Ό,τι μας συγκινεί είναι το υλικό απ' το οποίο φτιαχτήκαμε

Μέσα σ’ όλα αυτά τα παράδοξα που συνιστούν το εγώ μας, κάπου προς την κορυφή της λίστας βρίσκονται εκείνα που μας καθορίζουν και μας σκιαγραφούν. Οι εικόνες που μετέπειτα θα μετατραπούν σε λέξεις για να σε περιγράψουν, να χαράξουν τα σημάδια που θα σε κρίνουν εγωιστή, καλόκαρδο, παρορμητικό ή ανιαρό. Μόνο που, αν με ρωτάς, σημασία δεν έχουν όλα αυτά· οι περιγραφές και τα λόγια που θ’ αφήσουμε πίσω μας να θυμίζουν πως κάποτε περάσαμε από αυτόν τον δόλιο κόσμο, δημιουργώντας  κάποιο αποτύπωμα. Σημασία έχουν όσα κάναμε κι όσα νιώσαμε για να δημιουργήσουμε τα λόγια και τις εικόνες που μας ακολούθησαν. Έλα να μιλήσουμε για συγκινήσεις που μας έδωσαν την δική μας προσωπική ετικέτα.

Μεγαλώνοντας, θα λέγαμε πως οι πράξεις μας αποκτούν μεγαλύτερη βαρύτητα, μεγαλύτερο κόστος για τον τρόπο που εμείς οι ίδιοι καλούμαστε ν’ αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας. Πόσα κατάφερες, πότε τα πέτυχες, με τι κόστος και τι σκορ έκανες τέλος πάντων σε σχέση με τους άλλους; Η αξία ενός ανθρώπου μετριέται συνήθως σύμφωνα με προδιαγεγραμμένες σταθερές, η επιτυχία, το status, η άποψη και κριτική των άλλων, το πόσο συμβαδίζει ή όχι με τ’ αναμενόμενα για τα προσωπικά του standards. Κι η ζωή περνάει με βάση το τρέξιμο που ρίχνουμε για ν’ αποδείξουμε πως είμαστε κάποιοι, πως μπορούμε ν’ αγαπηθούμε, να σταθούμε σε σχέσεις και κύκλους, ή μέχρι ν’ ακούσουμε εκείνο το “μπράβο” από την οικογένειά μας που δε θα είναι από υποχρέωση, αλλά από μεράκι.

Η αλήθεια νομίζω πως δε βρίσκεται εκεί, όμως, αλλά πολύ μακριά. Είμαστε ο εαυτός που βγαίνει στις πτυχές της ζωής που δε χωρούν προβολείς. Μας καθορίζουν τ’ αγαθά μας πάθη, εκείνο το ταλέντο που μεγαλώνει τη σπίθα στα μάτια όταν μιλάμε γι’ αυτό. Η αγάπη εκείνη που είτε σε κατέστρεψε, είτε σου έμαθε να χαμογελάς με τρόπους που δε γνώριζες πως μπορείς. Δε σε καθορίζει τόσο εκείνη η προαγωγή, αλλά πολύ περισσότερο το ρίγος που νιώθεις όταν βλέπεις αδύναμους ανθρώπους και κόβεις και τη σάρκα σου προκειμένου να βοηθήσεις. Το αποτύπωμα που σε ξεχώρισε από τους άλλους γύρω σου, ίσως να ήταν εκείνη η τρέλα σου ν’ αρπάζεις έναν σάκο όταν μαυρίζει η ψυχή σου, για μέρος που δε σε ενδιαφέρει και πολύ. Είμαστε ξεχωριστοί, γιατί ένα χρώμα της ψυχής πάνω μας λάμπει περισσότερο. Γιατί κάποιοι από χαρά ίσως κλαίμε κι άλλοι ξεσπάμε σε νευρικά γέλια.

Δεν ξέρω αν έχω γνωρίσει τόσους πολλούς ανθρώπους στη ζωή μου για να μπορώ να το πω με βεβαιότητα, μα αυτό που μας μένει από τους άλλους, είναι και η σφραγίδα που μετράει πάνω τους. Η αύρα που γεννιέται μέσα από ό,τι ο καθένας αγαπά, μισεί, λατρεύει και φοβάται. Ο ενθουσιασμός μου για το καινούργιο ίσως στους άλλους με καθιστούσε παιδί ανυπόμονο κι παρορμητικό. Αυτή είναι η εξήγηση που έχω να σου δώσω για συγκινήσεις και συναισθήματα που έχουν ποδοπατήσει σκορ, επιτυχίες, αποτυχίες και σχόλια από παρατρεχάμενους. Μας ορίζουν κι αυτά σ’ ένα κομμάτι της ζωής μας, αλλά σε δεύτερο, ίσως και τρίτο επίπεδο. Ψιλά γράμματα θα μου πεις, ποιος νοιάζεται γι’ αυτά. Μήπως θα έπρεπε όμως;

Ξοδεύουμε πολύ χρόνο, ίσως ατελείωτο χωρίς να έχουμε βρει ποιοι πραγματικά είμαστε στο τέλος του δρόμου. Οι απαντήσεις βρίσκονται εκεί που δεν τις περιμένεις, εκεί που πιστεύεις πως τίποτα αξιόλογο δεν έχει σημειώσει ο χαρωπός εαυτός σου. Δεν έχει κανένα νόημα αν λες πως σιχαίνεσαι το ψέμα, αν δεν έχεις ξεστομίσει ούτε μισή αλήθεια στη ζωή σου. Ούτε ισχύει πως είσαι άνθρωπος της τελευταίας στιγμής, αν τσεκάρεις και τις κάλτσες που θα βάλεις την επόμενη μέρα στη δουλειά- μεταξύ μας τώρα. Οι δηλώσεις απέχουν πολύ από τις πράξεις. Πίσω από τις τελευταίες, κρύβεται ό,τι μας κινεί, η αλήθεια που κουβαλάμε και καμιά φορά κωλώνουμε να δείξουμε ακατέργαστη. Αυτοί είμαστε, έτσι φτιαχτήκαμε. Από εικόνες, κλάματα, φωνές κι αγκαλιές που ήρθαν και σμίλευσαν το μέσα μας. Αν ψάχνεις ακόμη τη δική σου σφραγίδα, θα τη βρεις στο αμοντάριστο υλικό, σ’ αυτό που δημιουργείς αυθόρμητα χωρίς να το πάρεις πρέφα. Trust me.