θα πάρει θα είναι αυτό της ικανοποίησης πως τα κατάφερε χωρίς τις λεγόμενες πλάτες των άλλων. Τι γίνεται λοιπόν μ’ αυτό το περίφημο healing που όλο και περισσότερο μας απασχολεί τελευταία; Όχι γιατί είναι μόδα να μιλάμε πια γι’ αυτό, αλλά γιατί ήρθε επιτέλους η στιγμή που πάψαμε να θεωρούμε τον πόνο ντροπή και την αντιμετώπισή του βραχνά.
Ένας τρόπος για την επίτευξη των παραπάνω, είναι η εικόνα ενός σάκου με το εισιτήριο δίπλα, μόνο που η θέση χωρά μονάχα έναν. Αρκετοί άνθρωποι στο βίωμα που τους πληγώνει αποφασίζουν τον δρόμο της απόστασης, όχι λόγω φυγοπονίας, αλλά γιατί μια τέτοια λύση αντιμετωπίζεται ως εφαλτήριο για να δει κανείς τα πράγματα πιο καθαρά και πιο ήρεμα. Σε αντίθεση με την ανθρώπινη παρουσία γύρω μας όταν βυθιζόμαστε σε μια παροδική θλίψη, που ίσως μας μπερδεύει ή μας δημιουργεί σκέψεις που δε θέλουμε, η μοναξιά ίσως να μην είναι τόσο τρομακτική κι άραχνη όσο την σκεφτόμαστε σε άλλες φάσεις της ζωής μας.
Ταξιδεύω μόνος, σημαίνει πακετάρω τα πράγματα και το μυαλό μου, με ό,τι αυτό μπορεί να κουβαλά. Πρόκειται για μια απόπειρα πειραματισμού θα λέγαμε, να δει κανείς πόσο αντέχει μόνος, πως αντιδρά χωρίς το εξωτερικό ερέθισμα που λέγεται συμβουλή ή προτροπή, και φέρει τη γνώμη των ατόμων που μας νοιάζονται. Άραγε, γιατί ποτέ σχεδόν δεν έχουμε ακούσει αυτή τη λύση ως συμβουλή; «Μάζεψέ τα κι εξαφανίσου για λίγες μέρες.» Γιατί μάλλον ούτε εμείς οι ίδιοι θα κάναμε ποτέ μια τέτοια πρόταση σε κάποιον άλλον, που βλέποντάς τον να υποφέρει για τον οποιονδήποτε λόγο, το πρώτο πράγμα που θα σκεφτόμασταν είναι πως χρειάζεται βοήθεια, όχι απομόνωση. Κι είναι απόλυτα λογικό, για να λέμε και του στραβού το δίκιο.
Ψυχολογικά, η συνθήκη του πόνου, ερμηνεύεται ως ένα συναίσθημα αρκετά έντονο, μα και παραπλανητικό. Πονάς και καίγεσαι και χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι γίνεσαι το επίκεντρο πολλές φορές. Πέφτουν όλοι πάνω σου να δε βγάλουν από τον βούρκο, να σχηματίσουν ξανά το χαμόγελό σου. Μαθαίνουμε να επιβιώνουμε σε μια συνθήκη που αν κι επώδυνη για εμάς, μας κάνει να βλέπουμε πόση αγάπη μπορούμε να λάβουμε. Αλλά ίσως εκεί κάπου, χάνεται η λεπτή γραμμή στο πού τελειώνει το πρόβλημα, και πού αρχίζει η λύση του.
Κάποιοι λοιπόν είναι σε θέση να επιλέξουν το άλλο παρακλάδι, αυτό του ταξιδευτή που παρέα έχει τον εαυτό του. Αυτού που στη διάρκεια της φυγής του, μπορεί να οδηγάει και να κλαίει με λυγμούς, αυτού που μπορεί ν’ ακούει τέρμα μουσική και να ξεσπάει στον δρόμο, αυτού που απολαμβάνει μια βουβαμάρα δίχως όρια. Όσο απλά κι αν φαίνονται, δεν ξέρω αν θα σε εκπλήξω, αλλά αποτελούν μικρά μικρά βηματάκια για την όποια θεραπεία αναζητά κανείς. Μας φαίνεται περίεργο και ξένο σε κάποιους, αλλά ίσως δε σκεφτόμαστε τα πιο απλά πολλές φορές.
Γιατί ακούω το ένστικτο όταν είναι να πάρω μια απόφαση, γιατί υποκύπτω σε κάποιες επιθυμίες μου, ακόμα κι αν ξέρω πως μπορεί να ζοριστώ ή να μετανιώσω; Γιατί το σώμα και το μυαλό μας μιλάει, μας φωνάζει όταν παρεκκλίνουμε από τον δρόμο υπακοής τους.
Γι’ αυτό κι όταν μοιάζουμε χαμένοι, όταν λέμε πως δεν έχουμε να περιμένουμε κάτι καλό, μάλλον έρχεται η ώρα να τα πούμε εμείς με τον εαυτό μας, με κανέναν άλλον. Ταξιδεύει κανείς μόνος για ν’ απαλλαγεί, ν’ απομακρυνθεί από ένα περιβάλλον που του ταράζει την ηρεμία, έστω και για λίγο. Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να χαρακτηρίζεται ως μοναξιά αυτό το είδος της απομόνωσης. Μοναξιά σημαίνει είμαι μόνος, νιώθω μόνος, χωρίς απαραίτητα να έχω επιλέξει αυτή τη θέση. Εδώ μιλάμε για μια απόφαση που θέτει εσένα, εμένα, τον απέναντι, σε θέση ξεκαθαρίσματος και συμφιλίωσης με τον εαυτό μας.
Πληγωνόμαστε κι ανθίζουμε πάλι κι ο κύκλος της ζωής μας μαθαίνει τι επαναλαμβάνουμε και τι θα ήταν καλύτερα ν’ αφήσουμε πίσω. Κι όταν φτάνει η ώρα να μετρήσουμε τα δικά μας τα βήματα, για να πονέσουμε λιγότερο ή και καθόλου την άλλη φορά, δεν είναι άξιο λύπησης αν αυτή η σκηνή διαδραματιστεί με πρωταγωνιστές μονάχα εμάς τους ίδιους. Και πού ξέρεις, καμιά φορά, η παρηγοριά που χρειάζεσαι στο πρόβλημα, είναι η ίδια σου η σκέψη. Κι ένα εισιτήριο μονό.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αλίκη Μουσμούλα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
