Πιο εύκολες οι σχέσεις αν λέγαμε ξεκάθαρα «τώρα ζηλεύω»

Κάθε σχέση -δύσκολα μπορούμε εδώ να προσθέσουμε τον αστερίσκο της εξαίρεσης- θα περάσει από κύματα και κρίσεις ζήλειας. Λογικό μεν, μη διαχειρίσιμο πολλές φορές. Αν μάλιστα σκεφτούμε πως αυτή συνήθως προκύπτει όταν υπάρχει πραγματικό συναίσθημα, το άτομο που καλείται να τη διαχειριστεί, προδιατίθεται να υποχωρήσει, αφού ελλοχεύει η χαρά της κολακείας που κρύβεται σε αυτό. Από την άλλη είναι και αυτός που τη βιώνει στο πετσί του με τον πιο ενοχλητικό και μια παθούσα μπορεί να επιβεβαιώσει πως όχι μόνο δε σε αφήνει να ηρεμήσεις αλλά ξεπερνάς ευρηματικά σενάρια του Ταραντίνο και η ανασφάλεια βαράει κόκκινο. Δεν το φανταζόσουν έτσι το love story, ε; Το ερώτημα που προκύπτει επομένως είναι τι κάνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις.

Αρχικά η απάντηση θα μπορούσε να είναι αμφιλεγόμενη, εφόσον πρόκειται για ένα συναίσθημα που μπορεί να προκαλέσει αντιδράσεις που θα χαρακτηρίζαμε πρωτόγνωρες ή και αστείες. Η πιο γνώριμη και αναμενόμενη αντίδραση είναι αυτή της έντασης που συνήθως έχει τη δύναμη να εκτροχιάζει τα πράγματα, εφόσον η ψυχραιμία πάει περίπατο και ξεστομίζονται λέξεις που δε μας κάνουν να φαινόμαστε ερωτευμένοι, αλλά εγωιστές με περικεφαλαία. Φωνάζεις και ωρύεσαι γιατί το δίκιο σε πνίγει, η εικόνα που βλέπεις με ένα τρίτο πρόσωπο σε πληγώνει και σε βγάζει από τα ρούχα σου, γιατί ξέρεις καλά πως δε σου αρέσει η αβεβαιότητα από το έτερον σου ήμισυ που δε σε έχει σε εκτίμηση και τα σχετικά. Τυχαίνει όμως να μην υπολογίσουμε μερικές φορές πως ακόμα και το ταίρι μας, ίσως να μην μας φέρνει εσκεμμένα σε τούτη τη θέση. Άρα με φωνές και κακό, κατά πάσα πιθανότητα δε θα βγάλουμε άκρη, τουλάχιστον μακροπρόθεσμα, για να πούμε πως τελικά η μπόρα πέρασε.

Ο άλλος δρόμος είναι ο δύσκολος, αλλά και ο πιο αξιοθαύμαστος, αυτός που αν είχε ακολουθηθεί από κάθε ζευγάρι, θα λέγαμε πως οι άνθρωποι μπορούμε να την παλέψουμε ξεβολεμένοι και χωρίς τα ροδοπέταλα που μας μάθανε πως κάθε σχέση χρειάζεται. Μιλάμε για αμοιβαία και ωμή ειλικρίνεια που άλλοτε μπορεί να φανεί επίπονη για να την ξεστομίσεις με τα κατάλληλα λόγια, για να κάνεις τους χειρισμούς σου και να μη βρεθείς στον άσσο, ενώ προσπαθείς να χτίσεις γέφυρες επικοινωνίας. Είναι πιο απλό απ΄ όσο φαντάζεται κανείς, γι’ αυτό και ίσως θα το δούμε πιο σπάνια σε άλλες σχέσεις ή ακόμα και στη δική μας. Εντοπίζεις ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα, τι σε κάνει να κοιτάς το ταίρι σου με καχυποψία. Ο συνάδελφος στη δουλειά, ο φίλος που ίσως δεν είναι και τόσο φίλος, ο γείτονας που θες να του αδειάσεις τα σκουπίδια στο χαλάκι της εισόδου γιατί πας να σκάσεις. Όλα μπορούν να συμβούν, όλα όμως μπορείτε να τα βάλετε κάτω και σιγά σιγά να πάψουν να είναι εμπόδια. «Αυτό που κάνεις με ενοχλεί, νιώθω πως σε χάνω». Και κάπως έτσι γίνεται η αρχή και με τα κατάλληλα λόγια μπορείς να βάλεις το ταίρι σου έστω και για λίγο στη δική σου δύσκολη θέση.

Για να το δούμε το πράγμα πιο σφαιρικά, σχέση χωρίς ζήλεια άσε με να σε πείσω πως θα ήταν τουλάχιστον χλιαρή. Όταν καλούμαστε να βγούμε αλώβητοι από αυτή όμως, θεατρινισμοί και παιδιάστικες συμπεριφορές είναι η κλασική παγίδα που πέφτουμε και υποβαθμίζουμε μονομιάς μια σχέση που μπορεί να χρειάστηκε πολύ κόπο για να χτιστεί και να φτάσει εδώ που έφτασε. Και σίγουρα σου ήρθε μια εικόνα στο μυαλό, είτε για κάποιον που είχες κάποτε και έχασες τζάμπα, είτε για κάποιον που θα θες να φτύσεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη αν τον χάσεις από λάθος σου. Αν ανοίγαμε όλοι τα χαρτιά μας σε τέτοιες καταστάσεις θα γλιτώναμε κρίσεις υπερβολής, σε στιγμές που ο ρεαλισμός σε σώζει, αλλά δε βλέπεις μπροστά σου για να τον αξιοποιήσεις και να πας ένα βήμα μπροστά με το άτομο που αγαπάς. Οι σχέσεις δεν είναι πεδία μάχης, για να βγάλουμε νικητές, χαμένους και τελικό σκορ για το ποιος μεγαλούργησε και πλήγωσε τον άλλον πιο πολύ. Τις φτιάχνουμε για να αγαπάμε ελεύθερα και ευτυχισμένα, χωρίς περιορισμούς, και αυτό ακριβώς είναι το τείχος απέναντι σε τρίτα πρόσωπα που φουντώνουν την αμφιβολία που τόσο θα θέλαμε να ξορκίσουμε.