Από σχέσεις που πάνε χέρι-χέρι με τερτίπια κι ύπουλα κόλπα με γνώμονα τη ζήλια, λίγο πολύ όλοι έχουμε πάρει μια γεύση. Η ανασφάλεια που σε μετατρέπει σε έφηβο παιδί, ικανό να κάνει τα πάντα προκειμένου να πειστεί πως το πρόσωπο δεν τον κοροϊδεύει. Κι όταν συμβούν, δικαιολογείς τον εαυτό σου πως σε κινεί ο έρωτας, η ανάγκη να μάθεις τι συμβαίνει προτού σου τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια. Σε μια δεύτερη ανάλυση όμως, δεν είναι λίγο ηλίθιο, ρε παιδί μου, να παίζετε κλέφτες κι αστυνόμους με το ταίρι σου; Κι αν ακόμα δεν μπορείς ν’ απαντήσεις μόνος, τις έχουμε τις αιτίες.
Αρχικά είναι πολύ σύνηθες η εφευρετικότητα κι η φαντασία μας να βαράνε κόκκινα σε τέτοια τριπάκια ανασφάλειας κι άγχους για το τι γίνεται όταν εμείς γυρνάμε την πλάτη. Οπότε με την παράνοια οδηγό, μπλέκεις κολλητούς και κολλητές κι όλοι μαζί στον βούρκο αυτό, αρχίζετε το ψάρεμα. «Στείλε να δεις αν θα τσιμπήσει, κάνε ένα reaction στο story, παίξ’ το λίγο πως σου αρέσει να δούμε πώς θα αντιδράσει.» Οι βασικές κατευθύνσεις είναι αυτές κι αν μια στις χίλιες περιπτώσεις η σχέση σου ενδώσει στο δόλωμα που εσύ ο ίδιος πέταξες, μέσα στη λύπη σου, θα πανηγυρίζεις γιατί μέσα σου το ήξερες. Ακόμη να το δεις το παράλογο;
Οι σχέσεις που δομούνται εξ αρχής σε έδαφος που τρίζει, είναι λογικό συνεχώς να γεννούν αφορμές για σενάρια, φόβο για κέρατα και μια αίσθηση που περιτριγυρίζει τον έναν από τους δύο, πως δεν είναι το μοναδικό πρόσωπο στη ζωή του άλλου. Ή απλώς μιλάμε γι’ ανασφάλεια που αντί να καταπολεμήσουμε με την ίδια μας τη συμπεριφορά, την τροφοδοτούμε. Είναι αναμφίβολα επίπονο και ψυχοφθόρο να κοιμάσαι και να ξυπνάς με την αγωνία πως η αγάπη σου ξενοκοιτάει, ή πως θα το έκανε με την πρώτη ευκαιρία. Αυτό δεν είναι ένας φόβος που λύνεται με τεστάρισμα όμως, αφού είναι ανώριμο, ανώφελο να περιμένεις μ’ αυτόν τον τρόπο την επιβεβαίωση για το ότι η σχέση σου δεν είναι ένα καλοστημένο θέατρο.
Στην περίπτωση που το ταίρι σου ενδώσει, θα πρέπει να διεκδικήσεις το δίκιο του εν δυνάμει κερατά, παραδεχόμενος πως εσύ το ξεκίνησες όλο. “Ήθελα να σε τεστάρω” η αιτιολογία σου κι επισήμως έχεις γίνει εσύ ο κλόουν στην ίδια σου τη σχέση. Χαμένη μάχη εξαρχής, δηλαδή, αφού τα κίνητρα μπορεί να είναι σωστά, αλλά τέτοια μέσα σε στήνουν στον τοίχο, με σένα να δικαιολογείσαι αντί να απαιτείς εξηγήσεις. Από την άλλη, αν το κόλπο καταλήξει σε πλήρη αποτυχία, δηλαδή το δόλωμα σού φάει πόρτα, καλωσορίζεις και τις ενοχές για τη μαλακία που έκανες πίσω από την πλάτη του συντρόφου σου. Με λόγο ή χωρίς, λίγη σημασία έχει, γιατί είσαι χαμένος από όλες τις απόψεις.
Πάντα πρέπει να το βροντοφωνάζουμε -πρώτα στους εαυτούς μας- πως για να ζούμε ξεκάθαρες καταστάσεις στη ζωή μας, οι ίδιοι είμαστε υποχρεωμένοι να υιοθετούμε τέτοια στάση εξ ολοκλήρου. Δεν κρίνουμε αν έχει δίκιο κάποιος που υποψιάζεται το ταίρι του γι’ ατασθαλίες, απιστία και πάει λέγοντας. Όλα παίζουν κι όλα είναι ρευστά, το θέμα είναι πώς θα το διαχειριστείς. Η ψυχραιμία είναι το παν κι έτσι πρέπει να επικοινωνούμε και τους φόβους μας μέσα στη σχέση. Δε θα φανείς περισσότερο ευάλωτος αν πεις στα ίσα πως έχεις δεύτερες σκέψεις, από το να σε πιάσει να πασάρεις υποψήφια γκομενάκια για να δεις αν θα τσιμπήσει το τρέχον. Ας το δούμε κι έτσι κυνικά, αν μας έρχεται πιο εύκολο.
Όποια κι αν είναι η κατάληξη, όποιο σενάριο κι αν επιβεβαιωθεί, βάλε στη μια μεριά της ζυγαριάς, πως έχει τεράστια αξία να είμαστε καλά με τις δικές μας πράξεις πρώτα, ώστε στην πορεία να μην τα βάλουμε και με τον εαυτό μας. Θέλει να στείλει αλλού, ας στείλει. Θέλει να σε κοιτάει στα μάτια χωρίς να παίζει δεξιά αριστερά, καλοδεχούμενο και φτύσε τον κόρφο σου. Είναι πολύ κουραστικό να τρέχεις να προλάβεις πριν δεις κάτι χειροπιαστό, πολύ άδικο να φτιάχνεις δολοπλοκίες ενάντια στη δική σου ευτυχία.
Μίλα ανοιχτά, ζήτα απαντήσεις κι αν αυτές δε σε πείσουν, τότε θα ξέρεις πως ίσως το ένστικτό σου ήταν σωστό που σε έκανε να αμφιβάλλεις. Μην τρώτε την ψυχούλα σας, αν οι άνθρωποι που έχετε δίπλα σας σάς μαραζώνουν και σας βάζουν σε δεύτερη, τρίτη θέση. Μην τρώτε επίσης τζάμπα εκείνες των ανθρώπων σας, αν σας λατρεύουν και ψάχνετε λάσπη να τους ρίξετε. Κάνουμε σχέσεις για να ενισχύσουμε την ευτυχία μας, όχι για να χάνουμε μέρα με τη μέρα κομμάτια της. Θυμηθείτε το στο επόμενο “μωρέ λες;”.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου