Σκέφτομαι καμιά φορά αν είσαι καλά μακριά μου. Αν ξυπνάς το πρωί και χαμογελάς, αν χαίρεσαι, αν κάνεις ακόμα σχέδια όπως τότε. Φαντάζομαι την εικόνα σου ως μια μορφή ξένη, που άθελά μου όμως της δίνω μια όψη αβίαστα θλιμμένη. Κι αυτό είναι το κρίμα μου, το λάθος μου, μια κατρακύλα που αν την έβλεπα σ’ άλλον άνθρωπο θα τον κορόιδευα. Δε θέλω να νιώσεις ευτυχία ούτε λεπτό μακριά μου κι αυτό για τη δυστυχία που εσύ μου προκάλεσες.
Οι άνθρωποι στα πάρε-δώσε στις σχέσεις τους, θα γίνουν εγωιστές αργά ή γρήγορα. Θα ζητήσουν πίσω ό,τι έδωσαν, ανταλλάγματα συναισθηματικού και μη περιεχομένου. Τι γίνεται όταν η σχέση τελειώσει, κι ένας από τους δύο προχωρήσει λίγο πιο γρήγορα, λίγο πιο εύκολα; Εγώ θα σου πω τι γίνεται. Η απόλυτη καταστροφή. Νιώθεις πως γύρω σου διαλύεται ό,τι έχτισες, πως σου πήραν κομμάτια πολύτιμα της ψυχής σου κι όταν αισθάνθηκαν έτοιμοι, πήγαν αλλού. Κι αυτό έπαθα εγώ μαζί σου. Βρέθηκες αλλού, έτοιμος να δώσεις και να πάρεις από την αρχή, χωρίς εγώ να είμαι σίγουρη πως οι λογαριασμοί μας έχουν κλείσει μια για πάντα.
Ζηλεύω την ιδέα της ευτυχίας σου και θα ζηλεύω μέχρι αυτή η εικόνα να πάψει να μ’ ενοχλεί. Να σε δω έξω τυχαία και να ευχηθώ μέσα μου να είσαι καλά, ακόμα κι αν αυτό το πακέτο δε με συμπεριλαμβάνει πια. Τόσο ανώριμα, τόσο εγωιστικά. Έτσι ξέρω πως θα σε έχω αποβάλει από μέσα μου. Όταν θα ξημερώσει εκείνη η μέρα που δε θα ψάξω να μάθω τι κάνεις, με ποιον, πώς περνάς. Δε θα με νοιάζει πια το αρνητικό, ή το θετικό πρόσημο σε ό,τι σου συμβαίνει. Έτσι δεν ξεπερνιούνται άλλωστε οι άνθρωποι; Σε στάδια, σε δόσεις. Καλώς ή κακώς, εγώ για σένα τώρα έχω ένα μίσος κρυφό, όλο δικό μου. Κρατάω για τον εαυτό μου αυτόν τον ξεπεσμό, αυτή την άρνηση αποδοχής του τέλους. Θα σε μισώ που χαμογελάς, που βρίσκεσαι σε ξένες αγκαλιές, και που ανάθεμά σε, δε σηκώνεις το τηλέφωνο να μου πεις πως μετάνιωσες.
Στην τελευταία πράξη από αυτό το αλισβερίσι, θα ελπίζω να τα έχω ξεχάσει όλα. Μίση, φθόνο, πόνο αδικαιολόγητο -που μάλλον μόνοι προκαλούμε καμιά φορά στον εαυτό μας. Θα έχω περπατήσει βήματα μακριά απ’ αυτή τη μαύρη τρύπα, κι εσύ δε θα υπάρχεις πια σε κανένα σημείο του χάρτη. Αυτή τη λύτρωση περιμένω, να πετάξω από πάνω μου την ντροπή γι’ αυτά που νιώθω. Να χαίρομαι με τη δυστυχία κάποιου άλλου. Αλήθεια, ποτέ δεν περίμενα να θέλω τέτοιο πράγμα, ποτέ δεν πίστευα πως θα πάρω ζωή αν τυχαία έστω, μάθω πως ζεις χωρίς χαρά. Έρωτας που μεταστρέφεται σε μίσος όμως, θα φέρει κι ανάλογα αποτελέσματα. Οπότε καρδιά μου, μισή ντροπή δική μου, μισή δική μου· έτσι περίφημα που τα καταφέραμε.
Σε μια εικόνα ιδανική, εσύ θα βρίσκεσαι μακριά χωρίς να γνωρίζω αν είσαι πράγματι, δυστυχής ή όχι κι εγώ κάπου με ηρεμία, χωρίς την επιρροή σου, με την ικανότητα να ξεκινάω κάθε φορά από την αρχή, χωρίς να βλέπω το πρόσωπό σου σε κάθε άνθρωπο που γνωρίζω. Και δεν είναι ευχή, είναι μια πραγματικότητα που κάποια στιγμή θα ζήσουμε κι οι δύο. Εσύ στην άγνοιά σου πάντα, κι εγώ στη γνώση πως πάλεψα με τον εαυτό μου, αλλά τα κατάφερα. Μια μέρα δε θα σε φθονώ για το πλατύ σου χαμόγελο, θα μπορώ να στο ανταποδώσω.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αλίκη Μουσμούλα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
