Αν αράζεις στον καναπέ σου κι άθελά σου σκέφτεσαι γιατί πάνε όλα σκατά, ποιος σ’ έχει φτύσει κι όλα τα σχετικά, ίσως πρέπει να επαναπρογραμματίσεις το μυαλό σου να τη δει αλλιώς την κατάσταση. Άσχετα αν τα καταφέρνεις ή όχι, υπάρχει ως νόμος πως το κουβάρι των γεγονότων που χαρακτηρίζουν τη ζωή μας, συνοδεύονται πάντα κι από το δικό μας vibe. Είτε αυτό είναι βολικό, είτε όχι, η εξήγηση είναι απλή: όποιος είπε πως προσελκύουμε όσα μας συμβαίνουν, τελικά είχε μεγάλο δίκιο ο μπαγάσας. Ας ανοίξουμε λοιπόν τα μάτια μας, να δούμε γιατί.
Περιγράφοντας κατά καιρούς την ψυχολογία μας, τη στάση που υιοθετούμε από το πρωί που ανοίγουμε τα μάτια μας, στην πρώτη στραβή που θα γίνει στη δουλειά και θα πρέπει να ελέγξουμε, στην ξενέρα μας που τελικά δεν κανονίστηκε εκείνη η εκδρομή και πάει λέγοντας. Αμέτρητοι παράγοντες, λιγότερο ή περισσότερο σημαντικοί, είναι ικανοί να επηρεάσουν και να διαμορφώσουν τη διάθεσή σου. Και μέχρι εκεί, όλα μια χαρά. Το στοίχημα ξεκινάει τη στιγμή που πρέπει να δούμε από μια απόσταση την οπτική μας για τη ζωή μας. Το κατά πόσο ισχύει το “καλά”, που λέμε όταν μας ρωτούν πώς είμαστε. Eκείνη την πτυχή που προτιμούμε να μη σκαλίζουμε πολύ, κυρίως όταν τα πράγματα τείνουν να πηγαίνουν στραβά. Φαίνεται πιο εύκολο να αφεθείς στη μιζέρια και να πιστέψεις πως όντως είσαι άτυχος, γκαντέμης, τίποτα καλό δε σου αξίζει. Γιατί γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που χαμογελούν; Τόσο γαμάτη είναι η ζωή τους; Αυτοί δεν έχουν ενοχλητικούς γείτονες, έξοδα να τους αγχώνουν, ή σπαστικά πεθερικά; Μπορεί, αλλά έχουν και κάτι άλλο, που υπερτερεί, μάλλον.
Ανάμεσα σε όσα έρχονται και χαρακτηρίζουν την καθημερινότητά μας, η δική μας ενέργεια κι αντιμετώπιση, όσο κι αν δεν το πιστεύουμε, δύναται να αλλάξει το background, έστω και μακροπρόθεσμα. Η έννοια αυτή δεν είναι τόσο κοινότοπη όσο φαίνεται, καθώς, εξηγείται κι από επιστημονική οπτική. Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις, μπορεί ν’ αναπαρασταθεί με την ύπαρξη δύο άκρων αντίθετων. Συγκεκριμένα, ο Robert Thayer, τα περιέγραψε ως το καλύτερο επίπεδο που βρίσκεται η καλή και θετική μας ενέργεια, και το χειρότερο επίπεδο, αυτό που εξωτερικεύεται η ψυχική μας εξάντληση, ο αρνητισμός. Κι αυτή είναι μια από τις πολλές θεωρίες που μπορούν να εξηγήσουν ως ένα σημείο, πως πράγματι καμιά φορά δεν είναι ο γιαλός στραβός, αλλά εμείς. Ούσα απαισιόδοξη, για μεγάλο χρονικό διάστημα η γκρίνια μου πήγαινε παρέα με την γκίνια μου. Μέχρι που κατάλαβα γιατί κι ας πούμε πως ήταν έκπληξη το αποτέλεσμα. Δεν πρόκειται ποτέ, σε καμιά φάση της ζωής μας να πετύχουμε απόλυτη ισορροπία, τάξη, ή την ιδανική εικόνα που είχαμε στο μυαλό μας ως mindset. Αυτό δεν έχει γίνει σε ολάκερο σύμπαν, μην τρελαθούμε κιόλας.
Το στοίχημα είναι ν’ αντιληφθούμε και τελικά να εφαρμόσουμε μια πρακτική πιο ώριμη, πιο έξυπνη αν θέλουμε να σπάσουμε τον κύκλο του “ποιος με έχει καταραστεί;” Όσο η μια κακοτοπιά μπορεί να διαδέχεται την άλλη, είναι σημαντικό να αλλάξουμε τα εισερχόμενα στον σκληρό μας. Από εκεί που όλα είναι σκατά, καμιά άσπρη μέρα δε θα μας βρει όρθιους, η σκέψη πρέπει να γυρίζει πως ίσως αυτή να ήταν η τελευταία αναποδιά που μας βρίσκει. Πως αύριο η μέρα μας θα είναι όμορφη. Πως αξίζει να βρεις θετικό κίνητρο για να βγάλεις την βδομάδα, γιατί θυμάσαι εκείνη την εκδρομούλα; Έ τελικά κανονίστηκε. Αξίζει να βγαίνεις και να χαμογελάς λίγο παραπάνω, γιατί και σένα θα σε βρει ο έρωτας που κρυφά ονειρεύεσαι, και ‘συ μια μέρα θα νιώσεις περήφανος για την πάρτη σου. Αλλά για να έρθουν όλα αυτά και να γίνουν αφήγημα, πρέπει πρώτα να τα πιστέψεις. Να τα κάνεις κομμάτι σου, και να τα περιμένεις, φροντίζοντας τον εαυτό σου και τη ρουτίνα σου. Η μαγκιά είναι να κάνεις εσύ manifest τη ζωή σου. Όχι τα γεγονότα να έρχονται και να σε καθορίζουν από την κορφή ως τα νύχια.
Αυτό θα μπορούσαμε να εκλάβουμε ως ενέργεια, με όλες τις προεκτάσεις της. Αναπόφευκτο είναι να φάμε και λίγη λάσπη, κανείς δεν το γλιτώνει αυτό. Αναλογεί όμως στον καθένα μας η ευκαιρία να ζει λίγο καλύτερα από ό,τι ζούσε μέχρι πριν πέντε χρόνια, πέρυσι, προχθές. Αξίζει να διεκδικείς κάθε μέρα τη ζωή που θες, πρώτα απ’ όλα με τη λογική σου, γιατί σε τελική ανάλυση, αυτή δίνει το πράσινο φως για τις αποφάσεις σου. Δε θα αρνηθούμε πως όλοι ρίχνουμε τα βρισίδια μας- κι αυτά θεραπευτικά είναι. Αν όμως στο τέλος της μέρας, αντί για “γαμώτο πάλι τα ίδια αύριο”, πεις “πάμε γι’ άλλα αύριο”; Θα ξυπνήσεις πάλι στραβά; Πάλι θα είναι όλα λάθος; Αν όλα αυτά είναι αλήθεια, έχω πειστεί πως αξίζουμε roadtrips, ζεστά κρουασάν, παραλίες, μπίρες και μια ερωτική εξομολόγηση με σφραγίδα γι’ αποκορύφωμα. Αναμένω λοιπόν.
Συντάκτης: Αλίκη Μουσμούλα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
