Το γκλίτερ των Καννών δεν έχει θέση για τον πόλεμο

Kι εγένετο πόλεμος. Ό,τι χειρότερο εφηύρε ποτέ η ανθρωπότητα. Χτυπά την πόρτα σ’ έναν λαό, σιγοψιθυρίζονται χιλιάδες προσευχές για ένα θαύμα που θα σηματοδοτεί τη λήξη του. Από χέρι ανθρώπου σε θαύμα  θεού- τι ειρωνεία! Σήμερα, εν έτι 2022, η περίπτωση της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, έρχεται για άλλη μια φορά να επιβεβαιώσει πως τα γεγονότα μπορούν να βρεθούν ένα βήμα πιο μπροστά από τους φόβους μας. Κι από όλες τις πτυχές που ένας πόλεμος μπορεί να ερευνηθεί, την πολιτική, την κοινωνική, την ιστορική, η ανθρωπιστική είναι αυτή που αποκτά μια διάσταση κάπως καινούρια μέσω των σόσιαλ μίντια.

Προ ολίγων ημερών, πραγματοποιήθηκε το φεστιβάλ των Καννών. Φώτα, λαμπερές εντυπωσιακές εμφανίσεις ηθοποιών και διασήμων, μια αίγλη που δε θυμίζει σε τίποτα τη θλίψη που σκεπάζει μια χώρα όχι και τόσο μακριά από την ακτίνα επιρροής μας. Μέσα σε αυτή την εικόνα που κάμερες κλήθηκαν να καλύψουν, για να μεταδοθεί σε όλο τον κόσμο, μια γυναίκα εισβάλλει γυμνόστηθη, φορώντας μονάχα ένα εσώρουχο που μοιάζει να είναι ματωμένο. Στο στήθος υπάρχει ζωγραφισμένη η σημαία της Ουκρανίας, ενώ γράφει στο στέρνο της με μαύρα γράμματα «σταματήστε να μας βιάζετε». Περιφέρεται οργισμένη, αγανακτισμένη στον χώρο, ουρλιάζοντας με όλη της τη δύναμη. Σ’ έναν χώρο όπου προβλεπόταν να παρευρεθούν άνθρωποι με “όμορφες”, προσεγμένες εμφανίσεις, αυτό που κάλλιστα θα λέγαμε χάρμα οφθαλμών, μια ακτιβίστρια που ουρλιάζει, έχοντας απέναντί της τους άνδρες της ασφάλειας, που πανικόβλητοι προσπαθούν να την απομακρύνουν, ενώ ταυτόχρονα καλύπτουν τη γύμνια της μ’ ένα μαύρο τζάκετ.

Όσο παρατηρεί κανείς το απόσπασμα, το σίγουρο είναι πως δυσκολεύεται να μην ανατριχιάσει. Δεν πρόκειται απλώς για μια κίνηση που αποσκοπεί στο να τραβήξει τα βλέμματα και μέχρι εκεί. Αν μπορεί το συμβάν να ερμηνευτεί με μια ματιά προσωπική πάνω στα γεγονότα, η γυναίκα αυτή εισβάλλει για να αφυπνίσει χιλιάδες χαρούμενους ανθρώπους που βιώνουν τη λάμψη του θεάματος, την ίδια στιγμή που κάτω από το βάρος του πολέμου, χιλιάδες γυναίκες βιάζονται, σκοτώνονται, εμπορεύονται, κατακρεουργούνται. Το θέαμα αναπαριστά την πραγματικότητα με μια ακρίβεια ασύλληπτη. Ζούμε τη ζωή μας αμέριμνοι, επιδιώκουμε να τη συνεχίσουμε κλείνοντας τα μάτια και τα αυτιά μας μπροστά σε εγκλήματα που διαπράττονται απέναντι σε ανθρώπους που τέτοιες ώρες το μόνο φως  και η μόνη λάμψη που εύχονται να ξαναδούν, είναι αυτά του ήλιου.

Αν απέναντι στο τέρας που λέγεται πόλεμος, είναι λογικό να μην μπορούμε έμπρακτα να αντιδράσουμε, αυτό που δεν είναι λογικό, είναι να εθελοτυφλούμε. Η ακτιβίστρια, φωνάζει με όλη της τη δύναμη, αυτό που έχει διαλύσει ψυχές χιλιάδων γυναικών. Σταματήστε να μας μετράτε σαν μάζες άψυχες ικανές να αντέξουν τις άγριες ορέξεις σας, τα βίαια ξεσπάσματά σας, τα εκδικητικά σας ένστικτα χάριν κάποιου εξοντωτικού παιχνιδιού ως προς την εξουθένωση ενός λαού.

Ό,τι κι αν είναι, ό,τι κι αν κρύβεται πίσω από την πράξη, αυτό που δεν αλλάζει είναι η σιωπή. Αυτή είναι αμετακίνητη αρχή όλων μας, σαν να ήταν προσυμφωνημένη. Αυτή είναι, που κάνει την εικόνα της απομάκρυνσης της γυναίκας από τον χώρο του φεστιβάλ τόσο, μα τόσο συμβατή με την αποσιώπηση του προβλήματος σε κάθε της εμβέλεια. Είναι βολικό να γυρίζουμε τα μάτια  μας στο εντυπωσιακό κι όμορφο θέαμα, και να αποτραβιόμαστε από τη μαυρίλα και το δράμα που γδέρνει κάποιους άλλους, κάποιες άλλες.

Κάθε πόλεμος στην ιστορία, λίγο παραπέρα από τα αποκαΐδια του, άφηνε τους ανθρώπους εκτός από τρομαγμένους, λίγο πιο έτοιμους να αγκαλιάσουν ξανά ο ένας τον άλλον, να ξορκίσουν το κακό, να προστατευτούν. Κάθε πόλεμος που ήρθε κι άφησε αμέτρητα θύματα που θρηνήθηκαν, υπενθύμισε στον καθένα πόσο τραγικό είναι να χάνεται αν όχι μια ζωή, χιλιάδες. Μ’ αυτούς που μένουν όμως πίσω, τι κάνουμε, με αυτούς που τελικά επιβιώνουν, έχοντας βασανιστεί στο όνομα μιας ιδέας, ενός συμφέροντος, ενός ξεδιάντροπου παιχνιδιού; Μήπως πάλι ψάχνουμε κάτι το λαμπερό να στρέψουμε το βλέμμα μας, μπας και γλυτώσουμε την ταραχή;

Η ακτιβίστρια με την εικόνα της προκάλεσε ταραχή για την απότομη κραυγή της, γιατί μας θύμισε πως την ίδια στιγμή που κάποιοι από μας απολαμβάνουμε το αυτονόητο πια αγαθό της ζωής, άλλοι παλεύουν να γλυτώσουν από βασανιστήρια, που κανένας θεός δεν μπορεί να τους απαντήσει γιατί τα άξιζαν. Κι ίσως τελικά, είναι καθαρά θέμα τύχης το ότι οι κραυγές αγωνίας δε βγαίνουν από τα δικά μας στόματα. Ίσως επίσης, πάλι από τύχη, δεν είμαστε στη θέση των ανθρώπων που δεν έχουν πια να στρέψουν το βλέμμα τους σε κάτι καλό, κάτι που να γεννά ελπίδα.

Πηγή φωτογραφίας

Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!