Αν η ζωή μας, με όλες της τις προεκτάσεις και τις μεριές, μπορούσε να λάβει μια αναπαράσταση εικονική, ας της δώσουμε μια μορφή σαν το εκκρεμές του Νεύτωνα. Μπάλες διαδοχικά τοποθετημένες πολύ κοντά η μία στην άλλη, που άπαξ κι απελευθερωθεί η ενέργεια της πρώτης, τότε επηρεάζεται-προσωρινά μεν- κι η κατάσταση των υπολοίπων. Κάπως έτσι ίσως να τοποθετείται η προσωπική μας κατάσταση πλάι στην οικογένεια, τις σχέσεις μας, τη δουλειά μας και κάπου στο βάθος, τους στόχους που ελπίζουμε να κάνουμε πραγματικότητα. Ισχύει τελικά πως αν ένα απ’ αυτά ταρακουνηθεί, τότε επέρχεται το χάος; Στην περίπτωση που χάσουμε τον έρωτα από αυτή τη σειρά, τι γίνεται ρε παιδί μου;
Πρόκειται για ερώτημα πολύ συχνό, μια ανησυχία που γίνεται βδέλλα κι εμπόδιο συνάμα, για πολλούς ανθρώπους. Είτε επιζητεί κανείς την συντροφικότητα και τον έρωτα στη ζωή του, είτε απλώς πορεύεται με τη ροή της τύχης του, η συναισθηματική πείνα ενδέχεται να γεννά τις πιο βαθιές ανασφάλειες. Μεγαλώνουμε βάζοντας τα πράγματα γύρω μας σε μια τυπική σειρά, οργανώνουμε τις αποφάσεις μας ώστε το πλήρωμα του χρόνου για όσα φανταζόμαστε να μας βρει έτοιμους κι ολοκληρωμένους κατά τα ιδανικά μας. Κι αν δε μας φτάνει; Κι αν είμαστε μόνοι εκείνη τη στιγμή; Που πήγε εκείνη η ισορροπία, η άτιμη αυτή κι άπιαστη μάγισσα που τόσο πολύ κυνηγάμε; Τι να την κάνεις την πληρότητα αν αυτή δεν πάει πακέτο με τον αριθμό που θέλεις;
Εδώ είναι το τριπάκι, η παγίδα που μας κάνει να μεγαλοποιούμε και να μαραζώνουμε για καταστάσεις που τελικά δεν είναι στο χέρι μας. Το απόκτημα μιας σχέσης, κατά γενική ομολογία, δημιουργεί το αίσθημα της ασφάλειας, μιας φωλιάς που σου επιτρέπει να συγχωρήσεις στον εαυτό σου τυχόν ανεπάρκειές του, σε αφήνει λιγότερο εκτεθειμένο στην κριτική που εσύ ο ίδιος θα έκανες. Θεωρούμε πως ως όντα ζευγαρωμένα, τα πράγματα γύρω μας αλλάζουν, γίνονται πιο εύκολα. Και δε μιλάμε για τη χαρά του έρωτα, αλλά για τον τρόπο που εμείς αντιλαμβανόμαστε τη ζωή μέσα σ’ αυτή τη συγκυρία. Δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία αν σ’ όλα τ’ άλλα επικρατεί μπάχαλο, αν η δουλειά μας δεν είναι τελικά αυτή που ονειρευτήκαμε, αν δε σταθήκαμε όσο καλοί φίλοι θα επιθυμούσαμε. Έχουμε έναν άνθρωπο δίπλα μας, μην πάμε και σαν την καλαμιά στον κάμπο!
Φαίνεται πως καμιά φορά ένας χωρισμός, σε μια φαινομενικά τακτοποιημένη ζωή, δύναται να φέρει την καταστροφή, συμπληρώνοντας αυτή τη διαστρεβλωμένη αντίληψη για την αυταξία. Δεν αξίζεις τίποτα, όλα θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο κι άντε να περάσεις καλά με την πάρτη σου. Αδύνατο να βρεις χαρά κι ικανοποίηση έξω από το couple club. Αρχική σκέψη, που όσο περνά ο καιρός μάλλον γιγαντώνεται, ακόμα κι αν τα πας περίφημα σε όλα τα άλλα. Η κενή γραμμή της λίστας πλάι στη λέξη “σχέση” έρχεται και σιγά-σιγά σε καταπίνει.
Δεν ξέρω αν πρόκειται γι’ αυτό το πανίσχυρο κλισέ που θέλει τα ζευγάρια δεδομένα ευτυχισμένα, και τον κάθε single που πατά στη γη ολίγον τι καημένο, λειψό. Ακόμα κι αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό, γίνεται αυθόρμητα ο λογισμός μας να τρέχει σε εικόνες με μας ερωτευμένους και στη ζώνη ασφαλείας μας, με πολύ μακρινό σενάριο αυτό της μοναξιάς. Οι άνθρωποι δε διασκεδάζουν, δε βγαίνουν να τα πιουν μέχρι το πρωί αν δεν είναι ερωτευμένοι. Δεν τους βρίσκουν τ’ απογεύματα στο σπίτι τους να χορεύουν χωρίς λόγο, έτσι απλά γιατί ήρθε Παρασκευή. Ούτε απολαμβάνουν αυτό το πρωινό που δεν πήγαν στη δουλειά αγκαλιά με τα μαξιλάρια τους. Κοίτα να δεις που οι ωραίες στιγμές δεν κοιτάζουν από αριθμούς, αλλά από διαθέσεις.
Αδιαμφισβήτητα, οι σχέσεις όταν προκύπτουν κάτω από υγιείς συνθήκες, είναι υπέροχες. Ομορφαίνουν κατά πολύ το μέσα μας, το έξω μας, μάς δίνουν ζωή. Αυτό δεν πρέπει σε καμία περίπτωση όμως, να ταυτίζεται με τη σκέψη πως η απουσία μιας σχέσης για τον οποιονδήποτε λόγο, συνεπάγεται με μίζερη αντιμετώπιση της ζωής μας. Ως άνθρωποι θα υποκύψουμε αρκετές φορές στις ανασφάλειές μας και θα κάνουμε διαλείμματα από το self-love που μας αξίζει. Χρειάζεται κι ένα ταρακούνημα όμως για να μας επαναφέρει στις εργοστασιακές ρυθμίσεις.
Καμιά αγάπη, ή σχέση δεν πρόκειται ν’ αποτελέσει πανάκεια αν όλα γύρω μας γκρεμίζονται και ποτέ κανείς δεν έλυσε το πρόβλημα της ζωής του σφραγίζοντας μόνο ένα κουτάκι απ’ όλα τα υπόλοιπα. Κανένας άνθρωπος δεν έρχεται να μας δώσει αυτό που αξίζουμε, μόνοι μας έχουμε χρέος να το διεκδικούμε από τη ζωή. Γιατί οι σχέσεις μάλλον αποτελούν το κερασάκι στην τούρτα. Αν ήταν η τούρτα ολόκληρη, χαμένοι από χέρι ήμασταν όλοι.
Συντάκτης: Αλίκη Μουσμούλα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
