Ο τρόπος να μην προχωρήσεις ποτέ παρακάτω

Δεν είναι λίγες εκείνες οι μέρες που ακόμα κι ο ουρανός, όταν σηκώνεις το κεφάλι ψηλά, δε σου φαίνεται όμορφος. Που ψάχνεις να βρεις κάτι μικρό ή μεγάλο να πιαστείς για να πεις πως δεν είναι τα πάντα τόσο στραβά όσο φαίνονται, μα πάλι δεν τα καταφέρνεις. Σε αυτά τα πολύ αναμενόμενα chaprters της καθημερινότητας, αναζητάς τους υπαίτιους, να ρίξεις τα κατηγορώ σου, να ξεσπάσεις, να πας παρακάτω. Το πρόβλημα ίσως είναι πως αφήνεις τον εαυτό σου τελευταίο σε αυτήν την αναζήτηση, σύστημα που λίγο πολύ έχουμε ακολουθήσει όλοι. Η αυτοκριτική πάει περίπατο για ακόμη μια φορά, αλλά αξίζει τον κόπο ακόμα και στα πιο μικρά να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας;

Ο τρόπος που επιλέγει κανείς να αντιληφθεί τις δυσκολίες του είναι καίριος για την ψυχοσύνθεσή του και για τη στάση που θα υιοθετήσει αν θέλει να την παλέψει και να μη βουλιάξει στον βούρκο τραγουδώντας”υποφέρω πολύ” σαν τη Δέσποινα. Ο εύκολος δρόμος είναι να σηκώσεις το δάχτυλο με γενναιότητα και τόλμη και να ουρλιάξεις “εσύ φταις”. Αν όχι «εσύ», δε θα τα χαλάσουμε, μπορεί να φταίει ο αδερφός σου, ο γείτονας, το αφεντικό σου, ο γκόμενός σου, ο πελάτης που τον βλέπεις και βγάζεις σπυριά και στα μάτια. ‘Αμα θες να βρεις πλάτες για να ρίξεις ευθύνες, έχεις εναλλακτικές. Με τη δική σου την έρμη την πλάτη όμως, τι γίνεται; Θα μπορέσεις κάποια στιγμή να δεις καθαρά, πως για να ξεφύγεις από τα βάσανα που βιώνεις σιωπηλά ή φωναχτά, βάζεις κι εσύ το λιθαράκι σου; Γιατί είναι άσκοπο πια να μιλάμε μονάχα για προβλήματα που έρχονται και μένουν, αν δεν έχουμε τα κότσια να ψάξουμε για λύσεις πραγματικές.

Δε φταίει πάντα αυτός που δε σε θέλει, η δουλειά σου που δεν πάει καλύτερα απ’ ό,τι πέρυσι, η παρέα σου που λίγο αδιαφορεί, ή η ψυχή σου που κάθε μέρα φορτώνεται με περισσότερη μαυρίλα. Από τη στιγμή που θα τα βάλεις κάτω και θα αναγνωρίσεις το σημείο που στραβώνει η αλληλεπίδραση με κάθε τι ξένο, ξεκίνα να ψάχνεις εσένα, τη δική σου συμπεριφορά. Με λύσσα και μανία μέχρι να βρεις τι είναι αυτό που κάνεις ξανά και ξανά και καταλήγεις μαυρισμένος, μακριά από αυτά που σε κάνουν να νιώθεις ήρεμος πρώτα απ’ όλα με την πάρτη σου πριν πέσεις να κοιμηθείς. Δεν πρόκειται για κάποιο είδος αυτοτιμωρίας, μα μιλάμε για έναν δρόμο γεμάτο από λάσπη, που άπαξ και βρεις το θάρρος να τον διανύσεις ως το τέλος, θα είσαι άλλος άνθρωπος. Κανείς δεν απολαμβάνει να τα χώνει στον εαυτό σου, ή να πιέζεται αλλάζοντας μαθημένες συμπεριφορές που είχαν έρθει κι είχαν καθίσει πάνω του σαν εφαρμοστό μετάξι. Η μια αλήθεια είναι αυτή, μα η άλλη είναι πως πρώτα αλλάζεις το mindset και μετά, τη συμπεριφορά σου στην καθημερινότητά σου. Αν χτυπιέσαι μονίμως για όλους τους άλλους εκτός από σένα, να ξέρεις πως μόνο εσύ θα χειροτερεύεις όταν οι άλλοι θα ζουν τα καλύτερά τους.

Δεν ξέρω πόσες φορές έχω κάτσει κι έχω αναρωτηθεί, τι κάνω λάθος, γιατί οι άλλοι μπορούν και χαίρονται και πάνε παρακάτω και ‘γω όχι, γιατί οι μέρες είναι κατά κύριο λόγο μαύρες. Και δεν ξέρω επίσης πόσες φορές έχω νιώσει κλόουν κοιτώντας με στον καθρέφτη, γιατί πλάι σε εκείνες τις σκέψεις αδυνατούσα να βάλω τον εαυτό μου να δει τα καλά, να προσπαθήσει για εκείνα. Βολεύει απίστευτα να τα βάζεις και με τα φωτιστικά αν χρειαστεί, αν είναι να αποφύγεις να χαστουκίσεις εσένα τον ίδιο και να πεις “ξύπνα”. Δεν τρελαίνομαι να μιλάω γι’ αυτοβελτίωση, μου θυμίζει κάτι motivation quotes πολύ κλισέ, πολύ βαρετά ακόμα και να τα διαβάσεις. Αυτή είναι η ουσία όμως καμιά φορά, να καταρρίψεις το κλισέ πετυχαίνοντας κάτι ακόμα καλύτερο. Να προσπαθείς πρώτα για σένα κι αν φτιάξεις τη δική σου τη στάση ίσως να δεις πως δε θα σε ενοχλεί τόσο των άλλων. Αν στο τέλος της μέρας ξέρεις πως δεν ήταν η δική σου συμπεριφορά σκάρτη, δε θα ξεκινάς απαισιόδοξα την επόμενη.

Και για να κλείσω με τα αυτονόητα, αφού πάντα αυτά φαίνεται να σβήνονται πιο εύκολα από τον σκληρό, κανείς ποτέ δεν πρόκοψε μένοντας ίδιος. Αλλάζοντας εσένα, αλλάζεις και τα κακώς κείμενα γύρω σου. Αυτό είναι το στοίχημα, να ψαχουλεύεις κι ό,τι κακό βρίσκεις να φέρνεις τον κόσμο τούμπα για να το διορθώσεις. Φτιάξε λίστα με τα δικά σου κατηγορώ, βελτίωσε τα προσωπικά σου κακώς κείμενα κι αν σου έχει μείνει κουράγιο μετά σήκωσε το δάχτυλο και στους άλλους. Λίγη σημασία θα έχει μάτια μου, έως και καθόλου.