Όταν είσαι η επόμενη μετά από μια τραυματική σχέση

Ας μιλήσουμε για το healing, αυτό που οι σχέσεις προσφέρουν. Πώς είναι να νιώθεις πως αγαπιέσαι ξανά, έχοντας συνηθίσει σε συναισθήματα που δε σε έκαναν να νιώθεις σημαντικός. Όμορφο, μα δύσκολο ταυτόχρονα. Για σένα, γι’ αυτόν που τώρα καλείται να διαχειριστεί όλα σου τα κομμάτια, χωρίς να είναι σε θέση να γνωρίζει πώς αποκτήθηκε το καθένα απ’ αυτά. Κι εδώ γεννιέται κι η απορία, αν νιώθουμε βάρος καμιά φορά, να δεθούμε με ανθρώπους που ξέρουμε εκ των προτέρων ότι δε θα είναι εύκολο το πάρε-δώσε. Αυτή τη φορά, όμως, θα σταθούμε στη θετική απάντηση.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του, δε βίωσε έντονο συναισθηματικό πόνο. Απόρριψη, χωρισμό από σχέση που δεν αποτελούσε κοινή επιθυμία, κέρατο, οτιδήποτε. Πρόκειται για ένα μούδιασμα που σε κάνει να δεις τον εαυτό σου με τη μια τόσο διαφορετικά, και συνήθως η ζυγαριά δε γέρνει υπέρ σου. Μειώνεις την αξία σου, σκέφτεσαι πως εσύ φταις για τον πόνο σου, που αν και δεν είναι σωματικός, το να σηκωθείς από το κρεβάτι κάποιες μέρες μοιάζει με θαύμα. Κι έτσι, φτάνοντας η στιγμή που ερωτεύεσαι ξανά, αντιλαμβάνεσαι πως θα πρέπει να διαχειριστείς κι ένα τραύμα.

Το παν για να πετύχεις ισορροπία, είναι να δημιουργηθεί συναισθηματική ασφάλεια. Να νιώθουν κι οι δύο πως γυρίζουν σ’ έναν άνθρωπο δικό τους, κι όχι σε κάποιον που αύριο μπορεί κάλλιστα να πει “σε βαρέθηκα”, να πάρει την τσαντούλα του και μην τον είδατε. Συναισθηματική ασφάλεια πετυχαίνεις όταν μπροστά σε κάποια εκδήλωση του τραύματος αυτού από τον σύντροφό σου, εμβαθύνεις στο τι θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Τι θα ήθελε για να νιώσει καλύτερα, τι μπορείς να προσφέρεις που θα σε κάνει εξίσου να νιώθεις καλά. Βήμα-βήμα, να γίνει κάτι που συμβαίνει κι όχι κάτι που ορίζει τον σύντροφό σου. Να αποστασιοποιηθείτε από κατάλοιπα του παρελθόντος που φέρνουν στην επιφάνεια συμπεριφορές αγκάθια, φωνές, καχυποψία, φόβο πως θα βγεις κι εσύ μια σκάρτη ιστορία. Πράγματα που στην αρχή, είναι σημαντικό να τα διαχωρίσεις ως ένα βαθμό από το ταίρι σου. Δε βλέπεις τον χαρακτήρα, βλέπεις το πέπλο της πληγής του.

Οι άνθρωποι κάνουμε θαύματα, αν ανοίξουμε το στόμα μας τη σωστή στιγμή, για τους σωστούς λόγους. Αν αποφασίσεις να μην παραιτηθείς, έχεις ήδη κάνει το πρώτο βήμα. Να επικοινωνείς, να σκέφτεσαι φωναχτά όλους τους λόγους που διάλεξες αυτόν τον άνθρωπο, γιατί αυτό είναι που χρειάζεται. Κι όσο κλισέ κι αν φαίνεται σε σένα που διαβάζεις αυτές τις σειρές, αλίμονο σε αυτούς που δεν ένιωσαν ποτέ πως δε θα υπάρξει επόμενη μέρα στον ορίζοντα. Πως δεν υπάρχει άλλη αγκαλιά εκεί έξω να τους δεχθεί. Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για βάρβαρη πραγματικότητα, ικανή να σε ισοπεδώσει και να σε πείσει πως δε φαίνεται ούτε μισή πιθανότητα ν’ αγαπηθείς ξανά. Γι’ αυτό κι όταν με το καλό συμβεί, θες να το τσεκάρεις χίλιες φορές, προτού αφεθείς.

Μέσα σ’ όλα αυτά δε βρίσκεται πράγματι, κάτι το παράλογο. Υπάρχουν οι μεν, που έχουν ανάγκη να πάρουν κι οι δε, που θέλουν να δώσουν στην προκειμένη. Δε θα πρέπει να μας σταματά η μεταβλητή της ανασφάλειας, της πληγής, εκτός κι αν γίνεται όπλο εναντίον μας. Γιατί στο κάτω κάτω ποιος τη γλίτωσε αυτή τη λακκούβα; Αυτό που αξίζει να δίνουμε ξανά και ξανά σαν υπενθύμιση στους εαυτούς μας, είναι πως ο καθένας από εμάς, είναι σε θέση να γίνει ο καλύτερος σύντροφος που έχει γεννηθεί ποτέ. Να ακούει, να συγχωρεί, να αγκαλιάζει αντί να θιχτεί, να φροντίζει όπως θα ήθελε να τον φροντίσουν. Και δεν μπορούμε να εγγυηθούμε χίλια τοις εκατό πως θα τις κλείσουμε όλες τις πληγές, μονάχα πως δε θα γεννήσουμε νέες. Εκεί πετύχαμε bingo: Ο πόνος μοιάζει πια πιο μακρινός στη μνήμη, η αγκαλιά πιο γνώριμη- ένα σημείο αναφοράς. Ισορροπία επετεύχθη.