Το μεγάλο ανέκδοτο του «υπεράνω πάσης υποψίας»

Τα νέα των ημερών για ακόμη μια φορά, μας βρίσκουν σαστισμένους. Η είδηση που έσκασε σαν βόμβα, για την καταγγελία περί σεξουαλικής κακοποίησης προς τον ηθοποιό κι ευρωβουλευτή Αλέξη Γεωργούλη, για περιστατικό που φέρεται να συνέβη τρία χρόνια πριν· με τα γεγονότα να τρέχουν ωστόσο, πλέον οι κατηγορίες που βαραίνουν τον ηθοποιό αφορούν την πρόκληση σωματικής βλάβης και τον βιασμό. Κι αυτό είναι όντως πολύ, πολύ ανησυχητικό καθώς η επιζήσασα καταγγέλει πως προέβη στην πράξη αυτή την αμέσως επόμενη μέρα. Τρία χρόνια λοιπόν μετά, βγαίνει στο φως η κατηγορία.

Ο ίδιος από την πλευρά του αρνείται κατηγορηματικά κάθε είδους ανάμειξη, ζητώντας να χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση. Το συμβάν ήρθε στο φως την Παρασκευή 14 Απριλίου, με τα μέσα μαζικής να στρέφουν τα φώτα τους σε λεπτομέρειες της υπόθεσης, και του ιστορικού που την ακολουθεί. Από την κομματική διάσταση του θέματος, αιχμές άφησαν πολιτικοί αρχηγοί των κομμάτων ΠΑΣΟΚ και ΚΙΝΑΛ, ενώ ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, του κόμματος που άνηκε ο Αλέξης Γεωργούλης, Αλέξης Τσίπρας, δήλωσε πως δεν υπάρχει καμιά ανοχή στους θύτες, χωρίς να αναιρεί το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να υπερασπιστεί τον εαυτό του, διαγράφοντάς τον από το κόμμα. Και μέχρι εδώ καλά. Από ‘κει και πέρα;

Η αλήθεια είναι πως τέτοια ζητήματα είναι για την κοινωνία μας καυτές πατάτες. Τόσο γιατί σοκάρεται μαζικά ένα κοινωνικό σύνολο για ένα πρόσωπο άλλοτε αγαπημένο, αποδεκτό, υπεράνω πάσης υποψίας που θα έλεγε κανείς. Δε γνωρίζω αν μπορούμε πια να χρησιμοποιούμε αυτόν τον όρο γι’ ανθρώπους που αναλαμβάνουν θέσεις ευθύνης, πόσω μάλλον βήμα σε πολιτικά ζητήματα. Δε γνωρίζω επίσης, γιατί γίνονται ανοιχτά συζητήσεις, για το αν ένας άντρας όμορφος, πολιτικά κι επαγγελματικά επιτυχημένος, «έχει ανάγκη» να κακοποιήσει, να παρενοχλήσει, να φτάσει στο μη περαιτέρω προς μια γυναίκα. Είναι άτοπες τοποθετήσεις, πολύ λίγες για να καλύψουμε τέτοια ζητήματα, καθώς αλλού είναι το νόημα κι αλλού το ψάχνουμε. Όπως επίσης σοκαριστικό είναι να βλέπουμε ανθρώπους που άλλοτε κρατούσαν σαν σημαία το κίνημα του #metoo να το κάνουν τώρα στην άκρη για χάρη μιας φιλίας.

Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ο βιασμός κι η κάθε παρενόχληση θα πρέπει να αντιμετωπίζεται από τη δημοσιότητα αλλά κι από την κοινωνία γενικότερα με τον δέοντα σεβασμό και με κοινή γραμμή. Δε μας ενδιαφέρει αν ο φερόμενος θύτης είναι όμορφος, άσχημος, με πολλές ή λίγες επιτυχίες στο ενεργητικό του, αν είναι γόης ή όχι, αν έχει φίλες τηλεπαρουσιάστριες. Μας ενδιαφέρουν τα γεγονότα, η δικαιοσύνη, η λεπτότητα για θέματα που μπορούν να τραυματίσουν μια για πάντα την ψυχή και το σώμα μιας γυναίκας. Από την άλλη, είναι άδικο να προδικάζουμε γεγονότα, και να βγάζουμε εμείς μόνοι μας συμπεράσματα πριν τους αρμόδιους, για τον Γεωργούλη, και τον κάθε Γεωργούλη. Μέχρι να κατανοήσουμε το μέγεθος τέτοιων αδικημάτων, το πόσο εγκληματικό είναι πριν να βγουν πορίσματα για μια υπόθεση, τα στοιχεία των θυμάτων να φιγουράρουν σε πρωτοσέλιδα και ρεπορτάζ, τέτοια λάθη θα μας φαίνονται ψωμοτύρι για το μεσημεριανό μας κους-κους.

Σύμφωνα με τελευταίες πληροφορίες, έφτασαν στοιχεία ιατροδικαστικού χαρακτήρα, που επιβεβαιώνουν σημάδια κακοποίησης, ενώ ή βουλευτική ασυλία του Αλέξη Γεωργούλη, από τις πρώτες ώρες δημοσιοποίησης των γεγονότων, έχει τεθεί υπό άρση. Μιλάμε για ένα καζάνι που βράζει, με αρκετά σενάρια που η επιβεβαίωσή τους είναι δίκοπο μαχαίρι για την κοινωνία, για ακόμη μια φορά. Ίσως λοιπόν δούμε πως τελικά, η κακοποίηση δεν ξεφεύγει ούτε χάνεται μέσα σε κουστούμια και γοητευτικά χαμόγελα, πως άνθρωποι βρίσκονται στο εδώλιο από την μια στιγμή στην άλλη και μάλιστα με αδικήματα που φτάνουν πέραν του κακουργήματος. Όποια κι αν είναι η κατάληξη, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε, με την ελπίδα να αποφύγουμε ακόμα μια απογοήτευση από τη δικαιοσύνη, συλλογική, για το το εστί κράτος δικαίου. Ίσως το μόνο καλό που βγαίνει από τέτοιες υποθέσεις, είναι πως πλέον μέσα μας, το «υπεράνω πάσης υποψίας» είναι ένα μεγάλο ανέκδοτο.