Ζήτημα τριχών ή αυτοδιάθεσης του σώματος;

Το ζήτημα της γυναικείας αυτοδιάθεσης αναμφίβολα έχει τεθεί στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης ουκ ολίγες φορές, με διαφορετικές πτυχές του θέματος να βρίσκονται στο επίκεντρο κάθε φορά. Αυτήν τη φορά, όμως την αυτοδιάθεσή μας ήρθε να καθορίσει, ή και να επαναπροσδιορίσει προς το τι είναι ορθό κα τι όχι, ένα θέμα που με την πρώτη ματιά θα το κρίναμε επιπόλαια. Και δεν είναι άλλο, από αυτό της τριχοφυΐας, ή μάλλον της εκούσιας και συνειδητής τριχοφυΐας του γυναικείου σώματος.

Όλα φαίνεται να ξεκινούν περίπου είκοσι έτη πριν, όπου διάσημες κι αγαπητές γυναίκες από τον χώρο του θεάματος βγήκαν σε δημόσιες εμφανίσεις τους, με μέρη του σώματός τους φανερά αξύριστα. Μασχάλες, πόδια, χέρια κι οποιοδήποτε άλλο μέρος του κορμιού τους που μπορεί να είχε τρίχες, σε καμία περίπτωση δεν μπόρεσε να επισκιάσει την θηλυκότητά τους, την υποστήριξη της σεξουαλικότητάς τους και σε ένα ευρύτερο πλαίσιο την επιθυμία τους να στερεώσουν την αυθεντικότητά τους, όπως εκείνες ένιωθαν ορθά και φυσιολογικά, ανεξάρτητα με τα επικρατέστερα πρότυπα.

Το μήνυμα ήταν ηχηρό κι ελήφθη. Φτάνοντας στο σήμερα, που η έννοια της ελευθερίας γίνεται ολοένα και περισσότερο κομμάτι του εαυτού μας. έρχεται η ώρα να την εκφράζουμε και να την εννοούμε με όλο μας το είναι, από έξω προς τα μέσα. Έχοντας αφήσει πίσω μας καταπιεστικές ιδεοληψίες που μας έδειχναν τον δρόμο για τι είναι θηλυκό και μη, πώς πρέπει να ντύνεται ένας άνδρας και μια γυναίκα, φοράμε εμείς την εικόνα μας και δε μας φοράει αυτή. Μα γιατί; Γιατί μπορούμε. Γιατί η εμφάνιση πια δεν οριοθετείται ως ένα απλό αντίγραφο του περιοδικού που μόλις διαβάσαμε, γιατί η εμφάνισή μας σκιαγραφεί πλεόν ποιες είμαστε, πώς είμαστε και γουστάρουμε ακόμα περισσότερο που η θηλυκότητα πια δε σηματοδοτείται μονάχα με κόκκινο κραγιόν και ψηλοτάκουνα.

Θα μου πεις, φτάσαμε στο σημείο να νιώθουμε ελεύθερες για τα αυτονόητα; Όπως φαίνεται το αυτονόητο δεν ορίζεται κι ως αυταπόδεικτο, καθώς μια φωτογραφία με τα αξύριστα γυναικεία μέλη στα social σε σοκάρει θετικά, αλλά δεν παύει να σε σοκάρει, να σε κάνει να θες να την κοιτάξεις μια δεύτερη φορά. Πολλές γυναίκες γύρω μας, καταπιέζονται καθημερινά εξαιτίας της τριχοφυΐας τους, αισθάνονται ντροπή η αμηχανία να εμφανιστούν αξύριστες με μοναδική αιτία τα αποκαρδιωτικά βλέμματα που γνωρίζουν  εκ των προτέρων πως θα δεχθούν. Κι εδώ κρύβεται η ειρωνεία του πράγματος: Θα κοιτάξουμε με απορία την εικόνα αυτή σαν να μη γνωρίζουμε πως το σώμα μας, όπως και των άλλων γυναικών βγάζει τρίχες. Κι όχι μόνο. Ραγάδες, ουλές, κυτταρίτιδα, ακμή κι άλλα πολλά που βλέποντάς τα στον καθρέφτη αποδεικνύουν πως η μοναδικότητα είναι κάτι το ακριβό και πολύπλευρο και πως αυτά που εγώ έχω, αλλά ο διπλανός μου όχι, με κάνουν να νιώθω μοναδική. Μου υπενθυμίζουν πως η Barbie που κάποτε κρατούσα στα χέρια μου ήταν μεν αψεγάδιαστη και τέλεια, αλλά πλαστική κι άψυχη στην τελική.

Και θεωρώ πως αυτό το ταμπού καλούμαστε να σπάσουμε πια οι γυναίκες, ακόμα κι αν ξεκινήσαμε από τις τρίχες μας.Έχουμε την ευκαιρία να φωνάξουμε προς τα έξω, με κάποιες από εμάς να τα έχουν ήδη καταφέρει περίφημα, πως αυτό που είμαστε αξίζει να μετρηθεί, όχι μόνο αυτό που θα απαθανατίσει ο φακός. Ο χρόνος θα κυλά και τα τραγελαφικά του τύπου «κανείς δε θα σε θέλει έτσι», «δεν είναι γυναικεία ρούχα αυτά», «γίνε λίγο πιο θηλυκή», θα αρχίσουν σιγά σιγά να γίνονται απόηχος μιας καταπιεστικής περιόδου, που δεν αρμόζει στο σήμερα.

Το μόνο πρέπει που θα χρησιμοποιήσω, γιατί αλλού δε χωράει, είναι το εξής: Πρέπει οι γυναίκες πάνω απ΄όλα να θωρακίσουμε αυτό που εμείς θεωρούμε όμορφο για το σώμα μας και πρέπει να κλείνουμε τα αυτιά μας σε οτιδήποτε πάει να μας στερήσει την ελευθερία. Είναι απερίγραπτα αστείο, σε εποχές που οι άνθρωποι στην κυριολεξία κάνουμε θαύματα εάν αφήσουμε το καλό να βγει από μέσα μας, να κρινόμαστε και να κατακρεουργούμε την αυτοεκτίμησή μας από τρίχες, υπαρκτές ή μη. Αντίθετα, θα είναι ονειρικό, όταν έρθει η μέρα, που όλες κι όχι μονάχα οι πιο θαρραλέες από εμάς, μπορέσουμε να βγούμε με το μίνι φόρεμά μας, χωρίς το άγχος της αξύριστης γάμπας και την όψη φλοιού πορτοκαλιού, που κοίτα να δεις σύμπτωση, είναι το στολίδι της φύσης σου.

Η ελευθερία σου θα αρχίζει και θα τελειώνει εκεί που εσύ θα την ορίζεις, όπως κι εγώ τη δική μου. Η αγάπη για το σώμα μας δε θα εκφράζεται μόνο μέσω ενός instagram post, αλλά θα διεκδικείται από την καθημερινή μας  άνεση μέσα σε αυτό. Όταν όλα αυτά που τόσα χρόνια πολλές από εμάς φοβούνται να δείξουν πάνω τους, γιατί τα έχουν εκλάβει ως ελαττώματα, βγουν περήφανα στη φόρα, τότε θα είναι σαν να γιορτάζουμε. Θα γιορτάζουμε που επιτέλους άνθρωποι που ζουν κάτω από τον ίδιο ουρανό, συνυπάρχουν κι αγαπιούνται  χωρίς να πρέπει ο ένας να αλλάξει τον άλλον, χωρίς να μπορώ εγώ ή ο καθένας να σε αξιολογήσω από τρίχες, μαλλιά και νύχια. Θα γιορτάζουμε επειδή θα βλέπουμε τη δύναμη που κρύβει το μέσα μας κι όχι μερικές στιβάδες δέρματος.