Η αλήθεια είναι πως το κεφάλαιο καθημερινότητα, πολλούς απογοητεύει καθημερινά κι άλλους τόσους τους ξεβολεύει από το ιδανικά προκαθορισμένο σενάριο ζωής. Υποχρεώσεις που κατάφεραν να σφραγίσουν την είσοδό μας στην ενήλικη ζωή, που κάποτε τόσο επιθυμούσαμε, ευθύνες κι απαιτήσεις που καλώς ή κακώς βαραίνουν πια την πλάτη μας, νοητά τρόπαια, που αν κατακτηθούν, μας γεμίζουν λίγο παραπάνω. Το ερώτημα είναι όμως, πώς αυτά τα τρόπαια που κάθε φορά άλλον τίτλο κουβαλούν για τον καθένα μας, θα γίνουν τελικά πραγματικότητα μέσα από την πίεση που μας προκαλούν. Έχουμε ποτέ μας αναλογιστεί πόσα έχουμε πετύχει, ή και χάσει αδίκως εξαιτίας του παράγοντα της πίεσης, που αλλάζει τις ισορροπίες στην απόδοσή μας; Πόσα πράγματα θα άλλαζαν εάν μπορούσαμε με ένα κουμπί να σβήσουμε αυτή την μαύρη τρύπα άγχους που σε στιγμές τόσο σημαντικές για εμάς, μάς πάει ένα βήμα πίσω; Μπορεί τελικά ο καθένας από εμάς να λειτουργήσει κατά τρόπο εντυπωσιακό, ακόμα κι αν οι συνθήκες μοιάζουν τραγικές;
Η ρουτίνα από μόνη της δεν είναι εύκολη κι ευχάριστη για όλους, πράγμα που σημαίνει πως για να αντεπεξέλθει κανείς στις υποχρεώσεις του χρειάζεται το κίνητρό του, το λεγόμενο boost που θα τον σηκώσει από το κρεβάτι χωρίς κατεβασμένα μούτρα και με μια στάλα περισσότερη όρεξη. Πίστεψέ με, το τελευταίο μόνο ασήμαντο δεν είναι. Σχετικά με την πίεση και την αντοχή μας σε αυτή, όλοι πέφτουμε σε μια συγκεκριμένη επίφαση που αφορά την αποδοτικότητά μας.
Το πιο σύνηθες είναι να πιστέψει κανείς πως εξαιτίας του αυξημένου φόρτου που μπορεί να προκύψει, χάνουμε τον έλεγχο, πέφτουμε έξω και δεν είμαστε απόλυτα συνεπείς στις υποχρεώσεις μας. Με άλλα λόγια, «δε χωράνε πολλά καρπούζια κάτω από μία μασχάλη». Και μέχρι ενός σημείου θα πούμε πως είναι αποδεκτό πως οι απαιτήσεις της ζωής μας τείνουν κάποιες φορές να αψηφούν την ανθρώπινή μας φύση και να μας στήνουν στον τοίχο σαν μηχανές έτοιμες να μπουν σε λειτουργία ταχέως ρυθμού. Μιλάμε ακριβώς για τις στιγμές που νιώθεις πως πιάνεις πάτο από αντοχή, αλλά ο δρόμος είναι μακρύς ακόμα και ποιος σου είπε πως έχεις το δικαίωμα να σταματήσεις; Αυτή είναι η περίπτωση που η δημιουργικότητα πάει περίπατο και χρειαζόμαστε αποσυμπίεση, αν όχι και βοήθεια για να αντεπεξέλθουμε κι όχι ένα επιπλέον μπουστάρισμα.
Με βάση τον παράγοντα πίεση παρ’ όλα αυτά, δε γεννάται μονάχα πρόβλημα, αλλά κι ευτύχημα. Δηλαδή, σίγουρα θα έχεις συναντήσει αυτόν τον τύπο στη δουλειά, ή αυτόν τον ανησυχητικά άνετο συμφοιτητή, που σε περίοδο «κρίσης» για όλους τους υπόλοιπους, θα τον δεις να μεγαλουργεί. Απίστευτο κι όμως ολοζώντανο μπροστά μας, για κάποιους η πίεση της ρουτίνας μπορεί να λειτουργήσει απελευθερωτικά, εκτινάσσοντας τις ικανότητές τους στο μέγιστο. Μια τέτοια παράδοξη φαινομενικά αντίδραση, κατ΄εμέ είναι απόλυτα δικαιολογημένη, καθώς σε φάσεις που όλα κυλούν ομαλά κι ήρεμα, δεν είμαστε σε εγρήγορση, δε θέλουμε να πετύχουμε το κάτι παραπάνω.
Πάμε πιο χαλαρά στους ρυθμούς μας γιατί μας φαίνεται σαν διάλειμμα από την αγχωτική καθημερινότητα. Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν επιλέγουν να δώσουν το εκατό τοις εκατό του εαυτού τους όταν είναι πραγματικά απαραίτητο, παραμερίζοντας το άγχος που μπορεί να προκληθεί. Σαν να λέμε πως τακτοποιούν τη σκέψη τους βάσει προτεραιοτήτων.
Και για να καταλήξουμε κάπου, καμία από τις δύο περιπτώσεις δεν είναι απόλυτες, κανένας μας δε θα αντιδράσει μόνο έτσι ή μόνο αλλιώς. Το παν είναι να κατανοήσουμε όμως, πως για ακόμη μια φορά η λύση βρίσκεται στα παιχνίδια του μυαλού μας. Οι απαιτήσεις που έχεις να καλύψεις δε θα αλλάξουν με το να το ρίξεις στην γκρίνια και να ξεφυσάς με το καλημέρα, γιατί τότε όντως δε θα αποδώσεις σύμφωνα με το προσδοκώμενο.
Αντιθέτως, τα πράγματα πάνε καλύτερα όταν αποφασίζεις να αφοσιωθείς σε αυτό που κάνεις αφού πάρεις μια βαθιά ανάσα και δεις πως όλοι είκοσι τέσσερις ώρες έχουμε στη διάθεσή μας και τόσο τραγικό δεν είναι το πράγμα. Αν με ρωτάς, το ζήτημα της πίεσης, πιο πολύ δημιουργικούς μας κάνει, παρά δυσλειτουργικούς. Οι δυνατότητες κάθε ανθρώπου είναι αδιαμφισβήτητες, απλώς σε ορισμένα διαστήματα γίνεται πιο επιτακτική η ανάγκη να επιστρατεύσουμε όλα μας τα μέσα ώστε να φέρουμε σε πέρας αυτό που κάθε φορά θέτουμε ως στόχο. Μπορείς να κάνεις πολλά κι όταν το καταλάβεις, θα μπορέσεις ακόμη περισσότερα. Αυτά. Φιλιά στα μούτρα.
Συντάκτης: Αλίκη Μουσμούλα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
