Στην Ελλάδα κρύβουμε σερβιέτες, στην Ισπανία δίνουν άδεια περιόδου

Καλά τα νέα της επικαιρότητας  που κάνουν τον γύρο του κόσμου αυτήν τη φορά, ή τουλάχιστον ελπιδοφόρα. Στα μέσα ενημέρωσης κυκλοφόρησε προ ολίγων ημερών, η είδηση σχετικά με τον νόμο που ψηφίστηκε στην Ισπανία, σχετικά με την κατοχύρωση της άδειας έμμηνου ρύσεως για τις γυναίκες. Ευνόητος ο λόγος για την υπερψήφιση του νόμου, με 185 υπέρ, και 154 κατά. Οι γυναίκες πια δεν είναι υποχρεωμένες να παρευρίσκονται στη δουλειά τους υπό την πίεση αφόρητων πόνων, ανεξέλεγκτης καμιά φορά ροής. Ο νόμος περιλαμβάνει και την πρόσβαση των γυναικών στην άμβλωση, στα δημόσια νοσοκομεία της χώρας. Όπως πολύ σωστά χαρακτηρίστηκε η μέρα κατοχύρωσης του νόμου από την Υπουργό Ισότητας στην Ισπανία Ιρένε Μοντέρο, επρόκειτο για μια μέρα ιστορική.

Η κατάσταση της περιόδου κρίθηκε ως μια μορφή προσωρινής ανικανότητας για τις γυναίκες που καλούνται να φέρουν σε πέρας όλες τις υποχρεώσεις τους, γι’ αυτό και θεωρήθηκε σωστό από την Ισπανική βουλή, αυτές οι μέρες να χρήζουν ειδικής αδείας. Εν αντιθέσει μ’ αυτήν την πραγματικότητα στην κοντινή μας χώρα, ας δούμε λίγο πώς αντιμετωπίζεται στην Ελλάδα αυτό το τέρας που λέγεται περίοδος, μαζί με τα στερεοτυπικά στολιδάκια που τη συνοδεύουν. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως μιλάμε για τη χώρα που άπαξ και μείνεις έγκυος φοβάσαι πως ίσως χάσεις τη δουλειά σου, αφού δε θα είσαι χρήσιμη πια.

1.Οι σερβιέτες μάλλον μας κάνουν drug dealers στις δύσκολες μέρες κορίτσια

Σε όλες μας θα έχει τύχει, από τα πρώτα χρόνια της εφηβείας μας, μέχρι και την ενηλικίωσή μας, η αλλαγή σερβιέτας σε συνδυασμό με την εμφάνισή της σε κοινή θέα, να δημιουργεί μια απίστευτη αίσθηση αμηχανίας. Τόσο για τα βλέμματα αγνώστων που θα σε βλέπουν να κρατάς το απαγορευμένο αντικείμενο στα χέρια σου, όσο και λόγω της σκέψης πως αιμορραγείς. Ανεπίτρεπτο θα μου πεις, πώς τόλμησε η φύση να μας προικίσει με τέτοια κουσούρια; Η παράνοια αυτή λοιπόν, που τα αδιάκριτα βλέμματα γεννούν, μας έκανε από μικρές να κρύβουμε τις σερβιέτες στα μανίκια της μπλούζας μας, κι αν είχαμε την ατυχία να χρειαστεί να τις πάρουμε από ξένα χέρια, βάζαμε τα δυνατά μας για πολύ γρήγορα αντανακλαστικά.

2. Το μάρκετινγκ σχετικά με την περίοδο, ώρες-ώρες είναι προσβλητικό

Όλες έχουμε δει διαφημίσεις εταιριών να προωθούν προϊόντα περιόδου με τρόπο τραγελαφικό, αν αναλογιστεί κανείς την πραγματικότητα. Γυναίκες πολύ κεφάτες, με κολάν, να τρέχουν ή να κάνουν γυμναστική ξέγνοιαστες, με αφορμή την άνεση που τους παρέχει η σερβιέτα τους χάρη στην  απορροφητικότητά της. Το αίμα απεικονίζεται βέβαια σε χρώμα μπλε, σαν καθαριστικό τουαλέτας ας πούμε. Κάπου εδώ, να ενημερώσουμε πως κατά κανόνα η περίοδος συνεπάγεται με υγρά κόκκινου χρώματος, πόνους, πρήξιμο στην κοιλιά και στην καλύτερη κράμπες. Οπότε όχι, στις δύσκολες μέρες μας δεν ψάχνουμε το λευκό μας τζιν, αλλά σοκολάτες και φόρμες. Υπάρχει μια απόκλιση ε;

3. Κοστίζει να υπηρετείς τη γυναικεία φύση, και ακριβά μάλιστα

Τη στιγμή που σε άλλες χώρες της Ευρώπης προϊόντα περιόδου διατίθενται δωρεάν στις γυναίκες, ανεξαρτήτως κριτηρίου, στην Ελλάδα αυτό μοιάζει μάλλον με ανέκδοτο. Μια γυναίκα με κανονική προς αυξημένη ροή χρειάζεται εβδομαδιαίως δύο με τρία πακέτα σερβιέτες, ή ταμπόν αντίστοιχα πράγμα που συνεπάγεται και την οικονομική της επιβάρυνση κάθε μήνα. Δεν είναι αυτονόητο πως πρόκειται για ζήτημα προσωπικής υγιεινής και φροντίδας, ούτε καν σε δημόσιους χώρους, όπως υπηρεσίες, σχολεία, πανεπιστήμια. Λίγο λυπηρό, αν αναλογιστούμε την αντιμετώπιση που έχουμε στο άκουσμα του «αδιαθέτησα».

4. Θεωρείσαι ολίγον τι μολυσμένη, εφόσον βρίσκεσαι στις μέρες σου

Για μεγάλη μερίδα της κοινωνίας μας, η περίοδος δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να συζητιέται, ή να ανακοινώνεται εν πάση περιπτώσει. Δεν επιτρέπεται λόγου χάριν, στις γυναίκες να κοινωνήσουν στην εκκλησία αν έχουν περίοδο. Άσχετα με το θρησκευτικό κομμάτι, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως έχει εντρυφήσει αυτή η λογική στον τρόπο που σκεφτόμαστε για την έμμηνο ρύση. Δε νιώθουμε άνετα να το πούμε ανοιχτά στο αγόρι μας, στον μπαμπά μας, τον αδερφό μας. Πονάει η κοιλιά μας, αυτή είναι η περιγραφή της κατάστασης. Το να πεις έχω περίοδο σου δημιουργεί κόμπους στον λαιμό, λες και θα παραδεχθείς ένοπλη ληστεία, κάτι εγκληματικό τέλος πάντων.

5. Είμαστε λίγο επιρρεπείς στα λατρεμένα γιατροσόφια

Σίγουρα θα ακούσαμε κάποτε από εκείνη τη θεία, πως νερό και λεμόνι συμβάλλουν στην καθυστέρηση της περιόδου. Πιες το και θα αργήσει σου έλεγε, λες κι είναι ο διαχειριστής που θες αποφύγεις. Δεν το αντιμετωπίζουμε σαν ζήτημα που έχει να κάνει με την υγεία μας, αλλά σαν μπελά που έρχεται και μας αφαιρεί την ευκαιρία να νιώσουμε όμορφες μέσα στο στενό μας φόρεμα. Κανείς δεν είπε πως οι γυναίκες στην περίοδό τους περνάνε ζάχαρη, το κάθε άλλο. Αλλά ας μην ξεχνάμε πως πρόκειται για λειτουργία που μας κρατά υγιείς, όχι ελαττωματικές.

6. Για να έχει νεύρα αυτή, σίγουρα περίοδο έχει

Θα έλειπε το στερεοτυπικό; Εννοείται όχι. Η υστερία πάει πακέτο με την κοινωνική ματιά που αποδίδεται στην περίοδο, και αρκετές φορές τα σχόλια που προέρχονται από άντρες. «Πώς κάνεις έτσι περίοδο έχεις;». Αυτή είναι η αναμενόμενη αντιμετώπιση του πράγματος, με τις γυναίκες καμιά φορά να παρομοιάζονται με ορκ έτοιμα να σου ορμήξουν, αν τυχαίνει να έχουν αδιαθετήσει. Έχει και τη χιουμοριστική του πλευρά καμιά φορά, αλλά οφείλουμε να ομολογήσουμε πως υπάρχει ημιμάθεια για το συγκεκριμένο κομμάτι της φύσης μας και πολύ λίγος σεβασμός. Και κάπου εδώ, πρέπει να πούμε πως θα ήταν υπέροχο, αν μας ρωτούσαν ξανά τέτοιο πράγμα με ειρωνεία, πράγματι να ορμούσαμε σαν ορκ. Δίκαιο θα το έλεγα.

7. Αισθανόμαστε λίγο άβολα ίσως στις σχέσεις μας, κυρίως στην αρχή

Κυρίως τα νεότερα κορίτσια, ίσως κομπιάζουν να πουν ανοιχτά στα αγόρια τους για την περίοδο, ή νιώθουν ενοχικά που για κάποιες μέρες θα αδυνατούν να είναι ενεργές σ@ξ@υαλικά χάριν αυτής. Κι εδώ δεν πρόκειται καθαρά για κλισέ της ελληνικής κοινωνίας όσον αφορά στο γυναικείο φύλο. Η αδυναμία βρίσκεται στην ανυπαρξία της σ@ξ@υαλικής αγωγής κι ενημέρωσης, κυρίως στην εφηβεία. Δεν έχουμε την ευκαιρία από νωρίς, να γνωρίσουμε πρώτα απ’ όλα το δικό μας φύλο, και να κατανοήσουμε τα ευαίσθητα σημεία του. Δε χτίζεται η κατάλληλη παιδεία, ούτε και η κουλτούρα που θα μας εκπαιδεύει ν’ αντιμετωπίζουμε τα αυτονόητα, ως αυτονόητα. Γιατί όποια τυχαίνει να τα διαβάζει όλα αυτά, ίσως της έρθει μια ανάμνηση από το γυμνάσιο που πήγε να πεθάνει από την ντροπή της, επειδή οι συμμαθητές της αντιλήφθηκαν μια κόκκινη στάμπα ανάμεσα στα πόδια της.

8. Κανείς δεν καταλαβαίνει πως δεν είναι απλώς μια αιμορραγία

Η άρνησή σου να βγεις έξω, η ανάγκη για παραμονή στο κρεβάτι με θερμοφόρα, οι εξάψεις κι ο πόνος στη μέση ή το στήθος μάλλον δεν είναι αρκετά για να δικαιολογήσουν την ταραχή σου. Να μιλήσω μήπως για την ακμή που ξυπνάει και σε κάνει πουά για κάτι εικοσιτετράωρα; Πέραν τούτου, αξίζει να θίξουμε πως ακούμε αρκετά συχνά, πως το αίμα είναι αποκρουστικό, πως είναι δύσκολο να διανοηθεί κανείς πώς γίνεται ένας άνθρωπος να χάνει τόσο αίμα -πολύ ή λιγότερο για κάποιες δεν έχει σημασία- μέσα σε λίγες μέρες. Κι όμως είναι. Γιατί συζητάμε ακόμα τι συμβαίνει μέσα από το εσώρουχό μας δεν καταλαβαίνουμε παρ’ όλα αυτά.

9. Η περίοδος σε σημαδεύει ακόμα κι όταν σε εγκαταλείψει, το ήξερες;

Κι όμως, η εμμηνόπαυση είναι κι αυτή ανάμεσα σ’ όλα τα άλλα, που η ελληνική κοινωνία προσφέρει λίγο άγαρμπα στις γυναίκες. Η πεποίθηση πως μετά τη λήξη της περιόδου «είσαι ακόμα γυναίκα», είναι αποκαρδιωτική. Σαν χτύπημα οίκτου στην πλάτη εκείνο το «ακόμα», ξέρεις αυτό το υποτιμητικό. Αποχαιρετώντας την περίοδο, θεωρείται πως χάνεις τη σ@ξ@υαλικότητά σου, αφού κατά κανόνα αυτή έρχεται μετά τα 50 έτη περίπου. Η σκέψη της γήρανσης, της ορμονικής αναταραχής που επικρατεί στο σώμα μιας γυναίκας μέχρι να έρθει η σταθεροποίηση, όλα αυτά συζητιούνται με έναν τόνο που δεν είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικός σ’ όσες έχουν την τύχη να τους απευθύνεται.

Γενικά, θα λέγαμε πως τέτοια ζητήματα άπτονται κοινωνικής μόρφωσης, παιδείας, αλλά και λεπτότητας. Μεγαλώνουμε περνώντας δύσκολες φάσεις αποδοχής του σώματός μας, της αλλαγής που αυτό δέχεται κατά καιρούς. Η εφηβεία, μια ορμονική πάθηση, η γέννα κι η άμβλωση, είναι ικανές να κάνουν το σώμα μας να λειτουργεί πολύ διαφορετικά από αυτό που έχουμε μάθει. Είναι άδικο, και πολύ άτοπο να αισθανόμαστε ακόμη άβολα όταν πρέπει να πάμε σε κοινόχρηστη τουαλέτα για να αλλάξουμε σερβιέτα, ή όταν θέλουμε να φάμε κοκορέτσι με συνοδευτικό lacta, γιατί οι ορμόνες χορεύουν Απτάλικο εκείνες τις μέρες. Και είναι άδικο, να πρέπει να λειτουργήσουμε ως φυσιολογικοί άνθρωποι με πόνους που κανένα παυσίπονο δεν μπορεί να κατευνάσει πολλές φορές. Για όλες τις γυναίκες, από τα νεαρά κορίτσια μέχρι τις μεγαλύτερες, είναι σημαντικό να δίνεται η υπενθύμιση πως η φύση μας, είναι πάντα φυσιολογική, και δικαιολογημένη, μέσα στην ακαταστασία της καμιά φορά. Ίσως αν σπάσουμε τα ταμπού, να ζήσουμε μια μέρα, χαρές ανάλογες των Ισπανίδων.

Πηγή εικόνας