Πολλές φορές αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που βάζει τελεία ανάμεσα σ’ ανθρώπους, αυτό που τους απομακρύνει τόσο βίαια, χωρίς ποτέ να έχει καθοριστεί ξεκάθαρα, αν το ήθελαν κι οι δυο, ή έστω ένας μόνο από τους δυο. Ποια είναι αυτή η στιγμή που κάποιος άλλος αποφασίζει για σένα, σε τοποθετεί σε μια θέση που μοιάζει με κόλαση και σου λέει πως εδώ θα κάτσεις, εδώ είναι το μέρος σου. Άλλοι το λένε χωρισμό, άλλοι συγκυρία, άλλοι πως έτσι έπρεπε να γίνει κι αν η ζωή δε στο δίνει, κάτι ξέρει.
Μπούρδες. Αυτό που έμαθα εγώ, σ’ εκείνη την ξεχωριστή θέση, είναι πως πνίγηκα. Πνίγηκα σε θέση που εσύ μ’ έβαλες, για μια απόφαση που εσύ πήρες, χωρίς ποτέ ν’ αποκτήσω δικαίωμα σ’ ένα ρημάδι «αντίο». Αν η παρηγοριά είναι πως έτσι έπρεπε να γίνει, και πως θα είναι καλύτερα, τότε γιατί ακόμα δεν είμαι καλύτερα, γιατί ακόμα με τρώει μια ιστορία που κανονικά ούτε να θυμάμαι δε θα ‘πρεπε; Γιατί με τρως εσύ. Η εικόνα σου, η φωνή σου, με τρως ολόκληρη. Κι εκεί που είμαι σίγουρη πως σε μισώ γι’ αυτό μου το κουσούρι πια, εκεί ακριβώς είμαι σίγουρη ότι ούτε να το ξεστομίσω δε θα μπορέσω ποτέ, όχι να το νιώσω.
Η μόνη σιγουριά που νιώθω απέναντί σου, ακόμα κι αν έχω να ακούσω τη φωνή σου μήνες, είναι πως μου ανήκεις. Όχι εγωιστικά, όχι για ένα καπρίτσιο. Μου ανήκεις, όπως σου ανήκω. Όπως ακριβώς επιβεβαιώνεται πως κάθε φορά που γυρίζω τα μάτια μου αλλού νιώθω αμέσως πως το κάνω τζάμπα, άδικα. Είσαι εκεί, δε φεύγεις ποτέ. Έτσι ξέρω πως δεν έφυγα κι εγώ από σένα. Κι ο μόνος εγωισμός που απομένει πια σε κάτι ξεφτισμένες συμπεριφορές και κάτι λόγια μισά, είναι πως απαιτείς στο τέλος τα πράγματα να έρθουν όπως σου αξίζουν.Όχι όπως η ζωή ορίζει, όχι γι αυτό το «καλό» σου που όλοι σου πιπιλίζουν το κεφάλι, μπας και σταματήσεις την γκρίνια. Όπως θες, όπως θέλω, όπως πρέπει κι έπρεπε από την αρχή.
Η ζωή κάνει κύκλους, πάει μπροστά, σου φέρνει ανθρώπους, σου παίρνει κάποιους άλλους. Απ’ όλα τα πήγαινε-έλα, το δικό σου δεν το δέχτηκα ποτέ, όσο κι αν πιέστηκα, όσο κι αν προσπάθησα. Η μόνη σιγουριά που αφήνω να με κατευθύνει είναι αυτή του χρόνου. Πως αυτός θα περάσει, θα φέρει ξανά σειρά, ξανά ισορροπία και τότε θα είσαι δίπλα μου, όχι απέναντί μου. Πως τότε δε θα υπάρχουν πια πίσω μπρος, πως θα με κοιτάξεις πια στα μάτια και θα ξέρω ότι τελείωσαν οι αναπάντητες απορίες.
Το τέλος αυτή τη φορά δικαιούμαι να το ορίσω εγώ, όμως δε θέλω να είμαι μόνη σ’ αυτό. Θέλω να τελειώσει μαζί σου. Θέλω να ξυπνήσω ένα πρωί χωρίς να σε σκεφτώ και να μαυρίσω, χωρίς να τσαντιστώ στην ιδέα ότι περνάς καλά και χωρίς εμένα. Το τέλος για μένα θα έχει έρθει, όταν δε θα παριστάνω πια πως δε νοιάζει, όταν δε θα κρύβομαι για να κοιτάξω φωτογραφίες σου.
Ο κύκλος μας δεν έκλεισε ποτέ κι όταν εκείνη η ώρα φτάσει, είμαστε υποχρεωμένοι να τον κλείσουμε σωστά, ευτυχισμένα. Και δε μου το χρωστάει η ζωή, εσύ μου το χρωστάς, εσύ κι οι αποφάσεις σου.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αλίκη Μουσμούλα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
