Ο «τύπος» σου είναι ο άνθρωπος που σε κάνει να νιώθεις γεμάτος

«Κάνεις μια σχέση και κρεμιέσαι απ’ αυτήν, αλλάζεις τη ζωή σου.» Αυτό ήταν το πιο πρόσφατο λεκτικό χαστούκι που δέχθηκα, που κακά τα ψέματα, ήταν και τροφή για σκέψη. Παραγωγική ή όχι δε γνωρίζω, μα γι’ αυτό είμαστε εδώ. Τι εστί κρέμασμα για έναν τρίτο, έναν παρατηρητή στη ζωή σου, και τι είναι αυτό που μας κάνει να φαινόμαστε έρμαια της σχέσης μας; Κι αρχίζω κι αναρωτιέμαι, πρέπει να χρησιμοποιούμε τέτοιες έννοιες όταν μιλάμε για ανθρώπους που δε μοιράζονται το ίδιο ζευγάρι κλειδιά, αλλά τη ζωή τους ολόκληρη; Εδώ σε θέλω.

Δεν πίστευα ποτέ πως η παγίδα που λέγεται «ερωτεύτηκα» είναι ικανή να σε κάνει να φαίνεσαι τόσο ξένος σε ανθρώπους που σε γνώριζαν πριν. Πέραν των κλισέ που είναι περιττό να παραθέσουμε, έστω και τυπικά, ας εστιάσουμε στο τι γίνεται όταν από μια απλή κι όμορφη ρουτίνα στα σκάσει ξαφνικά και πεις «εδώ είμαι, παιδιά εγώ τελείωσα». Γιατί συμβαίνει και χάνεις κάθε έλεγχο σε σχέση με το ποιος ήσουν πριν. Αυτή η νέα προσθήκη στη ζωή σου, που τη θεωρείς απαραίτητη, από το πρωινό ξύπνημα μέχρι την ώρα που θα κλείσεις ξανά τα μάτια μου, να με συγχωρεί η χάρη σας, μα δεν μπορώ να την αποκαλέσω «κρέμασμα». Δε μου πάει η ψυχή, πώς το λένε. Δε δέχομαι πως ερωτευόμαστε κι αυτόματα χάνουμε υπόσταση και προσωπικότητα. Δενόμαστε και χαρίζουμε κομμάτια μας απλά, που μέχρι πρότινος θεωρούσαμε περιττό κι ανούσιο να μοιραστούμε.

Κι αναρωτιέμαι πάλι, γίνεται να φαίνεσαι τόσο αγνώριστος σε δικούς σου ανθρώπους εξαιτίας μιας κατάστασης που μόνο χαρά προσφέρει, μόνο πληρότητα; Εγώ, από την ταπεινή θέση της «κρεμασμένης», θα τολμήσω ν’ απαντήσω όχι.  Άπαξ και βρεις ευκαιρία να ταιριάξεις τόσο αβίαστα με άνθρωπο, που πλέον ο ένας μας βρωμάει κι ο άλλος μας ξινίζει, κράτα τον και ζήσ’ το. Να αφιερώσεις κομμάτια του εαυτού σου, του χρόνου και της καθημερινότητάς σου προκειμένου μέσα από την τριβή που παράγετε να φτιάξετε κάτι λειτουργικό μόνο για εσάς τους δύο. Κι ας σου φαίνεται παράξενο που σε τρίτους φαντάζει παραφωνία, αδυναμία ανεξαρτησίας. Η αλήθεια είναι πως πάντα όταν είσαι ευτυχισμένος είσαι κι ελεύθερος, άρα κανείς δε χάνει τον εαυτό του, παρά μόνο ολοκληρώνεται.

Ακούγοντας να σου λένε πως άλλαξες, εξαιτίας μιας σχέσης ή μιας τροποποίησης στη ζωή σου γενικότερα, σαφώς δεν πρέπει να το αγνοήσεις σε πρώτη φάση. Παίρνεις απόσταση από τη συμπεριφορά σου και βλέπεις αν σε αναγνωρίζεις μέσα στο σχήμα που ο ίδιος έφτιαξες κι αισθάνεσαι ασφαλής, πως αυτός που σ’ αγαπάει, σε προσέχει κιόλας. Αν σε αυτή την προσπάθειά σου, βλέπεις εσένα αλλά με μια φιγούρα πιο χαρούμενη, πιο ικανοποιημένη με όσα έχεις καταφέρει, τότε μάλλον η σχέση πετυχαίνει να σας εξελίσσει. Αν νομίζεις πως έχεις ξεχάσει ποιος ήσουν πριν βάλεις το ταμπελάκι του δεσμευμένου, εκεί ναι, ίσως χρειάζεται δουλίτσα για να καθορίσεις ξανά αν ο ένας γίνεται παρεμβατικός προς τον άλλον. Οι σχέσεις δεν είναι μαθηματικά, για κάθε πρόβλημα να ανατρέχεις και στον ανάλογο τύπο. Μακάρι να ήταν, βέβαια, αλλά ξύνω πληγές τώρα.

Έχοντας βιώσει μοναξιά, απόρριψη, ένα σαράκι να σου τρώει το μυαλό και να σε τρομάζει πως δε θα βρεις κανέναν να σε αγκαλιάζει και να ηρεμείς, ξέρεις πώς είναι να έρχεται λύτρωση και οι φόβοι σου να γκρεμίζονται. Όχι για να πεις πως έδεσες τον γάιδαρο, πως είναι μείον ένα πρόβλημα στη λίστα σου. Το αίσθημα είναι βαθύτερο και το ανακαλύπτεις λίγο-λίγο, όπως τη σπουδαιότητα να ξυπνάς και να θες να ευχαριστήσεις κι έναν άνθρωπο, να τον φροντίσεις, ν΄αφήσεις ένα ηλίθιο πόστερ στο ψυγείο γιατί ξέρεις πως θα γελάσει. Να σε νοιάζει μια ύπαρξη πέρα από τη δική σου, πράγμα που αποτελεί πανηγυρική νίκη έναντι του εγωισμού μας που τείνουμε να έχουμε στα ώπα-ώπα.

Ζούμε πολύ πιεστικά απέναντι στους εαυτούς μας και κυνηγάμε όνειρα με βίτσες, με φόβους για αποτυχία, όσο ένα καβούκι μας περιμένει στη γωνία σε περίπτωση που το πράγμα στραβώσει. Η ευτυχής συγκυρία να βρεθεί ένα πλάσμα στον δρόμο σου που η δοτικότητά του θα σε καταπιεί και θα σε γεννήσει ξανά, ναι, είναι αξιοζήλευτη. Γιατί τα προβλήματά σου ποτέ δε θα πάψουν να τρέχουν και να ανανεώνονται, κάποιοι φόβοι θα είναι μόνο δικοί σου, δε θα μπορείς να τους μοιραστείς, θα υπάρχουν πάντα μέρες ή ώρες που θα θες χρόνο με την πάρτη σου και η φρίκη αυτή θα σου αρέσει. Τίποτα από τα παραπάνω, όμως, δεν μπορεί να αναιρέσει τη χαρά ν’ αγαπάς, να νιώθεις να σε αγαπούν και κάπως έτσι γίνεσαι να λίγο πιο γενναίος.

Γιατί, σε τελική ανάλυση, λες πιο εύκολα πως όλα θα περάσουν, σηκώνεσαι πιο τσαχπίνικα εκείνη την κακή Δευτέρα για τη δουλειά, αφού σε παρηγορεί πως κάποιος θα σε περιμένει. Λες πιο εύκολα πράγματα τα οποία άλλοτε θα τα θεωρούσες ξεβράκωμα του άπιαστου εγώ σου, κι είσαι εντάξει με αυτό. Με άλλα λόγια, κοιτάς τον κόσμο από μια ματιά λίγο πιο μακρινή και βλέπεις τα στραβά και τ’ άσχημά του λίγο πιο αστεία. Μπορείς να είσαι ευχαριστημένος με μια σφιχτή αγκαλιά πριν πέσετε για ύπνο, κάτι που πριν θεωρούσες κοινότοπο. Αν αυτό θεωρείται αλλαγή, αν τέτοια δεσίματα μας κάνουν να φαινόμαστε κρεμασμένοι ή εξαρτώμενοι απ’ τους συντρόφους μας, τώρα που το σκέφτομαι, τιμή μου και καμάρι μου που τα έπαθα. Τέτοια ατυχία εύχομαι σ’ όλους σας, της κρεμάλας.