Το «Είσαι το ταίρι μου» γίνεται παράσταση για όλους τους σωστούς λόγους

Στην επικαιρότητα των ημερών, όπως φαίνεται καλλιτεχνικά πειράματα έρχονται στην επιφάνεια, και συγκεκριμένα στον χώρο του θεάτρου. Σχεδιάζεται, η πολυαγαπημένη σειρά του Θοδωρή Πετρόπουλου «Είσαι το ταίρι μου», 20 χρόνια μετά την ολοκλήρωσή της, να επιστρέψει στο σανίδι. Η αρχική σκέψη, ήταν ο κόσμος να δει ξανά από την αρχή τους χαρακτήρες και τις ιστορίες που τόσο πολύ λάτρεψε, σε μια εκδοχή τους πιο άμεση, μακριά από το τηλεοπτικό γυαλί.

Το σίριαλ απαρτιζόταν από 30 επεισόδια, σημειώνοντας μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της δεκαετίας, στη σεζόν 2001-2002, εφόσον ακόμα και σήμερα στις επαναλήψεις της σειράς η τηλεθέαση δεν παύει να είναι υψηλή. Ποιος δε λάτρεψε την ιστορία όμως, που όσο κι αν μας ξένισε το τέλος, μας άγγιξε την ψυχούλα ως το μεδούλι. Ξεκινώντας από την τέλεια φαινομενικά σχέση Βίκυς-Νίκου και της αδικημένης στον έρωτα Στέλλας, λόγω εμφάνισης, το σκηνικό άλλαζε ριζικά με τη διαβόητη ανταλλαγή στο αεροδρόμιο. Η Βίκυ γνωρίζει τον Γρηγόρη, που αν και του ράγισε την καρδιά, έζησε δίπλα του λίγο πιο αυθεντικά, η Στέλλα ερωτεύεται τον Σωτήρη, αποδεικνύοντας πως οι άνθρωποι δεν κερδίζονται με μια εντυπωσιακή εικόνα, αλλά με τσαγανό και καλή πρόθεση.

Δεν θα ήταν το ίδιο όμως, αν δεν υπήρχε στο πλάνο αυτή η αφοπλιστική ξινίλα της αδερφούλας Αννέτας, που από τη μέρα που γνώρισε τη Στέλλα, πράγματι στεκόταν όρθια με λεξοτανίλ. Ο πάντα πιστός Παναγιώτης που την κοιτούσε στα μάτια κι έκανε την επανάστασή του όταν ένιωσε να τη χάνει από τον τυροκόμο μεγιστάνα που έκανε την Ανέτα να τραγουδά Βοσκόπουλο. Ο πανέξυπνος παππούς και μπουρλοτιέρης Νίκος, που από την αρχή σχεδόν ήταν στο κόλπο και φαίνεται να το διασκέδαζε, με την ειρωνεία του κυρίως. Προφανώς κι υπήρχε νόημα πίσω από τη μουσική υπόκρουση με τα “Ζαβαρακατρανέμια”, όταν εμφανιζόταν ως μελλόνυμφο ζευγάρι ο Νίκος με τη Στέλλα. Από την άλλη, η τρέλα εκείνη του Λάζαρου, που δεν μπορούσες να μην ακολουθήσεις ως το τέλος.

Ο άνθρωπος που έφαγε το πιο επικό ξύλο άδικα, για χάρη του φίλου του, και προσέφερε και λίγη πίτσα κάπου στα μισά, πριν συνεχίσουν τα χαστούκια. Ο έρωτάς του για τη Βίκυ, που αν και θεωρήθηκε προδοσία, άφηνε άλλο ένα κομμάτι της ιδιαιτερότητας του χαρακτήρα του φανεί, έστω και στο τέλος. Κι ας είμαστε ειλικρινείς, ποιος δεν έχει λυγίσει από γέλιο με το πόνι και τη Σταυροπούλου;

Δε φτάνουν ώρες ολόκληρες να κάθεσαι και να φέρνεις στη μνήμη σου σκηνές επικές, εκείνα τα μερακλίδικα «μαζέψου μη σε πάρει ο διάολος» του παππού, η κραυγή απελπισίας «Σωτήρη γύρνα πίσω θα φαρμακωθώ» της Σταυροπούλου ή η αιώνια απορία του Λάζαρου, «υπάρχει άντρας πιο ωραίος από μένα;». Δεν ξέρω πώς μπορεί να είναι ν’ αντικρίζεις ξανά στο σανίδι μαζί με τους βασικούς ρόλους, θεία Αιμιλία, Βέρα, Λυκούργο, την Τούλα με το γέλιο της το αθάνατο. Το νόημα θα ήταν, σύμφωνα με τους συντελεστές, όσο αυτό είναι εφικτό, τα πρόσωπα να παραμείνουν ίδια. Κι αυτό γιατί υπήρξε τόσο μεγάλη ταύτιση με τους χαρακτήρες της σειράς, αφού μέσω αυτής, δεν αγαπήθηκαν μόνο οι ρόλοι, αλλά κι η Σταυροπούλου, η Λέχου, ο Χαραλαμπόπουλος, ο Σερβετάλης και πάει λέγοντας. Επιζητείται μια αναβίωση αυθεντική, που θα γεννήσει τον ενθουσιασμό της παλιάς καλής τηλεόρασης.

Κι όσο το σκέφτομαι, τόσο ενθουσιάζομαι στην ιδέα, να δούμε ξανά εκείνη την κόκκινη μοϊκάνα με τον Μήτσο παραμάσχαλα. Ε ναι, αυτό θα πει reunion, δυο δεκαετίες αργότερα. Όποια απόφαση κι αν ληφθεί τελικά, μιλάμε για ένα εγχείρημα που πριν το δούμε, μας προκαλεί ανυπομονησία για τη μορφή που μπορεί να έχει το τελικό αποτέλεσμα. Πάντως σε κάθε περίπτωση, η Στέλλα θα είναι πάντα ο μπουφές για την Αννέτα, ο Σωτήρης θα είναι αυτό το γαϊδούρι για τη Στέλλα και τελικά ο Γρηγόρης θα είναι πάντα Γρηγοράκης για τον Νίκο. Το σίγουρο είναι πως στο τέλος, ο καθένας βρήκε το ταίρι που του άξιζε, όσο γλυκόπικρη γεύση κι αν μας άφησε το σενάριο. Άλλωστε, κάπως έτσι δεν είναι κι η επίγευση της ζωής;