Τυχαίοι άνθρωποι αντιδρούν στο «είσαι πολύ όμορφος σήμερα!»

Πώς αντιδρούμε ως άνθρωποι στις καθημερινές μας συναναστροφές; Μπορούμε να φιλτράρουμε τα καλά από τα κακά μας συναισθήματα και να διαλέξουμε εμείς ποιο από τα δύο θα βγάλουμε προς τα έξω; Η απάντηση ίσως να είναι αβέβαιη, καθώς κάθε φορά επιβεβαιώνουμε πως δεν είμαστε όντα προβλέψιμα. Τοποθετώντας τον εαυτό μας ως απλούς παρατηρητές της έξω πραγματικότητας, θα δούμε πως μας φαίνεται απρόσμενο κι ασυνήθιστο ν’ ακούσουμε ένα κομπλιμέντο. Ξαφνικά. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Μας εκπλήσσει η καλή κουβέντα, που πολλές φορές μπορεί να συνοδεύεται από ένα αβίαστο χαμόγελο του παρατηρητή μας. Πολλά τα γιατί ε;

Πριν μερικά χρόνια, χάριν κάποιου πρότζεκτ ενός πανεπιστημίου του εξωτερικού, διεξήχθη ένα πείραμα, με στόχο την καταγραφή της αντίδρασης των ανθρώπων στο άκουσμα της φράσης «είσαι πολύ όμορφος σήμερα!». Στην πλειοψηφία τους, οι αντιδράσεις είναι πηγαίες και χαρούμενες, με ένα χαμόγελο που σχηματίζεται πλατιά κι ένα ευχαριστώ ως ανταπόδοση. Μια ανταπόδοση που δείχνει, πως το σχόλιο δεν ήταν απλώς μια λεκτική προσθήκη στην επικοινωνία τους, αλλά ένα μέσο για να νιώσουν καλύτερα μέσα στη μέρα τους. Άλλοι πάλι, αντέδρασαν πιο αμήχανα και σιωπηλά σαν να ενοχλήθηκαν που μια φιλοφρόνηση φαίνεται να τους ξεκουνάει από το κάδρο της ηρεμίας τους.

Για πολλούς ανθρώπους, η σκέψη πως κάποιος τους δίνει σημασία ήταν ανακουφιστική- ακόμα κι αν είναι στιγμιαία, αφού είδε κάτι όμορφο. Μέσα σε όλα, δεν έλειψε και η αντίδραση της επιθετικότητας. Περίεργη, μα καθόλου ανεξήγητη. Όλες, μέσα στις αντιφάσεις τους, είχαν ένα κοινό σημείο. Αυτό της έκπληξης. Κανένας δεν περίμενε πως ένας άγνωστος, ή εν πάσει περιπτώσει, κάποιος που δεν υπάρχει οικειότητα μαζί του, ούτε ξεκάθαρο κίνητρο από πλευράς του, να πει κάτι τέτοιο.

Η αμηχανία μας προκαλείται γιατί αισθανόμαστε πως βρισκόμαστε υπό παρατήρηση, πως το σχόλιο δεν είναι εύστοχο, γιατί δε νιώθουμε τόσο όμορφοι όσο μας βλέπουν, ή και το ακριβώς αντίθετο. Ζούμε όλοι κάτω από τον ίδιο ουρανό κι όσο διαφορετικά κι αν προσεγγίζουμε τη ζωή μας, έχουμε τα ίδια συναισθήματα. Απέναντι στο καλό και στο αυθόρμητο, απέναντι στο χαμόγελο που δίνουμε σ’ έναν ξένο. Φαίνεται, όμως, πως σιγά σιγά αναπτύσσουμε έλλειψη άνεσης, οικειότητας. Μας είναι ευκολότερο ν’ αδιαφορήσουμε γι’ αυτούς που βλέπουμε καθημερινά στον δρόμο, γι’ αυτούς που αν τους λέγαμε, ή αν μας έλεγαν μια καλή κουβέντα, ίσως η μέρα μας έφτιαχνε με τρόπο πολύ απροσδόκητο.

Η αλήθεια είναι, πως παρατηρώντας αντιδράσεις ανθρώπων που με μια πρώτη ματιά μοιάζουν τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, συνειδητοποιούμε πως κρίνουμε επιφανειακά κι αστεία. Το πείραμα δε στεκόταν σε μορφές κι εικόνες, αλλά σε χαμόγελα ή σε συνοφρυωμένα πρόσωπα. Και βλέποντας κανείς τη ροή των αντιδράσεων, είναι σε θέση ν’ αντιληφθεί πιο καθαρά πως οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας μπορούν ν’ αποτελέσουν αλυσίδα μ’ αυτά των άλλων, ακόμα κι αν δεν πρόκειται για δικά μας άτομα.

Λένε πως πρέπει να ξεκινάς τη μέρα με χαμόγελο κι άλλα τέτοια συνοδευτικά της καλημέρας, που λίγο πολύ όλοι χλευάζουμε. Σίγουρα έχει συμβεί όμως, μια ευγενική κίνηση μέσα στο τρέξιμο του χάους που ονομάζουμε ζωή, να μας γεμίσει μ’ αυτό το ελιξήριο που με σταγονόμετρο μάς χαρίζεται: την ελπίδα. Αυτήν πως ακόμη γίνονται ωραία πράγματα, πως οι άνθρωποι ακόμη δίνουμε απλόχερα, πως η μαυρίλα που πέφτει πάνω μας δε μας κάνει άψυχες μάζες.

Η χειρονομία που θα κάνει ένας άγνωστος, ίσως ωθήσει κι εσένα ν’ απλώσεις το χέρι σε κάποιον άλλον. Όσοι συμμετείχαν στο πείραμα, μη γνωρίζοντας τι πρόκειται ν’ ακούσουν, κατά κύριο λόγο ένιωσαν χαρούμενοι στο τέλος. Ίσως γιατί κάποιος που δεν το περίμεναν, τους υπενθύμισε πως πρέπει, πως τους αξίζει να νιώθουν όμορφοι. Μέσα κι έξω. Δεν ξέρω αν το έχουμε πάρει λάθος γιατί μετράμε πολύ το έξω, δε φροντίζουμε το μέσα και καταλήγουμε ώρες ώρες κυνικοί τενεκέδες. Αυτό που εκ του αποτελέσματος φαίνεται να έχει μεγαλύτερη σημασία, είναι πως αποδεικνύεται ότι αξίζει να παλεύουμε να βγει προς τα έξω η καλή μας πλευρά, έστω η πιο ανθρώπινη.

Αν μας απωθεί η θέαση μιας ρουτίνας με πικρόχολες όψεις, ας σκεφτούμε πως κι εμείς πάνω τους καθρεφτιζόμαστε. Αν είναι στο χέρι μας να ισορροπήσουμε λίγο τη ρουτίνα μας, θα πρέπει να τοποθετηθεί ως daily reminder πως κανείς δε γουστάρει καταβάθος να έχει τον ρόλο του στριμμένου μέσα σ’ αυτήν. Κάνουμε πειράματα για να θυμόμαστε πως μας πάνε οι πιο καλοσυνάτοι ρόλοι κι αυτούς αξίζει να καθρεφτίζουμε στους άλλους.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!