Στις λέξεις μας πάντα κρύβεται τι έχουμε να δώσουμε σ' έναν έρωτα

Εκείνο το άσμα του Μάλαμα που έλεγε «άλλα θέλω κι άλλα κάνω πώς να σου το πω;», το θυμόμαστε; Σοφό σαν στίχος, αν αναλογιστούμε πόσο εμφανής είναι μια τέτοια στάση στις σχέσεις μας. Πόσα τα λόγια κι οι προθέσεις μας μπορούν να προδώσουν σε αντιπαραβολή με τις πράξεις μας, πόσα μπορούμε να πιστέψουμε ακόμα κι αν φαίνεται από την αρχή, πως πραγματικότητα δεν πρόκειται να γίνουν. Με άλλα λόγια, ας παραδεχτούμε-καμμένοι και μη- πως σε όποια φάση της σχέσης κι αν βρισκόμαστε, όσα μας λέει το πρόσωπο είναι αυτά που από την αρχή φανερώνουν όσα προτίθεται να μας προσφέρει.

Είτε κάποιος έχει την τάση να εθελοτυφλεί μέσα στη σχέση, είτε όχι, κάποια πράγματα είναι πολύ ξεκάθαρα. Πίσω από το «μείνε εδώ μαζί μου απόψε» καταλαβαίνεις πολύ εύκολα αν θέλει να σου αφιερώσει χρόνο, το ότι δε σε θέλει μόνο για συγκεκριμένες ώρες της ημέρας. Εκείνο το βαρύ «δεν ξέρω μωρέ τι θέλω», όσο αδιάφορος και να το παίζεις, ας είμαστε ειλικρινείς, δε θα σε στείλει στα ουράνια από ενθουσιασμό. Θα πάρεις χαμπάρι πως δύσκολα θα τραβήξει η ιστορία, όσο κι αν κάνεις τον παλαβό, ό,τι παράταση κι αν παλεύεις να δώσεις. Δηλώσεις απλές και συνηθισμένες μέσα στη σχέση, που όσο κι αν θέλουμε με τους φίλους μας να τις μεταφράζουμε με διακόσιες διαφορετικές σημασίες, δυστυχώς ή ευτυχώς, ίδιες θα μείνουν.

Όταν είσαι έτοιμος για παραπάνω βήματα, οι λέξεις σου ξερνάνε τη σκέψη σου κι είναι αστείο καμιά φορά. Μπορεί να μη θες να πεις ανοιχτά πως θες να μείνετε μαζί, αλλά θα σου ξεφύγει με τόση χαριτωμενιά το «γιατί δεν αφήνεις καμιά αλλαξιά εδώ, να μην τρέχεις τελευταία στιγμή;». Δεν είναι πάντα εύκολο να ζητήσεις να το σοβαρέψετε, αλλά θα προτείνεις δειλά την κοινή σας εμφάνιση σε οικογενειακά ή φιλικά τραπέζια. Έτσι, γιατί έτυχε, μη φανταστείς. Το παρασκήνιο των συναισθημάτων μας, τείνουμε να το επικοινωνούμε σιγά-σιγά, με αστείες προφάσεις κι αφορμές, για λόγους απλούς κι ευνόητους. Στην περίπτωση που το ταίριασμα φαίνεται να ευδοκιμεί, δεν ανοιγόμαστε ξεκάθαρα και για να μην τρομάξουμε τον άνθρωπό μας, το πάμε βήμα-βήμα με ευλάβεια. Προστατεύουμε ίσως και τον εαυτό μας μ’ αυτόν τον τρόπο, αφού δεν ξέρουμε αν το άνοιγμα που σκεφτόμαστε, βρει δεκτικό και τον σύντροφό μας.

Στο αντίθετο σενάριο, που δεν είμαστε πολύ ψημένοι να δώσουμε και πάνω απ’ όλα να δεθούμε, τα λόγια μας είναι μετρημένα. Όπως ακριβώς και τα συναισθήματά μας δηλαδή. Καμιά παρερμηνεία και καμιά λάθος εκτίμηση στο μεταξύ. Η πραγματικότητα είναι που έρχεται και κάθεται δίπλα μας. Δε θα σου πει πως δεν είναι για πολλά-πολλά, αλλά πως η δουλειά πιέζει και τρώει χρόνο κι ενέργεια και φαιά ουσία ίσως. Και χωρίς να ξέρεις, ξέρεις τελικά πολύ καλά.  Είτε πρόκειται για δικαιολογίες που δε πείθουν ούτε μικρό παιδί, είτε για υποσχέσεις που μας κάνουν εμάς τους ίδιους ξανά παιδιά, όλα είναι είναι πιο απλά απ’ όσο τα παρουσιάζουμε. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που πάντα παροτρύνουμε να μιλάμε με το ταίρι μας, να ανοίγουν στόματα για να κλείνουν τα ερωτηματικά. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, πάλι στην αλήθεια θα καταλήξουμε.

Για να σ’ αφήσω λοιπόν με έναν μικρό προβληματισμό, θα σου πω πως αυτή η κατάσταση είναι ένα παιχνίδι Jenga, που κάθε τουβλάκι του είναι και μια λανθασμένη ή σωστή κίνηση. Οι δηλώσεις που θα κάνεις, πόσα ξεκαθαρίσματα θα αποφύγεις ή θα επιδιώξεις και τα ναι ή τα όχι που θα πέσουν στο τραπέζι, είναι αυτά που θα καθορίσουν το μετά. Το παν είναι να μην παίζουμε άτιμα, με το στιλάκι “πίσω από τις λέξεις κρύβεται ο Αλέξης”. Όλα τα άλλα θα έρθουν με τον σωστό τρόπο, αρκεί πάντα να βλέπουμε την αλήθεια κι όχι αυτά που κρυφά ονειρευόμαστε μόνοι μας. Μου είπες, σου είπα, και κάπως έτσι βγάλαμε άκρη. Τελικά τι έγινε μ’ εκείνο το πυργάκι το ξύλινο, το γκρεμίσαμε ή σώθηκε;