Πονάει περισσότερο η απόρριψη όταν δεν προσπάθησαν καν να σε γνωρίσουν

Η απόρριψη, σε όποια ανθρώπινη σχέση κι αν κάνει την εμφάνισή της, παλεύεται και ξεπερνιέται δύσκολα, από τους περισσότερους τουλάχιστον.  Στις ερωτικές, αυτή που τσούζει ίσως λίγο περισσότερο είναι όταν, χωρίς να μας δώσουν καν την ευκαιρία να δείξουμε ποιοι είμαστε, μας πετάνε σαν την τρίχα από το ζυμάρι. Εκεί να δεις χαστούκι. Ποιος, γιατί και με ποια ευκολία έτσι αβίαστα αποφασίζει πως δεν του κάνουμε; Κι αν γίνει καλοδεχούμενο, μα όταν δε μας έχει δώσει μια ευκαιρία αυτός που μας ενδιαφέρει, τι να δικαιολογήσουμε και τι να χωνέψουμε; Μη σου τύχει θα πω εγώ.

Η αλήθεια είναι πως η αρχή μιας γνωριμίας λίγο πολύ κουβαλά την προσδοκία πως θα εντυπωσιάσουμε, πως θα το κερδίσουμε το άτομο που μας καίει. Κυρίως όταν οι προθέσεις μας είναι καθαρές, ελπίζουμε σε κάτι όμορφο, σε κάτι που θα περπατήσει και δε θα λήξει εκεί που τελειώνουν τα σεντόνια και τα πεταμένα ρούχα. Όταν αυτή η σκέψη γίνεται σκόνη με ένα ξερό “δε μου βγαίνει”, “δεν είμαι για πολλά- πολλά” κι ο πιο χαλαρός άνθρωπος που πάτησε επί γης να είσαι, ένα εγκεφαλικό το παθαίνεις. Είναι ένα πολύ ξεκάθαρο μήνυμα που δηλώνει πως ο άνθρωπος που θέλουμε, δεν προτίθεται να μας γνωρίσει, να μας μάθει, να αφιερώσει κάποιες ώρες παραπάνω για να διαπιστώσει πως δεν ταιριάζουμε. Απότομο, άδικο και βάναυσο.

Μια παραλλαγή αυτού του τύπου της απόρριψης θα συναντήσουμε όταν το ειδύλλιο από τη μια πλευρά τελειώνει εκεί που τελειώνει και το σ3ξ, ενώ η άλλη πλευρά ψάχνει κάτι παραπάνω. Αγκαθάκια σου περιγράφω αυτή τη στιγμή, που κατά καιρούς μας πείθουν πως το κεφάλαιο ανθρώπινες σχέσεις μπάζει από παντού και καλύτερα να μην το ψάχνεις πολύ. Δεν είναι έτσι παρ’ όλα αυτά.

Βιώνοντας μια απόρριψη στην αρχή μιας σχέσης, το βασικό κομμάτι που δέχεται επίθεση είναι αυτό του εγωισμού σου. Χάνεται αυτή η ασπίδα, κι έστω και για λίγες στιγμές κινδυνεύεις να γίνεις έρμαιο στην επιβεβαίωση ενός άλλου ανθρώπου, που με το «δε σε θέλω» του σε έκανε σκόνη. «Δεν είμαι αρεστός, τι παραπάνω μπορεί να έχουν οι άλλοι από μένα για να κερδίζουν εκεί που το χάνω εγώ» και πάει λέγοντας. Η αναμενόμενη καταιγίδα ανασφάλειας έρχεται πακέτο και με μια συνεχόμενη αμφισβήτηση του εαυτού μας, εννοείται, για το τι μπορεί να κάναμε, να είπαμε ή να δείξαμε λάθος. Γιατί να μη θέλει εμάς και να θέλει έναν άλλο ή μια άλλη;

Σίγουρα ο τρόπος που θα αντιδράσει ο καθένας σε τέτοιου είδους απόρριψη είναι διαφορετικός. Άλλος θα ζητήσει περισσότερη προσοχή, άλλος θα δράσει αμυντικά και θα δείξει αδιαφορία αλλος ανωτερότητα, όπως θες πες το. Μα οι βασικές σκέψεις είναι εκεί, σε κάθε μυαλό. Άσχετα αν καλύπτονται με πέπλα διαφορετικά. Χαστούκι είναι, βλέπεις, την ίδια μορφή έχει για όποιο πρόσωπο το δέχεται.

Δε γνωρίζω αν μπορούμε να κατατάξουμε τις ήττες μας σε λιγότερο ή περισσότερο κακές, αν ο άνθρωπος έχει νόημα να μετράει κατά αυτόν τον τρόπο τα συναισθήματά του. Μπορεί να είναι μάταιο, για άλλους λυτρωτικό. Αυτό που μπορώ με ευκολία να πω, είναι πως το ξαφνικό πονάει περισσότερο, γιατί δεν κρύβει ξεκάθαρες απαντήσεις. Αλλιώς θα δεχτείς και θα δουλέψεις μέσα σου τη λήξη μιας σχέσης που έβλεπες πως κυλούσε με το ζόρι κι αλλιώς ένα τέλος με ταμπέλα “περάστε, ψεκάστε, τελειώσατε”.  Μας πονάει να βλέπουμε πως δεν εκτιμάται αυτό που είμαστε, κι αυτό που έχουμε να δώσουμε. Δίκαιο ή άδικο δεν έχει σημασία, έχεις κάθε δικαίωμα να πληγωθείς είτε δικαιολογείται η συμπεριφορά που έλαβες είτε όχι. Παρ’ όλα αυτά και σε αυτό το χάος, υπάρχει παραθυράκι, υπάρχει η παρηγοριά που κάνει το κουβάρι να ξετυλιχτεί πιο γρήγορα. Δεν ευθύνεσαι για τη συμπεριφορά που λαμβάνεις, παρά μόνο για εκείνη που είχες. Κι αν νιώθεις πως σε απέρριψαν ελαφρά τη καρδία, αν σε μέτρησαν μονάχα για ένα βράδυ στα γρήγορα και μετά τέλος, τα βέλη ρίξε τα όπου αλλού θες εκτός από εσένα τον ίδιο.

Η απόρριψη μάς πονάει, μάς γεμίζει άγχη κι ανασφάλειες καμιά φορά, μα είναι δασκάλα πολύ ισχυρή. Όχι μόνο για τις επόμενες εμπειρίες, αλλά και για τον τρόπο που μετράμε τον εαυτό μας και τι αξίζει να πάρουμε από μια σχέση. Θα μας αφήσουν, θα μας διώξουν, θα μας απατήσουν, πληγώσουν, υποτιμήσουν. Μα δε μας καθορίζουν μονάχα αυτά, αλλά και το πόσο θα μας κυνηγήσουν, θα μας αγαπήσουν, θα μας κρατήσουν σφιχτά και τα παλιά “δε σε θέλω” θα ακούγονται σαν όνειρο που διήρκεσε ελάχιστα. Υπάρχουν κι αυτά, απλώς, ίσως να πρέπει να περάσουμε κάποιες λαχτάρες πρώτα, για να φτάσουν τελικά στο διάβα μας. Ποιος ξέρει; Άλλωστε ζάρια δεν είναι και οι σχέσεις; Από τις εξάρες πας στον άσσο και πάλι πίσω.