Με τι «επιτρέπεται» ν' ασχολείται η Καινούργιου;

Η επικαιρότητα για άλλη μια φορά μπροστά στην πόρτα μας κι όχι για καλό. Προ ολίγων ημερών, η παρουσιάστρια Κατερίνα Καινούργιου βρέθηκε να δέχεται μια άνευ προηγουμένου mansplaining συμπεριφορά, μαζί φυσικά και με μια, προς την επαγγελματική ιδιότητά της, υποτίμηση που τείνει να γίνει κανόνας. Αφορμή το έγκλημα στα Τέμπη και η συζήτηση που άνοιξε με τους συνεργάτες της στο πάνελ, σχολιάζοντας τη στάση και τις δηλώσεις δημοσιογράφων, με την ίδια να τονίζει τα σημεία που δε συμφωνεί. Το αποτέλεσμα, με ανακοίνωση της ίδιας, ήταν να δεχτεί ένα τηλεφώνημα από δημοσιογράφο, που την προέτρεπε να «μην ασχολείται με τέτοια». Κι αναρωτιόμαστε, ποια ακριβώς είναι τα «τέτοια» που πρέπει  να ασχολείται η Καινούριου κι η κάθε Καινούριου.

Ζούμε στη χώρα που η σοβαροφάνεια δίνει και παίρνει, άσχετα αν στα θέματα που θέλουμε να φαινόμαστε ειδήμονες και τυπικοί έχουμε κάνει τα μεγαλύτερα καραγκιοζιλίκια. Πολιτικά, κοινωνικά κι ηθικά, κατά καιρούς έχουν έρθει στην επιφάνεια συμπεριφορές ανθρώπων που βρίσκονται στο απυρόβλητο, είτε γιατί είναι γραβατωμένοι και καρεκλωμένοι, είτε γιατί υπήρχε αυτό το προφίλ, το υπεράνω πάσης υποψίας. Με φόντο αυτή την πραγματικότητα λοιπόν, μέσα σ’ αυτούς που «δεν πρέπει» να αγγίζουν θέματα υψηλού κινδύνου, να σχολιάζουν -και καυστικά ακόμα, όπως ο Μουτσινάς- όσα πνίγουν την κοινωνία μας λες και ζουν σε άλλο πλανήτη, που δεν τους αξίζει μάλλον γιατί είναι δεύτερης κατηγορίας δημοσιογράφοι και παρουσιαστές να ασκούν κριτική προς την πολιτεία, είναι κι η Καινούργιου, όπως μας ενημέρωσαν. Γιατί μη νομίζετε κι εμείς μαθαίνουμε ακόμη.

Πώς τολμά εκπομπή που η θεματολογία της είναι και το κους-κους και η showbiz, να θίξει ζητήματα που μόνο κουστουμαρισμένες εκπομπές αναλύουν με μαεστρία; Η Κατερίνα να πάει στην κουζίνα της και να μιλήσει για ζώδια ή για χωρισμούς και γάμους κι ας αφήσουμε τους άλλους, «τους έγκριτους», να μεριμνήσουν για την «ενημέρωσή μας». Κι αν δεν καταλαβαίνετε, θα σας πάρουν ένα τηλεφωνάκι να σας το εξηγήσουν.

Αν αναρωτιέται κανείς πόση υποκρισία μπορεί ν’ αντέξει μια κοινωνία σαν τη δική μας, η απάντηση είναι τόση, 1-0. Δε μας αφορά αν όποιος έχει βήμα λόγου θα ξεστομίσει χυδαιότητες, προσβολές ή θα είναι εντελώς ανυπόστατα ή και στρατευμένα όσα θα πει. Μας καίει να ισχύσει το γνωστό «ο καθένας στον πάγκο του», για να τα έχουμε όλα σωστά και τακτοποιημένα. Βέβαια, όταν το #metoo το κουβαλούσαν τα πρωινάδικα στους ώμους τους, τα κεντρικά δελτία βάζανε πλυντήριο τα λευκά- αλλά ποιος το θυμάται αυτό;

Από τη μία η λογική αυτή προκαλεί γέλιο, από την άλλη σαστίζει κανείς, μ’ αυτόν τον πάτο στο βαρέλι που ποτέ δε βρήκαμε. Είναι η ίδια εικόνα μ’ αυτήν που κράζεις τη γειτόνισσα επειδή άφησε τον άντρα της, αλλά αν είχες την ευκαιρία θα είχες φύγει κι εσύ τρέχοντας από τον δικό σου. Ας κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου, μπας και δε δω την αλήθεια που δε με βολεύει καθόλου. Πως δεν είμαι θεός, δεν είμαι άτρωτος, δεν είμαι υπεράνω κριτικής κι αξιολόγησης όσων λέω και κάνω. Με αυτής της μορφής την παρωδία ερχόμαστε αντιμέτωποι καθημερινά.

Δεν έχει σημασία ούτε αν παρακολουθεί κανείς την ίδια την Καινούργιου, αν συμφωνεί με όσα λέει, με την ίδια την αισθητική της και τη στάση της. Αξίζει να το δούμε λίγο πιο σφαιρικά το θέμα, που για ακόμα μια φορά τίθεται στο στόχαστρο γυναίκα με βήμα, σε θέση κεντρική στην εκπομπή της, που φαίνεται ν’ αγγίζει καρπούς σε κλαδιά που «δεν της επιτρέπεται». Από πότε κι από ποιον χρειάζεται να πληροίς συγκεκριμένα κριτήρια για να κάνεις δημόσιο διάλογο, να καταθέσεις την άποψή σου, τον προβληματισμό σου, κυρίως σε μέρες που μοιάζουν με καζάνι που βράζει; Ή θα έπρεπε η Καινούριου να φιμώσει τους συνεργάτες της για να είμαστε όλοι ικανοποιημένοι; Κι επιτέλους, ας μας εξηγήσει κάποιος, απ’ όσους θεωρούνται ειδήμονες κι αρμόδιοι στα πολύ σοβαρά και βαριά θέματα της επικαιρότητας, πώς πρέπει να τ’ αντιμετωπίζουμε, ποιοι έχουν ευθύνη και πώς θα λογοδοτήσουν, αντί να μας αραδιάζουν επικοινωνιακές προεκλογικές μπαρούφες.

Γιατί είναι φανερό πια, πως από σοβαρές εκφράσεις και βαρύγδουπες δηλώσεις συνοδευόμενες από δάχτυλα που κουνιούνται με στόμφο, μπουχτίσαμε. Ζεις στη χώρα που φοβάσαι ν’ ανοίξεις τηλεόραση μην τυχόν κι ακούσεις δήλωση, πιο εξωφρενική απ’ αυτήν που άκουσες χθες, όχι από τους «άσχετους», αλλά από εκείνους που είναι η δουλειά τους να το κάνουν. Οπότε το πρόβλημά μας ίσως δε θα έπρεπε να είναι μόνο η θέση της Καινούργιου, που στην τελική δεν προσέβαλε και κανέναν. Αν κάτι πρέπει να διορθώσουμε, κύριοι και μη, με κουστούμια και χωρίς, σε θέσεις εξουσίας πρώτα απ’ όλα και μετά όλοι οι άλλοι, είναι η σχέση μας με την ηθική και τη δεοντολογία. Αν φτάσουμε στο σημείο της επιθυμητής ακεραιότητας και σεβασμού των καταστάσεων- τότε μόνο μπορούμε να κουνάμε το δάχτυλο στο όνομα της σοβαροφάνειας. Ειδάλλως, ας αφήσουμε τις γραβάτες κι ας ψάξουμε για στολές κλόουν, μόνο αυτές θα ταιριάζουν στο προφίλ των άλλοτε άμεμπτων τοποθετήσεων στο όνομα της ενημέρωσης και της αλήθειας.

Πηγή φωτογραφίας