Σε σχέσεις που συνήθως έχουν αυτό το κάτι παραπάνω που τις κάνουν λίγο πιο ιδιαίτερες στην κατάταξη που κάνουμε στο κεφάλι μας, υπάρχει μια αυξημένη τάξη για έλεγχο. Και όταν μιλάμε για έλεγχο, δεν εννοούμε το ταίρι μας, τις κινήσεις του ή την συμπεριφορά του. Οι προβολείς πέφτουν πάνω σου και φωτίζουν με τρόπο σπαστικό και απροκάλυπτο όλα τα συναισθηματικά σου ψεγάδια, που μεταξύ μας, φοβάσαι πως αν φανούν, δε θα είσαι ο ευάλωτος, αλλά ο μαλάκας της υπόθεσης.
Ναι, θα σου τύχει παραπάνω από μια φορά και ναι είναι κάτι παραπάνω από αναμενόμενο. Όχι επειδή θα πρέπει ο καθένας μας να θεωρείται απαραιτήτως συναισθηματικά ανήμπορος να διαχειριστεί μια κατάσταση που του δημιουργεί πολλά κι έντονα πράγματα, αλλά χάρη στην παλέτα της ανασφάλειας που ο καθένας δικαιούται να κουβαλάει. Απλό και σύνθετο ταυτόχρονα.
Ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που για τον οποιονδήποτε λόγο δημιουργείται ένας δεσμός μη επιπόλαιος, το βασικό κλισέ που έρχεται και σε τριβελίζει είναι το «κι αν πληγωθώ;». Ναι, και τι δηλαδή; Τι μπορείς να ελέγξεις και τι να περιορίσεις σε συγκυρίες και πράξεις που δεν είναι του χεριού σου κι αν είναι στην τελική, ποιο το νόημα να τις προγραμματίσεις; Η μόνη οδός που θα κατέληγε κανείς με τέτοιο σκεπτικό είναι να δημιουργήσει τείχη και άμυνες ναι μεν αχρείαστες, ασφαλείς δε για την αποφυγή σπασμένων μούτρων και ραγισμένων εγωισμών. Δε λες όσα νιώθεις, δεν ανοίγεσαι και μπορεί και να μη ζητάς αυτά που ένας ερωτευμένος θα προσδοκούσε να βιώνει και να λαμβάνει. Παρατηρείς τη σχέση σου ως θεατής πρώτης σειράς, γιατί μάλλον κοστίζει να το ζήσεις μια κι έξω και πού να τρέχουμε μωρέ; Αν μάλιστα έχεις φάει στο παρελθόν τα μούτρα σου, η λύση αυτή φαντάζει παράδεισος.
Πρώτον, γνωρίζοντας έναν άνθρωπο οφείλεις κυρίως σε σένα και μετά σε αυτόν να εννοείς ό,τι δείχνεις, όχι μόνο το αντίθετο. Ακόμα και να την πατήσεις, μόνο έτσι μπορείς να ζητήσεις τα ρέστα. Με κρυμμένους άσσους κανείς δεν υπήρξε αδικημένος. Δεύτερον, τοποθετείς τον εαυτό σου σε θέση τιμωρητική και μίζερη εξαιτίας ενός φόβου που καλώς ή κακώς κάποια στιγμή θα πρέπει να καλωσορίσεις και να αποδεχθείς. Αυτόν της απόρριψης, του πόνου, της πίκρας τέλος πάντων που θα μπορούσε να συνοδεύεται από μια κατάληξη όχι αίσια σε μια σχέση. Αν το point μιας τέτοιας στάσης είναι η αποφυγή της ήττας, τότε έχεις να κάνεις με την πιο εγωκεντρική σου εκδοχή που καλό θα ήταν να την καταπολεμήσεις, αν θες κάποια στιγμή να ζήσεις πραγματικά ελεύθερος, με σύντροφο στο πλάι σου ή όχι. Δεν πρόκειται για κάτι που συμβαίνει από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά αξίζει τον κόπο να αποδεσμεύεται κανείς από αλυσίδες που ο ίδιος φορά πάνω του.
Δεν είναι κακό να νιώθουμε αβέβαιοι μερικές φορές, ανασφάλεια για όσα προσφέρουμε και παίρνουμε πίσω. Ξεκινώντας κάτι καινούριο σε τρώει το άγχος του νέου, που για λόγο που πάντα θα ψάχνω να βρω, συγκρίνουμε με το παλιό. Κι άντε βρες την άκρη κι άντε να εξηγήσεις πως δε φταις μόνο εσύ για τα πίσω-μπρος βήματα, αλλά και μια εμπειρία σε δίδαξε, θέλοντας και μη, να τα κάνεις. Το βέβαιο είναι ότι με άμυνες και κινήσεις ολίγον τι προγραμματισμένες, χάνεις τη γλύκα, χάνεις την ουσία. Δε γνωρίζεις πραγματικά τον άλλον, δεν αφήνεσαι, δημιουργείς μόνος σου ένα περιβάλλον αφιλόξενο στο να ανθίσει κάτι όμορφο.
Μην ψάχνουμε να βρούμε φταίχτες και θύματα, ας ψάξουμε να βρούμε την ρίζα του προβλήματος, που ο καθένας μας θα τη βρει αλλού. Όσο σκαλίζεις τόσο βρίσκεις και λίγο λίγο διορθώνεις. Εφόσον αποφάσισες να καλοδεχτείς έναν έρωτα νέο, θα το κάνεις όπως του πρέπει κι ας καταλήξει εφιάλτης. Κι ερωτώ: Αν τελικά δεν καταλήξει έτσι κι όλοι σου οι φόβοι γίνουν πιο αστείοι από αποτυχημένο στοίχημα; Τότε δε μετανιώνεις γι’ αυτά που έκανες, αλλά γι αυτά που εσκεμμένα κιόλας κράτησες για τον εαυτό σου.
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι μαγικές γιατί είναι ρευστές και παίρνουν τη μορφή που τους δίνουμε. Αν τις σμιλεύσεις με υλικά φθηνά και φθαρτά, συγγνώμη κιόλας, σκατά θα τα κάνεις. Πάλεψε για όσο και με ό,τι θες, μάθε, φώναξε, κλάψε και γέλα με τον άνθρωπό σου. Ακόμα κι αν πληγωθείς, και βρεθείς με μαξιλάρι αγκαλιά να κλαις τα χάλια σου, εγώ εδώ από το ταπεινό μου πληκτρολόγιο, σού εγγυώμαι πως ο έρωτας δεν τελειώνει ποτέ, αρκεί εσύ να μην του κλείσεις την πόρτα. Τι λέτε, δε δίνουμε μία, να τους ρίξουμε τους τοίχους; Η θέα είναι άρρωστα όμορφη.
Συντάκτης: Αλίκη Μουσμούλα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
