Υπάρχει τρόπος να σταματήσεις ν' αγαπάς;

Αγάπη τι δύσκολο πράγμα, έχουμε πει κι έχουμε τραγουδήσει. Δύσκολη να την κατακτήσεις, να την κρατήσεις κι αν έρθει εκείνη η μαύρη ώρα, να την απαρνηθείς και να τη σταματήσεις. Θα πιάσουμε πάλι μεγάλη λακκούβα συναισθηματική, που αρκετοί άνθρωποι μπορούν να πουν πως βγήκαν από αυτήν με τρόπο διαφορετικό. Δεν έχει σημασία ο λόγος που θα κληθεί κανείς να απομακρυνθεί από την αγάπη της ζωής του, μα ο τρόπος που θα το πετύχει. Μπορείς να πάψεις ν’ αγαπάς σαν να γυρνάς διακόπτη από την αντίστροφη μεριά; Κι αν το κάνεις, μπορείς να εγγυηθείς πως δεν απαρνιέσαι κι ένα κομμάτι του εαυτού σου, που πληγώνεις κι όσο τον άνθρωπο που αφήνεις να φύγει;

Πολλά τα ερωτηματικά, κι ας μη γελιόμαστε, άπειρες οι απαντήσεις. Η αγάπη είναι από τις συνθήκες που θα χαρακτήριζα συναίσθημα “χαμαιλέοντα” στις σχέσεις μας. Μπορείς να αγαπάς ενώ δεν είσαι μαζί με τον άνθρωπο που ήσουν κάποτε, μπορείς να αγαπάς ενώ πιο επιφανειακά, σε τυφλώνει το μίσος για ό,τι έγινε μεταξύ σας. Μπορείς ν’ αγαπάς ακόμα κι αν φταις εσύ ο ίδιος, ακόμα κι αν ξέρεις πως πρόκειται να πληγώσεις και να αδικήσεις.

Εξοργιστικό ή όχι δεν ξέρω, μα είμαι βέβαιη πως η αγάπη είναι σαν το συγχωροχάρτι για τις πράξεις μας εκείνες που δεν είμαστε πάντα περήφανοι. Υπερισχύει καλού και κακού, είναι εκεί χρόνια μετά και σου υπενθυμίζει πως δεν είσαι ατσάλινος, και βεβαιώνει πως άλλοι άνθρωποι αφήνουν σημάδια μέσα σου τα οποία τελικά καλοδέχτηκες. Αν δεν αγαπούσες, δε θα μπορούσες να συγχωρέσεις, να καταλάβεις και να πας παρακάτω σε κάποιες περιπτώσεις. Η αγάπη κρύβει μέσα της την ευφυΐα που απαιτείται για να δεις πως οι άνθρωποι ανταλλάσσουν συναισθήματα καλά και κακά, κι ακόμα κι όταν τους αποχαιρετάς, έχεις το δικαίωμα να τους νιώθεις δικούς σου. Αγαπάς πραγματικά, όταν δεν επιδιώκεις κτήση για να αφήσεις το συναίσθημα να σε κυριεύσει. Αγαπάς αν δίνεις και δε σε νοιάζει απαραίτητα να πάρεις πίσω.

Κόβεται λοιπόν μια τέτοια συνθήκη, κι αν ναι πώς; Το να πάψει κανείς να αγαπά, στα δικά μου αυτιά ακούγεται σαν καταναγκασμός συνοδευόμενος από μαστίγιο. Βάναυση απομάκρυνση από ένα συναίσθημα, που αν μη τι άλλο τουλάχιστον μέσα στο χάος ενός έρωτα, σε έκανε να νιώθεις ασφαλής. Κατά κύριο λόγο, ίσως γίνεται για την αυτοπροστασία μας. Προσπαθείς να σβήσεις την αγάπη σου για έναν άνθρωπο θέλοντας να προστατεύσεις τη δική σου ψυχή. Είτε επειδή σε φθείρει, σε κάνει να ξεχνάς ποιος είσαι, είτε επειδή σε θολώνει κάνοντάς σε έναν άνθρωπο ξένο από αυτόν που γνώριζες. Όλα τα σενάρια είναι πιθανά σε αυτό το “Κράκεν” που έχουμε ονομάσεις ερωτικές σχέσεις και δυστυχώς οι λύσεις περιορισμένες, αφού συνήθως το συναίσθημα σου ρουφάει την ψυχή και σε αφήνει να ανασάνεις μόνο όταν έχεις στεγνώσει τελείως πια. Έτσι μπορώ να σου περιγράψω μόνο το πώς μπορεί να μοιάζει η άρνησή σου στο τέρας αυτό που φώλιασε μέσα σου. Άσ’ το να σε ρουφήξει μέχρι το τέλος, κι ίσως σε παρατήσει στην ησυχία σου από μόνο του.

Στην προσπάθειά μας να απομακρυνθούμε από το συναίσθημα, τη σχέση, τον άνθρωπο που μας κάνει να νιώθουμε πως αγαπάμε, συνήθως βάζουμε πράγματα κάτω απ’ το χαλί. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, κάνουμε πως δε συμβαίνει τίποτα, προχωράμε παρακάτω κοροϊδεύοντας τους εαυτούς μας και περιμένουμε η φωτιά να σβήσει μόνη της. Άδικος κόπος, μάταιος ακόμη και στη σκέψη να το επιχειρήσει κανείς. Η αγάπη έχει διάρκεια και για να δημιουργηθεί, έχουν ζυμωθεί προηγουμένως τόσες καταστάσεις ανάμεσα σε δυο ανθρώπους. Δεν ξυπνάς μια μέρα κι αποφασίζεις πως αγαπάς σαν τρελός. Ίσως να το συνειδητοποιήσεις ξαφνικά, μα έχετε κάνει κι οι δυο σας πολλά βήματα για να φτάσετε σε ένα τέτοιο σημείο. Η λήξη μιας αγάπης απαιτεί την υπομονή και την επιμονή που επιδείξατε κι οι δυο μέχρι να τη φτιάξετε. Οτιδήποτε άλλο κι αν βαφτίσουμε ως λύση, θα είναι απλώς ένα χτύπημα στην πλάτη για παρηγοριά.

Όποιος κι αν είναι ο λόγος που “πρέπει” να πει κανείς αντίο σε αυτά που αισθάνεται, χρειάζεται να επιστρατεύσει μια άνευ προηγουμένου δύναμη κι ωριμότητα για να πονέσει και μάλλον να τσαλαπατηθεί. Ίσως μιαν άλλη απάντηση που πράγματι θα μας παρηγορούσε στην προκειμένη, είναι πως ποτέ δε σταματάμε ν’ αγαπάμε, αρκεί να το θελήσουμε εμείς οι ίδιοι. Σταματάμε να το δείχνουμε και να  το αφιερώνουμε σ’ έναν μόνο άνθρωπο, μα το συναίσθημα είναι εκεί και γεμίζει εμάς τους ίδιους πρώτα.

Ίσως μετά από κάθε πληγή που θα μας αφήσει μια σχέση, ένας έρωτας που μας λύγισε, να έχει μεγαλύτερη σημασία το γεγονός πως μπορούμε ακόμη να δώσουμε αγάπη, άσχετα αν προσωρινά έπρεπε να την αφήσουμε να ξεχαστεί. Μόνο έτσι προστατευόμαστε από το τερατάκι κι ελπίζουμε σε κάτι που την επόμενη φορά δε θα αφήσει (τόσο) πόνο πίσω του.