Ο Ζούγκενμπερκ ζητά συγγνώμη κι απολύει casually 11.000 άτομα

Η επικαιρότητα της τελευταίας εβδομάδας, μας βρίσκει για άλλη μια φορά να διαβάζουμε νέα απογοητευτικά. Ο Μαρκ Ζουγκενμπεργκ, ανακοίνωσε την απόλυση 11.000 υπαλλήλων, της εταιρίας του Meta. Μέσα στο γενικότερο κλίμα απολύσεων που επικρατεί στους κολοσσούς των social media, η σκέψη που κυριαρχεί είναι αυτή της αδικίας, για ανθρώπους που χάνουν τη θέση τους και την ασφάλειά τους, εν μια νυκτί, με δυο-τρεις σειρές ως δικαιολογία. Μήπως αυτή είναι η νέα τάξη πραγμάτων πια; Δίπλα στα βιογραφικά μας μπαίνει αυτομάτως κι η σφραγίδα του αναλώσιμου; Κι αν ναι, που όπως φαίνεται αυτή είναι η απάντηση, πάλι τ’ αντανακλαστικά μας περιορίζονται στην αλλαγή σελίδας και την προσπέραση του γεγονότος;

Πιο συγκεκριμένα, η εταιρία Meta απέλυσε το 13% των υπαλλήλων της, από Facebok και Instagram. O Ζουγκενμπεργκ δήλωσε πως η μείωση του εργατικού δυναμικού κατέστη αναπόφευκτη, καθώς η εταιρία αν κι υπέρ στελεχωμένη, δεν ήταν πια όσο παραγωγική απαιτούν τα σημερινά δεδομένα. Τα βέλη για τη μαζική απόλυση εργαζομένων πέφτουν στην Apple, η οποία σύμφωνα με πληροφορίες που διαρρέουν από τη Meta, μειώνει τη δυνατότητα χρήσης σήματος για χρήστες iphone, πράγμα που δυσκολεύει την αγορά κι αξιοποίηση των διαφημίσεων εκ μέρους της εταιρίας. Σε ένδειξη συμπαράστασης προς όλους αυτούς που έχασαν τη δουλειά τους, παρέχεται η αποζημίωση απόλυσης που διαρκεί 16 εβδομάδες, αλλά κι η παροχή εξάμηνης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Μια κίνηση μάρκεντιγκ, αφού η αλήθεια είναι πως μετά τις απολύσεις του Elon Musk, που χαρακτηρίστηκαν ενάντια σε κάθε εργατικό δίκαιο κι απαράδεκτες, οι υπόλοιπες εταιρίες είχαν την ευκαιρία να κάνουν τις απολύσεις τους, ας πούμε, λίγο πιο ήπιες. Για τα μάτια του κόσμου τουλάχιστον.

Σε ανθρώπινο επίπεδο, είναι πιο δύσκολο να αραδιάσεις δυο σκέψεις στη σειρά και να καταλήξεις σε κάποιο συμπέρασμα. Είναι ανήκουστο να χάνεις τη δουλειά σου από τη μια στιγμή στην άλλη, όχι επειδή δεν την κάνεις καλά, αλλά επειδή κρίνεσαι περιττός ξαφνικά. Η έννοια της σταθερότητας πια αποτελεί προνόμιο που λίγοι είναι σε θέση να απολαμβάνουν και το μόνο που απομένει είναι η αλληλεγγύη ανάμεσα σε ανθρώπους που ο ένας συμμερίζεται τον άλλον.

Πώς μπορείς να συμπαρασταθείς στον διπλανό σου, που μέχρι χθες αποκαλούσες συνάδελφο, απλώς γιατί εσύ στάθηκες τυχερός ενώ αυτός όχι; Η απάντηση είναι απλή μάλλον. Στέκεσαι εκεί για να πεις πως όλα θα πάνε καλά, με την ελπίδα να βγει αληθινή η φράση. Συμπαράσταση καμιά φορά είναι κι η κατανόηση, χωρίς επιπλέον προσθήκες. Ένας άνθρωπος να μοιραστείς τον φόβο και την αγωνία σου για το τι μέλλει γενέσθαι, ικανός ν’ αντιληφθεί στο μέγιστο τι θα πει “μένω ξεκρέμαστος”.

Συνηθίζουμε, γεγονότα που δεν αγγίζουν τη σφαίρα επιρροής μας, να τα προσπερνούμε με ευκολία. Η αλήθεια είναι πως η είδηση αυτή είναι πιο επίκαιρη από ποτέ αφού ο καθένας θα μπορούσε ν’ αποτελεί μέλος στη λίστα των περιττών υπαλλήλων. Αποδεχόμενοι την αστάθεια στη νέα τάξη πραγμάτων, το ότι άλλοι αποφασίζουν για εμάς σε πολλούς τομείς πέραν της εργασίας μας και την πικρή αλήθεια πως μοιάζουμε με πιονάκια καμιά φορά, τι μένει; Η επιμονή μας να κρατήσουμε την ιδιότητα του ανθρώπου αλώβητη παρά τη λάσπη που μας ταΐζει η καθημερινότητα. Καλό είναι να προσέχουμε τη βολή μας, μα είναι ακόμα καλύτερο αν του διπλανού μας η βολή χαθεί, ν’ απλώσουμε ένα χέρι και να πούμε «είμαι εδώ για σένα».

Κι είναι αρκετό όταν όλα χάνονται, να αισθάνεται κανείς πως δεν ανεβαίνει βουνά μόνος του, πως κάποιος τον πονά στ’ αλήθεια. Ενσυναίσθηση και προσπάθεια να δώσεις κουράγιο, είναι ίσως η έκπληξη απέναντι στη λογική που καλούμαστε όλοι ν’ αντιμετωπίσουμε: Δε μετράς για το ποιος είσαι, αλλά για το αν συμφέρεις.