Όσα κάνεις πως δε βλέπεις από έρωτα

Όταν μιλάμε για καψούρες, βλέμματα που θα θέλαμε να υπόσχονται το κάτι παραπάνω, κάπου πιο πέρα στη διαδρομή μας περιμένει και η πλάνη. Είτε αυτή που θα δημιουργήσει το πρόσωπο απέναντί μας, είτε αυτή που θα φτιάξουμε εμείς, προκειμένου να κρατήσουμε τον έλεγχο, ο οποίος στο μυαλό μας μοιάζει πιο πολύ με τρόπαιο. Όσον αφορά τη δεύτερη περίπτωση, στέκεσαι άκαμπτος κι απόλυτος χωρίς να βλέπεις ποιον πραγματικά γουστάρεις, χωρίς να ζεις τη δική σας πραγματικότητα, κυρίως γιατί τρέμεις να ξεκουνήσεις από τη θέση ασφαλείας που τοποθέτησες τον εαυτό σου.

Σε ειδύλλια και γνωριμίες που βρίσκονται στην αρχική τους φάση, είναι λογικό να υπάρχει ένα κούμπωμα, μια στάση που δε μας εκφράζει απόλυτα ως προς τον άνθρωπο που είναι μαζί μας. Αυτό που δεν είναι λογικό, είναι να αρνείσαι να δεις ποιον πραγματικά έχεις βάλει στο μυαλό σου, γιατί απλούστατα φοβάσαι μη βρεθείς σε μια κατάσταση πέραν του δικού σου πεδίου ελέγχου. Έχεις ερωτευτεί κάποιον που είναι απίστευτα δοτικός και ρομαντικός, αλλά μόνο τις ώρες που αυτός θέλει και μπορεί. Κι αυτό το παραμύθι στο κεφάλι σου επιλέγεις να το βαφτίσεις ωράριο, ή δουλειά, ή όπως αλλιώς θες, αρκεί να μη δεις την αλήθεια κατάματα. Γιατί τότε θα πρέπει να αντιδράσεις άμεσα, να βάλεις τον εαυτό σου σε μια θέση επίπονη που ίσως δε σου ταιριάζει η διαχείρισή της.

Γουστάρεις σαν παλαβός αυτόν που είναι εκεί για σένα μόνο όταν οι υπόλοιπες επιλογές του τον έχουν πια ξεχάσει. Κι ας ζεις εσύ το απόλυτο όταν κλείσει η πόρτα και βρεθείτε μόνοι σας. Σε κυνηγούν σκέψεις πως ήρθε η ώρα να φύγεις, γιατί δεν εκτιμάς τον άλλον όπως θα έπρεπε, αλλά έλα μωρέ, μέχρι αύριο θα σου έχει περάσει. Πέρα από το πέπλο, όμως, εκεί που μας χαιρετά η πραγματικότητα, τι γίνεται;

Ο καθένας μας στο άκουσμα της λέξης «πλάνη» φέρνει διαφορετικό σενάριο στο μυαλό του, με σκαλέτα κοινή: «Άλλα έβλεπα, άλλα ήθελα να δω, κάποια στιγμή ξύπνησα.» Οι συνθήκες που μας οδηγούν στο να ερμηνεύουμε διαφορετικά τα πράγματα απ’ ότι είναι στ’ αλήθεια, βρίσκοντας τη ρίζα τους σε εμάς τους ίδιους. Είτε βλέπεις κάποιον σοβαρά, είτε απλώς φλερτάρεις, χρειάζεσαι την αίσθηση ελέγχου για ν’ αποφύγεις ένα ακόμα στραβοπάτημα. Η ιδέα πως αν ζυγίσεις όσα πεις, όσα κάνεις κι αν ορίσεις με ακρίβεια τα όρια μεταξύ σας, θα πετύχεις τη χρυσή τομή στη σχέση.  Παγίδα τεράστια, που ίσως είναι αυτή που τελικά μας οδηγεί σε λάθος βήματα. Οι άνθρωποι που γνωρίζουμε αργά ή γρήγορα θα δείξουν τον πραγματικό τους εαυτό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την πορεία της σχέσης μας μαζί τους. Το θέμα είναι πως αποτελεί στοιχείο τραγελαφικό, να προσπαθεί κανείς να κρατήσει χαλινάρι στο πιο ανεξέλεγκτο συναίσθημα που πέρασε ποτέ από τούτο το σύμπαν, την καψούρα. Δε μετράς τι δείχνεις, τι έδωσες και τι σου γύρισαν, διότι διαφορετικά, το μόνο βέβαιο πως θα τα κάνεις μπάχαλο τα πράγματα πριν καλά-καλά αρχίσουν.

Τα έχουμε πει πολλές φορές, μα είναι πολλές οι περιπτώσεις που πρέπει να τα επαναλαμβάνουμε στο κεφάλι μας. Έλεγχο μπορείς να ασκήσεις στα λεφτά σου, στο πόσο θα φας, στα φορολογικά σου -γιατί όχι- και στη δουλειά σου. Εκείνο που δε χωράει το άθλημα, είναι οι σχέσεις σου με ανθρώπους που σε ταράζουν, που κάνουν το δέρμα σου αναψοκοκκινίζει και τα μάτια σου να λάμπουν στη θέασή τους. Απλά τα πράγματα, ξεκάθαρα. Ξεκίνα ό,τι πάει να ξεκινήσει, ή συνέχισε αυτό που είχες αφήσει στη μέση. Τίποτα δε γυρίζει πίσω και τίποτα δεν κρατά για πάντα. Θα ερωτευθούμε, θα κάνουμε λάθη, θα πληγώσουμε ανθρώπους κι ίσως κάποια στιγμή έρθει η σειρά μας να φάμε τη λάσπη και να μαζεύουμε ξανά τα κομματάκια μας. Όσο προσπαθούμε να τ’ αποφύγουμε με το προσωπείο του δυνατού, πρώτον, πιο συχνά θα τα τρώμε στα μούτρα και δεύτερον, δε θα είμαστε οι δυνατοί της ιστορίας, αλλά οι χέστες. Friendly reminder.