Βλάκας είναι μόνο ο ερωτευμένος που νομίζει πως έχει τον έλεγχο

Στις σχέσεις μας συχνά ψάχνουμε να βρούμε τη θέση τη δική μας, έναντι του άλλου. Πώς είμαστε εμείς, τι καθρεφτίζουμε σ’ αυτόν που αγαπάμε. Και δυστυχώς, όταν κάνουμε την αυτοκριτική μας για τη στάση που ενίοτε επιλέγουμε, θα σκεφτούμε πως στα λάθη μας φαινόμαστε ηλίθιοι, αφελείς. Κυρίως όταν θεωρούμε τους εαυτούς μας ξύπνια τυπάκια, ικανά να μην πιαστούν στη φάκα. Μόνο που αυτή ακριβώς είναι η παγίδα, τελικά. Να θεωρείς τον εαυτό σου έξυπνο όταν τον μπλέκεις με ειλικρινή αισθήματα.

Η ιστορία δείχνει πως όταν δυο άνθρωποι συναντιούνται, συμβαίνει το εξής παράδοξο: Ο ένας προσπαθεί να ψυχολογήσει τον άλλον και να χαραχτεί μια κοινή γραμμή, που θα λέγαμε ότι δείχνει τα προγνωστικά της σχέσης. Ζυγίζεις τα λόγια, τα βλέμματα, τα εννοούμενα και τα υπονοούμενα στην αρχή, απολαμβάνεις μια έμμεση μάχη που δύναται να είναι κι εγκεφαλική. Γιατί καλώς ή κακώς, στην τελική τα μυαλά μας ερωτεύονται, όσο κι αν δε θέλουμε να το δούμε. Όλα αυτά, μέχρι να παραδοθεί κανείς, μέχρι να χάσει τον έλεγχο. Εκεί δεν έχει σημασία πόσο καλός διπλωμάτης είσαι, πόσο καλά μπορείς ν’ αντιμετωπίσεις τον άλλον σε μια σύγκρουση. Αυτά που φαίνεται να μετράνε κάθε φορά, είναι κριτήρια της στιγμής.

Θα ζηλέψεις παράφορα, θα θες να σπάσεις όλο το σπίτι σου και γιατί όχι και τα μούτρα σου μαζί. Θα πιάσεις τον εαυτό σου να λες με απόλυτη ειλικρίνεια συγγνώμες και καμία μαεστρία. Κι ίσως επίσης σε τσακώσεις να κοιτάς αυτόν τον ταραξία που σ’ έκανε μαλλιά κουβάρια και μέσα στο χάος, εσύ να νιώθεις αρμονία με ό,τι έχετε καταφέρει. Αυτές είναι κοινές, απλές λεπτομέρειες στην εξέλιξη μιας σχέσης που ενδεχομένως μας κάνουν να απορούμε πώς ήμασταν και πώς γίναμε. «Δε με αναγνωρίζω» λες. Μα αυτό είναι το νόημα. Μέχρι πότε πρέπει να το λέμε για να το εμπεδώσουμε κιόλας;

Η Μαλβίνα κάποτε έγραψε πως όταν στον έρωτα έχεις καλή ανατροφή, σταθερές βάσεις και σωστή χαρακτηρολογική δομή, τότε την αξιοπρέπειά σου τη χάνεις απέναντι στον άλλον. Αυτή είναι η μόνη περίπτωση που δε θεωρείσαι βλάκας κι όχι το αντίστροφο. Κι η αλήθεια είναι πως μια τέτοια λογική μπορεί να δώσει την απάντηση σε πολλές φοβίες και μισά βήματα που κάνουμε πλέον στις σχέσεις. Είναι πιο σύνηθες πλέον να φοβόμαστε για την επόμενη κίνηση, ενθυμούμενοι πάντα τα σκατά του παρελθόντος. Πολύ απλοϊκώς μεταφρασμένα, στερούμε από τον εαυτό μας καλύτερα συναισθήματα και καταστάσεις, ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με πραγματική καψούρα.

Δεν έχει νόημα να μετράς τα βήματά σου, γιατί ποτέ δεν πρόκειται να φτάσεις δίπλα στον άλλον. Μόνο απέναντι θα βρίσκεστε, μάτια μου. Και ο έλεγχος θα χαθεί κι η αξιοπρέπεια και τα κλάματα θα βάλετε, και θα πίνετε στο όνομα κάποιας αχάριστης, κάποιου ανάξιου και πάει λέγοντας. Γιατί κάπου εκεί θυμόμαστε πως είμαστε ζωντανοί, πως δεν κάνουμε πια μηχανικά τα πάντα. Είναι κρίμα να προσπαθούμε να ταυτίσουμε τη νοημοσύνη μας με το πόσο ερωτευμένοι νιώθουμε. Είναι αστείο. Άπαξ και συμβεί, είναι μονόδρομος, τελείωσε. Την πάτησες, την πάτησε κι ο άλλος μαζί σου και καιρός ν’ αφήσεις τους μανδύες τελειότητας γι’ αλλού. Εδώ θα φανεί ποιος είσαι -ακόμα και για τις πλευρές για τις οποίες δεν είσαι περήφανος- κι ο καιρός θα δείξει.

Το μπέρδεμα είναι στο κεφάλι μας κι η παγίδα την οποία διογκώνουμε επίσης. Δεν πρέπει να φοβάται κανείς μη χάσει τον έλεγχο. Πλήρης έλεγχος καμιά φορά σημαίνει επιφάνεια, χειρισμοί μελετημένοι και τελικά μια σχέση του κουτιού που συναίσθημα πέρασε από δίπλα της, αλλά δεν την ακούμπησε. Το ζητούμενο είναι, όταν δύο άνθρωποι τελικά φτάσουν στο σημείο να πουν “σ’ αγαπάω”, να μην τους ενδιαφέρει αν έχουν χαλαρώσει τα χαλινάρια του εγωισμού τους. Έγινε ένα μικρό θαυματάκι και βρέθηκαν. Όλα τ’ άλλα είναι ψιλά γράμματα και μόνο αν τα σκαλίσουν θα είναι βλάκες, σε καμία άλλη περίπτωση.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!