Ο καθένας μας στην καθημερινότητά του, θα λέγαμε πως κινείται με τρόπο εν μέρει συγκεκριμένο ως προς τη λογική και τους χειρισμούς του ενώ πλάθει μια σκακιέρα μόνο δική του. Σε ένα τέτοιο πλάνο ζωής, θα πιάσεις τον εαυτό σου σε περιπτώσεις δύσκολες, ή καθόλου ευχάριστες να βάζεις τα πρέπει σου σαν ασπίδα, αφού τα συναισθήματά σου δε σε βγάζουν καθαρό στην τελική. Πρέπει. Μια λέξη τόσο μικρή κι όμως τόσο ισχυρή κι απροσπέραστη μέσα μας, καθώς χρειάζεται πάλη εσωτερική για να καταρρίψεις όλα όσα έχεις κατατάξει σε αυτή την κατηγορία. Μεγαλώνοντας πλάσαμε την ηθική μας και μέσα σε αυτή γεννήθηκε και μια ηθική προσωπική, που καθόριζε λίγο πιο στοχευμένα τους φραγμούς μας, μας σέρβιρε την κουστουμαρισμένη εκδοχή μας, αυτή που δύσκολα ένας τρίτος θα σου τσαλακώσει με το στανιό.
Στόχοι που εμφανίζονται μαζί με την ενηλικίωση, υποχρεώσεις που διαγράφονται πια πάνω σου και έχουν τη σφραγίδα της οικογένειας, χρωστούμενα σε σένα τον ίδιο που καλώς ή κακώς θα ξεπληρώσεις, γιατί άδηλα προσπαθείς για όλα αυτά χωρίς να συνειδητοποιείς τον τρόπο. Πολλές φορές αρνούμαστε να αφήσουμε συγκυρίες και καταστάσεις να φέρουν στον δρόμο μας όσα προσδοκούμε, καθώς μάθαμε απο πολύ μικρή ηλικία να βάζουμε επιθυμίες σε κουτάκια, να τακτοποιούμε ευλαβικά συναισθήματα, στο όνομα μιας διαφορετικής επιβράβευσης κάθε φορά. Κοινωνική νόρμα που αφομοιώνεσαι σε όλες τις διαστάσεις της, γιατί-μάντεψε- πρέπει. Η ηλικία, τα επιτεύγματα και τα μπράβο που θα συνοδεύονται απο χτυπήματα ικανοποίησης στην πλάτη είναι ζωτικής σημασίας να συμβαδίζουν, γιατί μόνο τότε είσαι εντάξει, τότε μόνο θα προκόψεις και κανείς μας δε ρωτά πια γιατί έτσι κι όχι αλλιώς. Κάνε το γαργάρα και συνέχισε.
Το θέμα βρίσκεται στην ερμηνεία μιας τέτοιας πάγιας σχεδόν συμπεριφοράς. Θεωρείς πως είναι καθαρή επιλογή σου να σηκώνεις το δάχτυλο και να κάνεις τον δικαστή του εαυτού σου, να τον βάζεις στη θέση του όταν βλέπεις οτι ο δόλιος τόλμησε για λίγο να ξεστρατίσει από τη γραμμή. Είναι πράγματι ζήτημα δικού σου αυτόβουλου ελέγχου το παιχνιδάκι αυτό; Ας σκεφτούμε τουλάχιστον ποια κασέτα παίζει στο κεφάλι μας όταν σηκώνουμε τη σημαία του πρέπει για να πάρουμε σωστές κατά την κρίση μας αποφάσεις, άσχετα αν στο τέλος δε βγούνε και τόσο σωστές. Μέσα μας ελλοχεύει ο φόβος του σωστού που μας δίδαξαν, του επιτρεπτού και σινιαρισμένου, που έτσι και μπεις κάτω από το πέπλο του, έπιασες το δεκάρι το καλό φίλε μου. Δεν αντέχει εύκολα ο καθένας να μπει στο στόχαστρο για όσα κάνει και δείχνει, δεν είναι πάντα υποφερτό να μάχεσαι όχι μόνο να πετύχεις κάτι, αλλά και να αποδείξεις πως αυτό το ρημάδι το κάτι έχει για σένα αξία και βαρύτητα. Μεγάλη ιστορία που οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε καταφέρει να ερμηνεύσουμε όπως θα θέλαμε.
Με λίγα λόγια, μεγάλωσες, ή μεγαλώνεις ακόμα και χτίζεις λίγο λίγο τις δικές σου άμυνες απέναντι στα πυρά του «αυτοί κι εγώ». Ποιοι είναι αυτοί και ποιος εσύ. Τι θες εσύ από σένα και τι ο καθένας. Προσδοκίες που έχτισαν άλλοι για σένα, οι στόχοι ολοκληρωτικά για την πάρτη σου που θα εκπληρώσεις με τρόπο που εσύ γεμίζεις και ολοκληρώνεσαι; Η επιλογή, ας μην κρυβόμαστε, δεν είναι καθαρά δική μας, αλλά ας κάνουμε την αρχή ξεκαθαρίζοντας πως αυτά τα δύο παραπάνω δεν ταυτίζονται. Θα ζήσουμε με κανόνες όχι καταπιεστικούς και μίζερους, αλλά με αυτούς που μας βάζουν στη σειρά μας όταν πάμε να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε. Οι δυναμικές σου ορίζονται από ελευθερία και πρέπει ταυτόχρονα. Αλίμονο σε αυτόν που θα αποφασίσει να πορευτεί αφήνοντας ένα από τα δύο πίσω του.
Συντάκτης: Αλίκη Μουσμούλα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
